Federal Funds Rate versus LIBOR: wat is het verschil?

Federal Funds Rate vs. LIBOR: een overzicht

In de macro-economie speelt de rente een cruciale rol bij het creëren van een evenwicht op de activamarkt door vraag en aanbod van fondsen op elkaar af te stemmen. Twee van de meest prominente rentetarieven die veel worden genoemd, zijn de Federal Funds-rente en de London Interbank Offered Rate (LIBOR).

Het Federal Funds-tarief is vooral relevant voor de Amerikaanse economie, aangezien het het rentetarief vertegenwoordigt voor de handelsbalansen van Amerikaanse financiële instellingen met een hoge kredietwaardigheid die gewoonlijk van de ene op de andere dag bij de Federal Reserve worden aangehouden. De Federal Funds-rente wordt bepaald door de Amerikaanse Federal Reserve. LIBOR vertegenwoordigt een referentietarief dat toonaangevende internationale banken elkaar in rekening brengen voor kortlopende leningen. In tegenstelling tot de federale fondsenrente wordt LIBOR bepaald door het evenwicht tussen vraag en aanbod op de fondsenmarkt en wordt deze berekend voor vijf valuta’s en verschillende perioden, variërend van één dag tot één jaar.

Federal Funds Rate

Het Federal Funds-tarief (Fed Funds-tarief) is een van de belangrijkste rentetarieven voor de Amerikaanse economie, aangezien het de algemene economische omstandigheden in het land beïnvloedt, waaronder inflatie, groei en werkgelegenheid. Het Federal Open Market Committee (FOMC) stelt het doel voor de federale fondsenrente vast en bereikt het vooraf ingestelde tarief door middel van openmarktoperaties. Het Federal Funds-tarief is vastgesteld in Amerikaanse dollars en wordt doorgaans in rekening gebracht op kortlopende leningen. De fed-fundsrente is de rentevoet waartegen commerciële banken ’s nachts reserves aan elkaar uitlenen.

London Interbank Aangeboden Tarief

LIBOR is een belangrijk tarief dat wereldwijd door financiële instellingen wordt gebruikt om het rentetarief te bepalen dat op verschillende leningen moet worden berekend. De overgang van LIBOR naar andere benchmarks, zoals debeveiligde daggeldfinanciering (SOFR), begon echter in 2020.  LIBOR is gebaseerd op vijf valuta’s: de Amerikaanse dollar, de euro, het Britse pond, de Japanse yen en de Zwitserse frank.. Er zijn doorgaans zeven looptijden waarvoor LIBOR wordt genoteerd: overnight, één week en één, twee, drie, zes en 12 maanden. Het meest populaire LIBOR-tarief is een driemaands tarief op basis van de Amerikaanse dollar.

Belangrijkste verschillen

Er zijn verschillende verschillen tussen LIBOR en het Fed Fund-tarief. De eerste is de geografische ligging: het fed-funds-tarief wordt in de VS vastgesteld, terwijl LIBOR in Londen wordt vastgesteld. Dat betekent niet dat leningen of andere schulden die in de Verenigde Staten zijn uitgegeven, LIBOR niet als benchmark gebruiken. In feite doen veel leningen dat. Sommige hypotheekrentetarieven zijn bijvoorbeeld ingesteld op “prime” – of LIBOR plus wat markup.

Het fed-funds-tarief wordt, hoewel door de Federal Reserve als doel gesteld, feitelijk bereikt op de markt voor overnight-leningen aan financiële instellingen. De Fed stelt wel een vaste rente vast, bekend als de discontovoet, de rente die de Fed aan banken zal lenen via het zogenaamde kortingsvenster. De disconteringsvoet wordt altijd hoger vastgesteld dan het streefcijfer van de Federal Funds, en daarom willen banken liever van elkaar lenen dan hogere rente aan de Fed te betalen. Als de vraag naar reserves echter voldoende is, zal de fed-fundsrente stijgen. LIBOR daarentegen wordt elke dag ingesteld door een syndicaat van investeringshuizen in Londen zonder een marktmechanisme.

Hoewel de meeste kleine en middelgrote banken federale fondsen lenen om aan hun  reserveverplichtingen te voldoen – of hun overtollige geld uitlenen – is de centrale bank niet de enige plaats waar ze terecht kunnen voor scherp geprijsde kortlopende leningen. Ze kunnen ook eurodollars verhandelen, dit zijn in Amerikaanse dollar luidende deposito’s bij buitenlandse banken. Vanwege de omvang van hun transacties zijn veel grotere banken bereid om naar het buitenland te gaan als dat een iets betere rente betekent.

LIBOR was lange tijd misschien wel de meest invloedrijke benchmarkrente ter wereld. De  Intercontinental Exchange  (ICE) -groep vraagt ​​verschillende grote banken  hoeveel het hen zou kosten om  elke dag bij een andere kredietinstelling te lenen. Het gefilterde gemiddelde van de antwoorden vertegenwoordigt LIBOR. Eurodollars zijn er in verschillende looptijden, dus er zijn eigenlijk meerdere benchmarkrentetarieven – eenmaands LIBOR, driemaands LIBOR, enzovoort.

Omdat eurodollars een substituut zijn voor federale fondsen, heeft LIBOR de neiging om het belangrijkste rentetarief van de Fed vrij nauwlettend te volgen. In tegenstelling tot de prime rate waren er echter aanzienlijke verschillen tussen de twee tijdens de  financiële crisis  van 2007-2009.

Relatie met Prime

Hoewel de meeste bankleningen met variabele rente niet rechtstreeks zijn gekoppeld aan de federale fondsenrente, bewegen ze meestal in dezelfde richting. Dat komt omdat de prime- en LIBOR-rente, twee belangrijke benchmarks waaraan deze leningen vaak zijn gekoppeld, een nauwe relatie hebben met de federal funds rate.

In het geval van de  prime rate is de link bijzonder hecht. Prime wordt meestal beschouwd als het tarief dat een  commerciële bank  aanbiedt aan zijn minst risicovolle klanten. The Wall Street Journal vraagt ​​10 grote banken in de VS wat ze hun meest kredietwaardige zakelijke klanten in rekening brengen. Het publiceert het gemiddelde op dagelijkse basis, hoewel het het tarief pas verandert wanneer 70% van de respondenten het tarief aanpast.

Terwijl elke bank zijn eigen prime rate vaststelt, schommelt het gemiddelde boven de Federal Funds-rente. Dientengevolge bewegen de twee figuren in virtuele lock-step met elkaar.

Als u een persoon bent met een gemiddeld krediet, kan uw creditcard bijvoorbeeld prime plus zes procentpunten in rekening brengen. Als het Federal Funds-tarief 1,5% is, betekent dat dat de prime misschien 4,5% bedraagt. Klanten betalen dus 10,5% op hun  doorlopende kredietlijnen  . Als het Federal Open Market Committee het tarief verlaagt, zullen ze vrijwel onmiddellijk genieten van lagere financieringskosten.