Unitaire spaarzaamheid
Wat is een unitaire spaarzaamheid?
Een unitaire spaarzaamheid is een gecharterde houdstermaatschappij die één enkele spaarzaamheid entiteit controleert. Historisch gezien konden unitaire spaargelden een breder scala aan activiteiten ontplooien dan bankholdings, maar sinds de financiële crisis van 2008 worden ze steeds meer beperkt.
Belangrijkste leerpunten
- Unitair spaargeld is een andere naam voor spaar- en leningholdings.
- Dit soort bedrijven die zich richten op een reeks spaarzaamheidinvesteringen of -producten.
- Unitaire spaarzaamheid is gericht op hun klanten en gemeenschappen en biedt persoonlijke bankproducten zoals spaarrekeningen, creditcards, woning- en autoleningen.
- Het productassortiment dat door unitaire kringloopbedrijven wordt aangeboden, is doorgaans smaller dan die van grotere bankinstellingen.
- De hele spaar- en kredietsector werd in de jaren tachtig geconfronteerd met een financiële crisis als gevolg van risicovolle financiële activiteiten om hen te beschermen tegen verliezen op de rentetarieven voor geldmarktrekeningen aan het eind van de jaren zeventig.
Unitaire spaarzaamheid begrijpen
Unitaire spaarzaamheid, ook wel bekend als spaar- en leningholdings, of SLHC’s, is een soort houdstermaatschappij die voornamelijk activa aanhoudt in spaarzaamheidinvesteringen. Kringloopinstellingen, ook wel spaar- en leenverenigingen genoemd, bieden een kleiner assortiment aan dan andere financiële instellingen.
Unitaire spaarzaamheid die zich richt op klant- en gemeenschapsdienst, betekent doorgaans dat ze te maken hebben met traditionele basisbankproducten, zoals spaar- en betaalrekeningen, woningkredieten, persoonlijke leningen, autoleningen en creditcards.
Eigendomsstructuren voor sparen en leningen
Unitaire spaarzaamheid vertegenwoordigt een van de twee eigendomsmodellen voor spaar- en kredietbedrijven. Onder een wederzijdse eigendomsstructuur krijgen spaarders en leners een deel van de eigendom van de spaargelden en leningen wanneer ze zaken doen met het bedrijf.
Unitaire spaarzaamheid biedt een kleinere groep investeerders een manier om een spaargeld en een lening te beheersen door aandelen te kopen in de houdstermaatschappij die de spaarder bezit.
Regulatory History of Unitary Thrifts
Omdat spaargelden de neiging hadden om in de behoeften van de klant te voorzien in plaats van de wensen van investeerders, opereerden ze aanvankelijk onder minder regelgevend toezicht, en eerdere regelgevende regimes lieten eenheidszuinigheid toe om overal in de Verenigde Staten filialen te openen.
In tegenstelling tot grote banken konden unitaire spaargelden tot 20% van hun activa aan commerciële leningen toewijzen, zolang ze ten minste 65% van hun activa aanhielden in gekwalificeerde spaarzaamheidbeleggingen, zoals woninghypotheken of door hypotheek gedekte effecten.
In de jaren tachtig onderging de spaar- en kredietsector een crisis nadat spaargelden zich bezighielden met risicovolle financiële activiteiten in een poging de verliezen te dekken die werden veroorzaakt door spaarders die hun geld van spaargeld naar geldmarktfondsen verplaatsten toen de rentetarieven eind jaren zeventig een hoge vlucht namen. In 1989 was een groot deel van de sector ingestort nadat mislukte spaargelden de insolventie veroorzaakten van de Federal Savings and Loan Insurance Corporation, of FSLIC, die deposito’s verzekerde.
De Financial Services Modernization Act van 1999, ook bekend als de Gramm Leach Bliley Act, verbood het Office of Thrift Supervision, of OTS, om nieuwe aanvragen voor unitaire spaarzaamheid te accepteren. Sinds die tijd heeft de federale regering de beperkingen op de resterende unitaire spaarzaamheid verhoogd.
Speciale overwegingen
Door de goedkeuring van de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act in 2010 werd de OTS geëlimineerd, die leed onder de gevolgen van wangedrag bij de ineenstorting van IndyMac en het falen van AIG tijdens de financiële crisis van 2008.
Dodd-Frank gaf het toezicht op grootvaderlijke unitaire spaarzaamheid over aan de Federal Reserve Board.