Waarom zijn er 401 (k) -plannen gemaakt?
Als de meest gebruikte en bekende pensioenspaarplannen in de Verenigde Staten, waren 401 (k) -plannen het geesteskind van uitkeringsadviseur Ted Benna. In 1979 merkte Benna op dat de regels van de Revenue Act van 1978 het voor werkgevers mogelijk maakten om eenvoudige, fiscaal voordelige spaarrekeningen voor hun werknemers op te zetten.
Geschiedenis van de 401 (k)
De term “401 (k)” verwijst naar Sectie 401 (k) van de Internal Revenue Code. De voorziening maakt het mogelijk medewerkers om de belasting op delen van hun inkomsten te voorkomen als ze ervoor kiezen om het te ontvangen als uitgestelde vergoeding niet als directe beloning.
Benna ontwierp het 401 (k) -plan voor een bankklant die werknemers extra pensioenvoordelen wilde geven. De bank verwierp het idee echter omdat het nog nooit eerder was gedaan, dus bood Benna het eerste 401 (k) -plan aan zijn eigen werknemers bij The Johnson Companies aan. In 1981 had de IRS formele regels voorgesteld voor 401 (k) -plannen.
Tegen het jaar daarop begonnen verschillende grote bedrijven nieuwe 401 (k) -plannen aan werknemers aan te bieden. Deelnemers in 401 (k) -plannen zouden dan hun uitgestelde inkomsten kunnen gebruiken om investeringen te doen zonder te worden belast op winsten.
Deze nieuwe accounts werden al snel populair. In 1983 namen 7,1 miljoen werknemers deel aan een 401 (k) -plan, een aantal dat in 1993 was gegroeid tot 38,9 miljoen. Vanaf 2019 hadden 401 (k) -plannen betrekking op naar schatting 80 miljoen mensen en hadden ze $ 5,7 biljoen aan activa.
In 2001 keurde het Congres de economische groei en Tax Relief Reconciliation Act, die nodig catch-up bijdragen voor de deelnemers leeftijd van 50 jaar en ouder. De wet stond bedrijven ook toe om Roth 401 (k) -rekeningen aan te bieden, waarvoor bijdragen na belastingen nodig zijn, maar die het voordeel van belastingvrije groei en distributie bieden.
Doel en gebruik van de 401 (k)
Moderne 401 (k) -plannen waren geen opzettelijk ontwerp van de Amerikaanse regering of de Internal Revenue Service. Inderdaad, het Amerikaanse ministerie van Financiën onder Ronald Reagan stelde in 1984 voor om de 401 (k) te doden. De zorg was dat de belastinginkomsten te snel zouden dalen naarmate meer werknemers hun pensioenplannen financierden.
Werknemers ontvangen twee belangrijke voordelen van 401 (k) -plannen en andere belastingvrije pensioenrekeningen: ten eerste is er het voor de hand liggende belastingvoordeel. Ten tweede hebben werknemers een manier om hun pensioenspaargeld te beschermen tegen het verlies van reële koopkracht door inflatie. Aan de andere kant zijn 401 (k) -plannen riskanter voor werknemers dan toegezegde-pensioenregelingen, die federaal gegarandeerd zijn.
Ook voor werkgevers zijn er duidelijke voordelen. Zo zijn de kosten voor het aanbieden van pensioenuitkeringen aanzienlijk gedaald. Vooral kleine bedrijven profiteren van de nieuwe toegezegde bijdrageregelingen. Het plan stelt deze bedrijven in staat om werknemers vergelijkbare arbeidsvoorwaardenpakketten aan te bieden als die in grotere bedrijven, waardoor het speelveld wordt geëgaliseerd.
De federale overheid moedigt het gebruik van 401 (k) s en andere pensioenplannen aan. Hoewel de belastinginkomsten afnemen naarmate meer mensen deelnemen, verlaagt een bevolking die haar eigen pensioen financiert, uiteindelijk de overheidsuitgaven voor welzijnsprogramma’s voor ouderen.