Westerse rekening
Wat is een westerse account?
Een westerse rekening is een soort overeenkomst tussen underwriters (AAU) waarbij elke underwriter ermee instemt de verantwoordelijkheid te delen voor slechts een specifiek deel van de totale nieuwe uitgifte. Ze zijn het tegenovergestelde van een ‘ oosterse rekening ’, waarin elke onderschrijver de verantwoordelijkheid deelt voor de hele uitgifte.
Westerse rekeningen zijn populair bij sommige verzekeraars omdat ze hun effectieve aansprakelijkheid verminderen als de nieuwe uitgifte moeilijker blijkt dan verwacht. Aan de andere kant beperken westerse rekeningen ook het potentiële voordeel van underwriters in het geval dat de nieuwe uitgifte ongewoon succesvol is.
Belangrijkste leerpunten
- Een westerse rekening is een type AAU waarin de partijen bij een verzekeringsconsortium overeenkomen alleen verantwoordelijk te zijn voor hun eigen toewijzing van de nieuwe effectenuitgifte.
- Daarentegen vereist de oostelijke rekeningstructuur dat alle partijen de aansprakelijkheid voor de hele kwestie delen.
- In beide gevallen proberen de underwriters te profiteren van het verschil tussen de prijs die aan de emittent wordt betaald en de prijs die wordt verkregen van het investerende publiek.
Hoe westerse accounts werken
De westerse rekening is een van de manieren waarop verzekeraars proberen het risico te beheren dat gepaard gaat met het aan het publiek brengen van nieuwe effecten, zoals in het geval van een beursintroductie (IPO). Deze transacties zijn inherent riskant voor de betrokken verzekeraars, omdat ze een bepaald bedrag moeten betalen aan de emittent van het effect, ongeacht de prijs waartegen die effecten vervolgens aan het publiek kunnen worden verkocht. De winst van de verzekeraar is gebaseerd op de spread tussen de aan de emittent en de prijs uiteindelijk verkregen uit de verkoop van de nieuwe effecten aan het publiek prijs.
Om dit risico te beperken, voeren underwriters over het algemeen nieuwe uitgiften uit in samenwerking met elkaar, waarbij ze zogenaamde underwriting-consortia vormen. Bij het op deze manier samenbrengen van meerdere verzekeringsfirma’s is het uiteraard noodzakelijk om de rechten en plichten van de betrokken partijen duidelijk af te bakenen. Dit wordt bereikt door middel van expliciete overeenkomsten die bekend staan als AAU’s, die aangeven welke verzekeraar verantwoordelijk is voor welk deel van de nieuwe uitgifte.
De westerse rekening, ook wel een “verdeelde rekening” genoemd, is gewoon een bekend voorbeeld van een AAU-structuur. Daarin stemt elke onderschrijver ermee in om alleen aansprakelijk te zijn voor het deel van de uitgifte dat hij in zijn eigen inventaris opneemt. Als een van de effecten die door andere verzekeraars worden aangehouden, niet wordt verkocht (of tegenvallende prijzen krijgt), wordt dat risico alleen gedragen door de specifieke verzekeraar die die voorraad aanhoudt.
Voorbeeld van een westerse rekening
XYZ Corporation is een vooraanstaand productiebedrijf dat zich voorbereidt op zijn beursgang. Het managementteam is experts in hun branche, maar heeft weinig kennis van de financiële markten. Om deze reden huren ze een lead-underwriter in die op zijn beurt een consortium vormt van bedrijven die collectief verantwoordelijk zijn voor de uitvoering van de IPO van XYZ.
Volgens de voorwaarden van deze transactie ontvangt XYZ door de verzekeraars een bedrag dat gelijk is aan $ 25 per aandeel. Om van de transactie te profiteren, moet het underwriting-consortium proberen zijn aandelen aan andere investeerders te verkopen voor meer dan $ 25 per aandeel.
Bij het vormen van hun consortium hebben de verzekeraars van XYZ een AAU aangenomen die was gemodelleerd naar de westerse rekeningstructuur. Dienovereenkomstig nam elk van de betrokken verzekeringsmaatschappijen slechts de verantwoordelijkheid op zich voor een specifiek deel van de nieuw uitgegeven aandelen. Om deze reden zal de uiteindelijke winst of het uiteindelijke verlies van de verzekeraars van bedrijf tot bedrijf verschillen.