Wat is de Prime Rate versus de Repo-snelheid?

De prime rate wordt gebruikt als de index voor tarieven die worden aangeboden in consumentenleningen en leningproducten. Wanneer centrale banken van de overheid effecten terugkopen van particuliere banken in ruil voor contanten, wordt de repo-koers gebruikt. “Repo” is een verkorte vorm van de term “repurchase” en duidt op een terugkoop van effecten door de overheid die ze eerder heeft verkocht. Het repotariefsysteem stelt regeringen in staat de geldvoorraden binnen economieën te beheersen door de beschikbare middelen te vergroten of te verkleinen. Prime-tarieven en repo-tarieven worden beide bepaald door centrale banken.

Het verschil tussen de Prime Rate en de Repo Rate

Hypotheken, creditcards en andere rentetarieven voor consumentenleningen worden berekend op basis van de hoofdrente. In de Verenigde Staten is dit tarief voor alle staten hetzelfde en geldt voor alle consumentenleningen die door particuliere banken worden aangeboden. Bankinstellingen voegen winstmarges toe aan de prime rate om de werkelijke tarieven te bepalen die klanten in rekening worden gebracht voor leningen. Een verlaging van de prime rate stimuleert meer consumenten om geld te lenen door lenen goedkoper te maken. Verhogingen van de rente verhogen echter de kosten van consumentenleningen, tenzij banken hun winstmarges voldoende verkleinen om het verschil te compenseren. Een lening op basis van een primair tarief van 2,5% en een winstmarge van 2,5% zou bijvoorbeeld een algemene rente van 5% hebben voor de consument. Als de prime rate daalt tot 1,5% maar de winstmarge hetzelfde blijft, daalt de totale rente tot 4%.

Een verlaging van de repotarieven moedigt banken aan om in ruil voor contanten effecten terug te verkopen aan de overheid. Dit vergroot de geldhoeveelheid die beschikbaar is voor de algemene economie. Door de repotarieven te verhogen, kunnen centrale banken de geldhoeveelheid verminderen door banken te ontmoedigen deze effecten door te verkopen.