Ongedekte versus gedekte schulden: wat is het verschil?
Ongedekte versus gedekte schulden: een overzicht
Leningen en andere financieringsmethoden die voor consumenten beschikbaar zijn, vallen over het algemeen in twee hoofdcategorieën: gedekte en ongedekte schulden. Het belangrijkste verschil tussen de twee is de aanwezigheid of afwezigheid van onderpand, dat de schuld dekt en een vorm van zekerheid aan de geldschieter tegen niet-terugbetaling door de lener.
Belangrijkste leerpunten
- Ongedekte schulden hebben geen onderpand.
- Kredietverstrekkers geven geld uit in een ongedekte lening uitsluitend op basis van de kredietwaardigheid van de lener en de belofte om terug te betalen.
- Gedekte schulden zijn schulden waarvoor de lener een bepaald actief als borg of onderpand voor de lening stelt.
- Het risico van wanbetaling op een gedekte schuld, het tegenpartijrisico voor de kredietgever genoemd, is doorgaans relatief laag.
Ongedekte schuld
Ongedekte schulden hebben geen onderpand: er is geen zekerheid voor nodig, zoals de naam al aangeeft. Als de lener dit soort schulden niet nakomt, moet de geldschieter een rechtszaak aanspannen om het verschuldigde te innen.
Kredietverstrekkers geven geld uit in een ongedekte lening uitsluitend op basis van de kredietwaardigheid van de lener en de belofte om terug te betalen. Daarom rekenen banken doorgaans een hogere rente aan op deze zogenaamde handtekeningleningen. Ook zijn de kredietscore en de schulden / inkomenseisen doorgaans strenger voor dit soort leningen, en worden ze alleen beschikbaar gesteld aan de meest geloofwaardige leners. Als u echter aan deze strenge vereisten kunt voldoen, kunt u in aanmerking komen voor de beste beschikbare persoonlijke leningen.
Afgezien van leningen van een bank, zijn voorbeelden van ongedekte schulden onder meer medische rekeningen, bepaalde retailcontracten op afbetaling, zoals lidmaatschap van een sportschool en uitstaande saldi op creditcards. Wanneer u een stuk plastic aanschaft, geeft de creditcardmaatschappij u in feite een kredietlijn zonder onderpandvereisten. Maar het rekent forse rentetarieven om het risico te rechtvaardigen.
Een ongedekt schuldinstrument zoals een obligatie wordt alleen gedekt door de betrouwbaarheid en het krediet van de uitgevende entiteit, dus het draagt een hoger risiconiveau dan een gedekte obligatie, de door activa gedekte tegenpartij. Omdat het risico voor de geldschieter groter is dan dat van gedekte schulden, zijn de rentetarieven op ongedekte schulden doorgaans navenant hoger.
De rentevoet op verschillende schuldinstrumenten is echter grotendeels afhankelijk van de betrouwbaarheid van de uitgevende entiteit. Een ongedekte lening aan een persoon kan astronomische rentetarieven met zich meebrengen vanwege het hoge risico van wanbetaling, terwijl door de overheid uitgegeven schatkistpapier (een ander veel voorkomend type ongedekt schuldinstrument) veel lagere rentetarieven hebben. Ondanks het feit dat investeerders geen aanspraak hebben op overheidsactiva, heeft de overheid de macht om extra dollars te slaan of belastingen te heffen om aan haar verplichtingen te voldoen, waardoor dit soort schuldinstrumenten vrijwel vrij zijn van elk wanbetalingsrisico.
Gedekte schuld
Gedekte schulden zijn schulden waarvoor de lener een bepaald actief als borg of onderpand voor de lening stelt. Een gedekt schuldinstrument betekent simpelweg dat de geldschieter in geval van wanbetaling het actief kan gebruiken om het geld terug te betalen dat hij aan de lener heeft voorgeschoten.
Veel voorkomende soorten gedekte schulden zijn hypotheken en autoleningen, waarbij het te financieren item het onderpand voor de financiering wordt. Als de lener bij een autolening niet op tijd betaalt, verwerft de verstrekker van de lening uiteindelijk het eigendom van het voertuig. Wanneer een particulier of bedrijf een hypotheek afsluit, wordt het betreffende onroerend goed gebruikt om de aflossingsvoorwaarden te dekken; in feite houdt de leningverstrekkende instelling eigen vermogen (financiële rente) in het onroerend goed aan totdat de hypotheek volledig is betaald. Als de lener in gebreke blijft met de betalingen, kan de geldschieter beslag leggen op het onroerend goed en het verkopen om het verschuldigde geld terug te krijgen.
Het belangrijkste verschil tussen gedekte en ongedekte schuld is de aan- of afwezigheid van onderpand – iets dat wordt gebruikt als zekerheid tegen niet-terugbetaling van de lening.
Het risico van wanbetaling op een gedekte schuld, het tegenpartijrisico voor de kredietgever genoemd, is doorgaans relatief laag, aangezien de kredietnemer zoveel meer te verliezen heeft door zijn financiële verplichting te verwaarlozen. Gedekte schuldfinanciering is voor de meeste consumenten doorgaans gemakkelijker te verkrijgen. Omdat een gedekte lening minder risico voor de geldschieter met zich meebrengt, zijn de rentetarieven meestal lager dan voor ongedekte leningen.
Kredietverstrekkers eisen vaak dat het actief onder bepaalde specificaties wordt onderhouden of verzekerd om zijn waarde te behouden. Zo verlangt een hypotheekverstrekker van een woning vaak dat de lener een huiseigenaarverzekering afsluit. Door het onroerend goed te beschermen, stelt het beleid de waarde van het actief voor de geldschieter veilig. Om dezelfde reden heeft een kredietverstrekker die een autolening uitgeeft, een bepaalde verzekeringsdekking nodig, zodat de bank, als het voertuig bij een ongeval betrokken is, nog steeds het meeste, zo niet alle, uitstaande saldo van de lening kan terugkrijgen.