Gesloten versus open investeringen: wat is het verschil?

Gesloten versus open investeringen: een overzicht

Closed-end en open-end investeringen hebben basiskenmerken gemeen. Beide zijn professioneel beheerde fondsen die diversificatie bereiken door te beleggen in een verzameling aandelen of andere financiële activa, in plaats van in één aandeel. En beide bundelen de middelen van veel investeerders om op grotere en bredere schaal te kunnen investeren. Ze staan ​​ook beide bekend als closed-end en open-end fondsen.

Maar er zijn ook verschillende verschillen tussen deze twee soorten investeringen. De belangrijkste verschillen liggen in de manier waarop ze zijn georganiseerd en hoe beleggers ze kopen en verkopen. Er kunnen ook enkele significante verschillen zijn in de beleggingen waaruit de portefeuilles van de fondsen bestaan.

Gesloten investeringen

Een closed-end investering staat onder toezicht van een investering of fondsbeheerder en wordt op dezelfde manier georganiseerd als een beursgenoteerd bedrijf. Dit type fonds biedt een vast aantal aandelen aan via een investeringsmaatschappij, waarbij kapitaal wordt opgehaald door middel van een beursintroductie. Na de beursgang worden de aandelen aan een beurs genoteerd. Beleggers kunnen aandelen kopen via een beursvennootschap op de secundaire markt.

Gesloten fondsen kunnen op elk moment van de dag worden verhandeld wanneer de markt open is.  Ze kunnen geen nieuw kapitaal aantrekken als ze eenmaal met hun activiteiten zijn begonnen, maar ze kunnen wel in de VS niet-beursgenoteerde effecten bezitten

De aard van elk type fonds heeft ook invloed op hoe het wordt geprijsd. Beleggingsaandelen van het closed-end-type weerspiegelen de marktwaarden in plaats van de intrinsieke waarde (NAV) van het fonds zelf. Dat betekent dat ze kunnen worden gekocht of verkocht tegen elke prijs waartegen het fonds gedurende de dag handelt.2 De  vraag is wat de aandelenkoersen drijft. Aangezien de marktvraag het prijsniveau voor closed-end fondsen bepaalt, worden aandelen doorgaans verkocht tegen een premie of een korting op de NAV.

Closed-end fondsen zijn vaker dan open-end fondsen naar alternatieve beleggingen in hun portefeuilles zo’ns futures, derivaten, of vreemde valuta. Voorbeelden van closed-end fondsen zijn gemeentelijke obligatiefondsen.  Deze fondsen proberen het risico te minimaliseren en investeren in lokale en nationale overheidsschuld.

Er zijn verschillende mogelijke gebieden waar uitkeringen vandaan komen in closed-end fondsen. Deze kunnen afkomstig zijn van dividenden, gerealiseerde vermogenswinsten of rente van vastrentende activa die in de fondsen worden aangehouden. De fondsmaatschappij berekent de belastingdruk door aan de aandeelhouders door hen een formulier 1099-DIV uit te geven met elk jaar een opsplitsing van uitkeringen.

Open-end investeringen

Als u de term open-end fonds hoort en denkt aan een beleggingsfonds, heeft u het niet helemaal mis. Dat komt omdat een beleggingsfonds een type open-end fonds is. Andere soorten open-end beleggingen zijn onder meer hedgefondsen en ETF’s. Deze worden aangeboden via fondsbedrijven, die aandelen in elk rechtstreeks aan investeerders verkopen. Buiten de VS kunnen open-end fondsen de vorm aannemen van SICAV’s in Europa en OEIC’s of unit funds in het VK.

Open-end fondsen worden verhandeld op tijden die gedurende de dag door fondsbeheerders worden voorgeschreven. Er is geen limiet aan het aantal aandelen dat een open-end fonds kan aanbieden, wat betekent dat aandelen onbeperkt zijn. Er worden aandelen uitgegeven zolang er interesse is in het fonds. Dus wanneer investeerders nieuwe aandelen kopen, creëert het fondsbedrijf nieuwe, vervangende aandelen.

De prijzen voor open-end fondsen worden eenmaal per dag vastgesteld op basis van hun NIW en weerspiegelen de prestaties van het fonds. Deze waarde is het vermogen van het fonds minus zijn verplichtingen. Dit is de enige prijs waartegen fondsaandelen die dag kunnen worden gekocht.

Sommige open-end fondsen kunnen beleggers een vergoeding vragen voor de aankoop van aandelen of wanneer ze worden verkocht. Een front-end load is een vergoeding of commissie die in rekening wordt gebracht wanneer een belegger in eerste instantie aandelen in het fonds koopt. Dit is een eenmalige vergoeding en wordt niet gemaakt als bedrijfskosten. De back-end load is een vergoeding die aan beleggers in rekening wordt gebracht wanneer ze aandelen in beleggingsfondsen verkopen. De hoogte van de vergoeding is afhankelijk van de waarde van de verkochte aandelen, meestal in procenten berekend. Andere open-end fondsen zullen beleggers helemaal geen vergoeding in rekening brengen. Deze staan ​​bekend als onbelaste fondsen.

Open-end beleggingen zoals onderlinge fondsen betalen niet alleen belasting, maar geven de belastingdruk ook door aan hun investeerders. Dit betekent dat beleggers belasting betalen over eventuele vermogenswinsten of inkomsten uit deze fondsen.