Onbevoegde verzekeraar

Wat is een ongeautoriseerde verzekeraar?

De term “ongeautoriseerde verzekeraar” verwijst naar een frauduleus bedrijf dat zich voordoet als een legitieme verzekeringsmaatschappij. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn ongeautoriseerde emittenten niet geregistreerd bij de verzekeringsregelgever van hun staat, en als zodanig is het niet toegestaan ​​om legaal verzekeringsproducten te verkopen.

Het kopen van een verzekering bij een ongeautoriseerde verzekeraar is erg gevaarlijk, omdat de entiteit mogelijk niet de intentie of het vermogen heeft om aan haar verplichtingen te voldoen.

Hoe ongeautoriseerde verzekeraars werken

Degenen die ongeautoriseerde verzekeringsmaatschappijen exploiteren, plegen in feite fraude bij het publiek. Immers, klanten die zelf een beroep doen op verzekeringsmaatschappijen voor persoonlijke of commerciële risico’s, kunnen volledig onbeschermd zijn als hun verzekeraar hun einde van de transactie niet nakomt. In het geval van ongeautoriseerde verzekeraars kan het zijn dat de klant weinig of geen verhaal heeft, aangezien de ongeautoriseerde verzekeraar mogelijk nooit de vereiste activa heeft gehad om hun vorderingen te vergoeden.

In sommige gevallen kunnen ongeautoriseerde verzekeraars zowel professionele tussenpersonen als polishouders voor de gek houden. Onwetende verzekeringsagenten kunnen bijvoorbeeld voor de gek worden gehouden door de producten van een ongeautoriseerde verzekeraar door te verkopen of aan te bevelen. In die gevallen kan de verzekeringsmakelaar gedeeltelijk verantwoordelijk worden gehouden voor eventuele verliezen of onbetaalde claims die de polishouder ondervindt. Bovendien kan de verzekeringsagent ook worden beschuldigd van het plegen van een misdrijf, gedwongen worden een boete te betalen en zelfs zijn verzekeringsvergunning laten intrekken.

Om u tegen deze risico’s te beschermen, is het verstandig dat zowel individuele klanten als verzekeringsprofessionals contact opnemen met hun nationale toezichthouder op het gebied van verzekeringen alvorens te beslissen of ze zaken willen doen met een nieuwe verzekeringsmaatschappij waarmee ze nog niet vertrouwd zijn. Andere best practices zijn onder meer aandacht besteden aan mogelijke waarschuwingssignalen die erop kunnen wijzen dat een bepaalde verzekeraar niet legitiem is. Voorbeelden zijn onder meer zeer agressieve agenten of makelaars die de urgentie aangeven om zich onmiddellijk voor een product aan te melden, premies die onrealistisch laag lijken in vergelijking met de dekking van vergelijkbare bedrijven, en het ontbreken van een vermeld telefoonnummer of andere mechanismen voor klantenservice.

Voorbeeld van een ongeautoriseerde verzekeraar

Emma is de eigenaar van een kleine winkel en is op zoek naar een commerciële verzekering om haar bedrijf te beschermen tegen diefstal, materiële schade en algemene aansprakelijkheid. Om haar te helpen bij haar zoektocht, neemt ze contact op met een lokale verzekeringsmakelaar die beweert een expert te zijn in de verschillende opties die in haar regio beschikbaar zijn. Na een korte bespreking van haar behoeften, beveelt de makelaar haar een product aan dat wordt verkocht door een nieuwe verzekeraar waarvan de tarieven bijna de helft zijn van die van de dichtstbijzijnde concurrent. Emma besluit in te tekenen op dit verzekeringspakket, mede omdat het aanbod pas de komende 24 uur geldig was.

Een jaar later ervaart Emma een inbraak in haar winkel, wat resulteert in een verloren voorraad van enkele maanden. Gelukkig herinnert ze zich dat ze een verzekering tegen diefstal en andere risico’s had afgesloten en ijverig haar maandelijkse premies had betaald. Daarom verwacht ze volledig vergoed te worden voor haar verliezen en vult ze het nodige papierwerk in om haar claim in te dienen.

Na enkele weken te hebben gewacht zonder antwoord, wordt Emma geadviseerd om haar toezichthouder van de nationale verzekering op de hoogte te stellen van de niet-reagerende verzekeraar. Tot haar verbazing krijgt Emma van de toezichthouder te horen dat er geen gegevens zijn over haar verzekeringsmaatschappij en dat ze daarom onbewust een verzekering heeft verkocht door een niet-erkende verzekeraar.

Afhankelijk van de details van haar zaak heeft Emma mogelijk recht op een of andere vorm van compensatie van de toezichthouder van de staatsverzekeringen of een ander bestuursorgaan, hoewel het ook mogelijk is dat ze gedwongen wordt om de verliezen van haar bedrijf persoonlijk te dekken. Het is ook waarschijnlijk dat de verzekeringsmakelaar die haar de frauduleuze polis heeft verkocht, zal worden onderzocht door de verzekeringsautoriteit en in feite zal worden veroordeeld om Emma te vergoeden voor haar verlies.