Uniforme consumentenkredietcode (UCCC)
Wat is de Uniforme Code voor consumentenkrediet (UCCC)?
De Uniform Consumer Credit Code (UCCC) is een gedragscode die regeert consument krediet transacties. Het biedt richtlijnen voor wetten met betrekking tot de aankoop en het gebruik van alle soorten kredietproducten, van hypotheken tot creditcards. Het is bedoeld om consumenten die krediet gebruiken, te beschermen tegen fraude en verkeerde informatie.
Inzicht in de uniforme consumentenkredietcode (UCCC)
De Uniforme Code voor consumentenkrediet werd in 1968 goedgekeurd door de Nationale Conferentie van Commissarissen voor Uniforme Staatswetten. Later werd deze in 1974 herzien om gelijke tred te houden met de wettelijke en financiële veranderingen in het systeem. De code is op zichzelf geen federale of staatswet, maar staten kunnen deze gebruiken om consistente wetten op het gebied van consumentenkrediet te schrijven.
Hoewel de code niet nationaal wordt gebruikt, is de code overgenomen door negen staten – Colorado, Idaho, Indiana, Iowa, Kansas, Maine, Oklahoma, Utah en Wyoming – terwijl andere staten ten minste enkele van de bepalingen ervan in hun wetten hebben opgenomen. South Carolina en Wisconsin hebben codes die sterk lijken op de UCCC.
De Uniform Consumer Credit Code is geen staats- of federale wet.
Een van de belangrijkste richtlijnen in de UCCC is de beperking van de rentetarieven die door kredietverstrekkers in rekening worden gebracht. De werkelijke plafonds voor tarieven variëren echter naargelang het type krediet dat wordt verstrekt. De code moedigt ook lagere rentetarieven aan door de toetredingsdrempels op het gebied van consumentenkrediet te beperken. De codes doen dit vanuit de theorie dat meer concurrentie leidt tot lagere consumententarieven.
Naast bescherming tegen woeker – het illegaal uitlenen van geld en het in rekening brengen van onredelijk hoge vergoedingen – gaan veel van de richtlijnen over de totstandkoming van eerlijke contracten die door kredietverstrekkers aan consumenten worden verstrekt. De code verbiedt bijvoorbeeld het gebruik van clausules voor afstand van verweer bij kredietverlening. De clausule van afstand van verweer stelt dat een kredietnemer afstand doet van het recht op juridische verdediging in geval van een conflict met de kredietgever. Dergelijke bepalingen stellen een kredietverstrekker in staat om een kort geding tegen een kredietnemer te ontvangen, zonder mogelijkheid tot bescherming bij de rechtbank of arbitrage.
De code beperkt ook zogenaamde gewetenloze transacties. Deze deals zijn meestal onderhevig aan interpretatie, maar verwijzen naar onderhandelingen die zo overweldigend eenzijdig zijn dat ze als niet-afdwingbaar worden beschouwd. Deze eenzijdige praktijken kunnen garantiedisclaimers of de flagrante verkeerde voorstelling van zaken van producten omvatten.
Belangrijkste leerpunten
- De Uniform Consumer Credit Code (UCCC) is een gedragscode om fraude en verkeerde informatie bij krediettransacties te voorkomen.
- Negen staten hebben de code overgenomen, terwijl andere de bepalingen ervan hebben overgenomen.
- De code biedt richtlijnen voor krediet, waaronder rentebeperkingen, bescherming tegen woeker en het aangaan van eerlijke contracten.
Speciale overwegingen
Creditcards waren een relatief nieuw type consumentenkrediet toen de eerste versie van de code werd geschreven. Maar met de toename van het creditcardgebruik zijn de UCCC-richtlijnen cruciaal gebleken voor de bescherming van consumenten. Een primaire richtlijn zegt dat de bank die een creditcard uitgeeft, ook onderworpen is aan de vorderingen van een kaarthouder op een handelaar.
Naarmate nieuwe technologieën en systemen worden bedacht en het landschap voor financiën verandert, blijven bepaalde diensten vrijgesteld van UCCC. Inkomensaandeelovereenkomsten (ISA) die worden bestuurd door universiteiten in Indiana zijn bijvoorbeeld niet onderworpen aan de UCCC. Volgens dergelijke overeenkomsten neemt een onderwijsinstelling een deel van de uitgaven van de student over in ruil voor een deel van hun toekomstige inkomen.
De federale wetgeving heeft enkele richtlijnen van de code vervangen. Een voorbeeld hiervan zijn beperkingen op agressieve incassopraktijken, die nu worden beheerst door de Fair Debt Collection Practices Act (FDCPA). Een andere is de oorspronkelijke richtlijn over de openbaarmaking van leenvoorwaarden. De Truth in Lending Act (TILA) bevat nu die regels.
Geschiedenis van de uniforme consumentenkredietcode (UCCC)
Zoals hierboven vermeld, werd de UCCC opgericht in 1968 als een manier om de consument te beschermen tegen roofzuchtige en twijfelachtige krediet transacties. In 1974 werden wijzigingen aangebracht om de code bij te werken toen de financiële sector en het juridische landschap aan het veranderen waren.
De code is ontwikkeld door de National Conference of Commissioners on Uniform State Laws – ook wel deUniform Law Commission genoemd. De commissie werd in 1892 opgericht om staten te voorzien van duidelijke wetgeving en stabiliteit in de wettelijke wetgeving. In totaal worden 350 commissarissen – allemaal advocaten – benoemd door de staten, het District of Columbia, Puerto Rico en de Amerikaanse Maagdeneilanden.
De commissie is verantwoordelijk voor meer dan 300 verschillende uniforme handelingen, waaronder de UCCC en de Uniform Commerical Code (UCC). Het UCC is een reeks wetten en voorschriften die bedoeld zijn om zakelijke transacties tussen entiteiten in verschillende staten te helpen standaardiseren. De code werd in 1952 opgesteld als reactie op de problemen waarmee bedrijven te maken kregen bij het zakendoen over staatsgrenzen heen. Nu universeel door alle staten aangenomen, biedt het UCC wettelijke richtlijnen en normen voor transacties zoals bankieren en lenen.
Andere ontwikkeld door de commissie handelingen hebben betrekking op een aantal onderwerpen, waaronder familie en het nationale recht, vastgoed, probate, handelsrecht, geschillenbeslechting, trusts, en goed recht.