Waarom variëren de verhouding tussen schuld en eigen vermogen van bedrijfstak tot bedrijfstak?
Enkele van de belangrijkste redenen waarom de verhouding tussen vreemd vermogen en eigen vermogen (D / E) aanzienlijk verschilt van bedrijfstak tot bedrijfstak, en zelfs tussen bedrijven binnen een bedrijfstak, zijn onder meer de verschillende kapitaalintensiteitsniveaus tussen bedrijfstakken en de vraag of de aard van de onderneming een hoge schuldenlast die gemakkelijker te beheren is.
De industrieën die doorgaans de hoogste D / E-ratio’s hebben, zijn onder meer nutsbedrijven en financiële diensten. Groothandelaren en dienstverlenende bedrijven behoren tot de bedrijven met de laagste.
Belangrijkste leerpunten
- De verhouding schuld / eigen vermogen (D / E) meet hoeveel van de activiteiten van een bedrijf worden gefinancierd door middel van schulden versus eigen vermogen.
- Een hogere D / E-ratio geeft aan dat een bedrijf meer wordt gefinancierd met schulden dan met eigen middelen.
- Afhankelijk van de branche kan een hoge D / E-ratio erop wijzen dat een bedrijf risicovoller is.
- D / E-ratio’s variëren per bedrijfstak, omdat sommige bedrijfstakken kapitaalintensiever zijn dan andere.
- De financiële sector heeft een van de hoogste D / E-ratio’s, maar dit duidt niet op een hoog risico, alleen de aard van het bedrijf.
De verhouding tussen schuld en eigen vermogen
De D / E-ratio is een basismaatstaf die wordt gebruikt om de financiële situatie van een bedrijf te beoordelen. Het geeft het relatieve aandeel van het eigen vermogen en de schuld aan dat een bedrijf gebruikt om zijn activa en activiteiten te financieren. De ratio laat zien hoeveel financiële hefboomwerking een bedrijf gebruikt. De formule is de totale verplichtingen gedeeld door het totale eigen vermogen.
Waarom de verhouding tussen schuld en eigen vermogen varieert
Een van de belangrijkste redenen waarom de D / E-ratio’s variëren, is de kapitaalintensieve aard van de sector. Kapitaalintensieve industrieën, zoals olie- en gasraffinage of telecommunicatie, hebben aanzienlijke financiële middelen en grote hoeveelheden geld nodig om goederen of diensten te produceren.
De telecommunicatie-industrie moet bijvoorbeeld zeer substantiële investeringen doen in de infrastructuur en duizenden kilometers kabels installeren om klanten van dienst te kunnen zijn. Afgezien van die initiële kapitaaluitgaven, vereisen noodzakelijk onderhoud, upgrades en uitbreiding van servicegebieden aanvullende grote investeringsuitgaven. Industrieën zoals telecommunicatie of nutsbedrijven vereisen dat een bedrijf een grote financiële toezegging doet voordat het zijn eerste goed of dienst levert en inkomsten genereert.
Als een bedrijf achteruitgaat, is een hoge D / E-ratio van belang, en als een bedrijf in opkomst is, kan een hoge D / E-ratio nodig zijn voor groei.
Een andere reden waarom de D / E-ratio’s variëren, is gebaseerd op de vraag of het door de aard van het bedrijf kan omgaan met een hoge schuldenlast. Nutsbedrijven leveren bijvoorbeeld een stabiel inkomen op; de vraag naar hun diensten blijft relatief constant, ongeacht de algemene economische omstandigheden. Bovendien opereren de meeste openbare nutsbedrijven als virtuele monopolies in de regio’s waar ze zaken doen; ze hoeven zich dus geen zorgen te maken dat ze door een concurrent van de markt worden verwijderd.
Dergelijke bedrijven kunnen grotere schulden dragen met minder daadwerkelijke risicoblootstelling dan bedrijven met inkomsten die meer onderhevig zijn aan schommelingen in overeenstemming met de algehele gezondheid van de economie.
De hoogste schuldratio’s
De financiële sector heeft over het algemeen een van de hoogste D / E-ratio’s; dit kan echter misleidend zijn als het wordt beschouwd als een maatstaf voor de blootstelling aan financiële risico ‘s. Geleend geld is een handelsaandeel van een bank. Banken lenen grote hoeveelheden geld om grote hoeveelheden geld uit te lenen, en ze werken doorgaans met een hoge mate van financiële hefboomwerking. D / E-ratio’s hoger dan 2 zijn gebruikelijk voor financiële instellingen.
Andere bedrijfstakken die doorgaans een relatief hogere ratio laten zien, zijn kapitaalintensieve bedrijfstakken, zoals de luchtvaartindustrie of grote productiebedrijven, die een hoge mate van schuldfinanciering als gangbare praktijk gebruiken.
Belang van relatieve schuld en eigen vermogen
De vaste rentedruk op zijn activa heeft.
Beleggers geven doorgaans de voorkeur aan bedrijven met lage D / E-ratio’s, omdat dit betekent dat hun belangen beter worden beschermd in geval van liquidatie. Buitengewoon hoge ratio’s zijn onaantrekkelijk voor kredietverstrekkers en kunnen het verkrijgen van aanvullende financiering bemoeilijken.
Een lage D / E-ratio is soms niet wenselijk, omdat dit erop kan wijzen dat een bedrijf zijn activa niet efficiënt gebruikt.
De gemiddelde D / E-ratio onder S&P 500 bedrijven is ongeveer 1,5. Een ratio lager dan 1 wordt als gunstig beschouwd, omdat dit aangeeft dat een bedrijf meer op eigen vermogen dan op schulden vertrouwt om zijn bedrijfskosten te financieren. Ratio’s hoger dan 2 zijn over het algemeen ongunstig, hoewel bij de evaluatie rekening moet worden gehouden met bedrijfsgemiddelden en vergelijkbare bedrijfsgemiddelden. De D / E-ratio kan ook aangeven hoe succesvol een bedrijf in het algemeen is in het aantrekken van kapitaalinvesteerders.
Het komt neer op
De D / E-ratio meet het aandeel van hoe een bedrijf zijn activiteiten financiert met schulden versus eigen vermogen. Elke bedrijfstak heeft een andere parameter van wat een goede of slechte D / E-ratio is, gebaseerd op hun kapitaalvereisten en inkomstengenererende capaciteiten.
Over het algemeen geldt dat hoe lager de D / E-ratio, hoe beter, aangezien dit aangeeft dat een bedrijf geen aanzienlijke schuldenlast heeft en voldoende inkomsten genereert via zijn kernactiviteiten om zijn bedrijf te runnen.