Wat is stresstesten in Value at Risk (VaR)?
Over het algemeen heeft de financiële sector geen standaard stresstestmethode voor Value at Risk of VaR-metingen.
Er zijn verschillende VaR-methoden, zoals Monte Carlo-simulaties, historische simulaties en parametrische VaR, die men op verschillende manieren kan stresstesten. De meeste VaR-modellen gaan uit van extreem hoge vluchtigheidsniveaus. Dit maakt VaR bijzonder slecht aangepast, maar toch zeer geschikt voor stresstests.
Manieren om stress te testen
Stresstesten omvatten het uitvoeren van simulaties tijdens crises waarvoor een model niet inherent was ontworpen om zich aan te passen. Het doel hiervan is om verborgen kwetsbaarheden te identificeren, vooral die welke zijn gebaseerd op methodologische aannames.
De literatuur over bedrijfsstrategie en corporate governance identificeert verschillende benaderingen van stresstests. Een van de meest populaire zijn gestileerde scenario’s, hypothetische scenario’s, historische scenario’s.
In een historisch scenario wordt het bedrijf of de activaklasse, de portefeuille of de individuele investering gesimuleerd op basis van een eerdere crisis. Voorbeelden van historische crises onder meer de beurs crash van oktober 1987, de tech bubble barsten in 1999-2000.
Een hypothetische stresstest is normaal gesproken meer bedrijfsspecifiek. Een firma in Californië zou bijvoorbeeld stresstest kunnen uitvoeren tegen een hypothetische aardbeving of een oliemaatschappij zou een stresstest kunnen uitvoeren tegen het uitbreken van een oorlog in het Midden-Oosten.
Gestileerde scenario’s zijn iets meer wetenschappelijk in die zin dat slechts één of enkele testvariabelen tegelijk worden aangepast. De stresstest kan bijvoorbeeld betekenen dat de Federal Funds-rente met 25 basispunten inhouden.
VaRisk-berekeningen en Monte Carlo-simulaties
Het management of de investeerder van een bedrijf financiële risico voor het bedrijf of de investeringsportefeuille te beoordelen. Meestal wordt VaR vergeleken met een vooraf bepaalde risicodrempel. Het concept is om geen risico’s te nemen die de aanvaardbare drempel overschrijden.
Standaard VaR-vergelijkingen hebben drie variabelen:
- Kans op verlies
- Hoeveelheid potentieel verlies
- Tijdsbestek dat het waarschijnlijke verlies omvat
Een parametrisch VaR-model maakt gebruik van betrouwbaarheidsintervallen om de kans op verlies, winst en maximaal aanvaardbaar verlies te schatten. Monte Carlo-simulaties zijn vergelijkbaar, behalve dat ze duizenden tests en waarschijnlijkheden omvatten.
Een van de variabele parameters in het VaR-systeem is vluchtigheid. Hoe vluchtiger een simulatie, hoe groter de kans op verlies boven het maximaal aanvaardbare niveau. Het doel van een stresstest is om de volatiliteitsvariabele te verhogen in een mate die consistent is met een crisis. Als de kans op extreem verlies te groot is, is het risico misschien niet de moeite waard om aan te nemen.
Sommige experts uit de financiële sector beschouwen stresstests en VaR als concurrerende concepten. Ze beschouwen stresstests, waarbij gebruik wordt gemaakt van vaste horizonten en specifieke risicofactoren, ook als onverenigbaar met echte Monte Carlo-simulaties die willekeurige scenario’s gebruiken.