Economie aan de aanbodzijde - KamilTaylan.blog
24 juni 2021 4:50

Economie aan de aanbodzijde

Wat is economie aan de aanbodzijde?

De economie aan de aanbodzijde is bij sommigen beter bekend als ‘ Reaganomics ‘ of het ‘trickle-down’-beleid van de 40e president van de VS, Ronald Reagan.

President Reagan en zijn Republikeinse tijdgenoten maakten het controversiële idee populair dat grotere belastingverlagingen voor rijke investeerders en ondernemers hen prikkels geven om te sparen en te investeren, en economische voordelen opleveren die in de algehele economie doorsijpelen.

Hij citeerde vaak het aforisme “een opkomend tij tilt alle boten op” om zijn visie op de theorie uit te leggen.

Belangrijkste leerpunten

  • De economie aan de aanbodzijde is een economische theorie die postuleert dat belastingverlagingen voor de rijken resulteren in grotere besparingen en investeringscapaciteit voor hen die naar de algehele economie sijpelen.
  • President Ronald Regan was een groot voorstander van economie aan de aanbodzijde, wat resulteerde in de naam “Reaganomics”. Het wordt ook wel trickle-down economie genoemd.
  • Het beoogde doel van de aanbodeconomie is het verklaren van macro-economische gebeurtenissen in een economie en het bieden van beleid voor stabiele economische groei.
  • De drie pijlers van de aanbodeconomie zijn belastingbeleid, regelgevingsbeleid en monetair beleid.
  • Het kernpunt van de aanbodeconomie is dat de productie (dat wil zeggen de “levering” van goederen en diensten) het belangrijkste is voor het bepalen van economische groei.
  • De keynesiaanse economie, of economie aan de vraagzijde, is van mening dat het niveau van de vraag in de economie de belangrijkste drijvende factor is voor economische groei, in plaats van het aanbod.

Inzicht in de economie aan de aanbodzijde

Zoals de meeste economische theorieën, probeert de economie aan de aanbodzijde zowel macro – economische verschijnselen te verklaren als – op basis van deze verklaringen – beleidsvoorschriften te bieden voor stabiele economische groei.

Over het algemeen heeft de aanbodtheorie drie pijlers: belastingbeleid, regelgevingsbeleid en monetair beleid. Het enige idee achter alle drie de pijlers is echter dat de productie (dwz de “levering” van goederen en diensten) het belangrijkst is voor het bepalen van de economische groei.

De theorie aan de aanbodzijde wordt doorgaans in schril contrast gehouden met de keynesiaanse theorie die, naast andere facetten, het idee omvat dat de vraag kan haperen, dus als de achterblijvende vraag van de consument de economie in een recessie sleept, moet de regering ingrijpen met fiscale en monetaire stimuli.

Dit is het enige grote onderscheid: een pure keynesiaan gelooft dat consumenten en hun vraag naar goederen en diensten de belangrijkste economische drijfveren zijn, terwijl een leverancier gelooft dat producenten en hun bereidheid om goederen en diensten te creëren het tempo van economische groei bepalen.

Het argument dat het aanbod zijn eigen vraag creëert

In de economie bekijken we de vraag- en aanbodcurves. De onderstaande grafiek illustreert een vereenvoudigd macro-economisch evenwicht: de totale vraag en het totale aanbod kruisen elkaar om de totale productie en het prijsniveau te bepalen. (In dit voorbeeld kan de output het bruto binnenlands product zijn en kan het prijsniveau de consumentenprijsindex zijn.)

De onderstaande grafiek illustreert het uitgangspunt aan de aanbodzijde: een toename van het aanbod (dwz de productie van goederen en diensten) zal de productie verhogen en de prijzen verlagen.

De aanbodzijde gaat zelfs verder en beweert dat de vraag grotendeels irrelevant is. Er staat dat overproductie en onderproductie geen duurzame verschijnselen zijn.

Aanbieders beweren dat wanneer bedrijven tijdelijk “overproductie” hebben, er overtollige voorraden zullen worden gecreëerd, de prijzen zullen dalen en dat consumenten hun aankopen zullen verhogen om het overaanbod te compenseren.

Dit komt in wezen neer op het geloof in een verticale (of bijna verticale) aanbodcurve, zoals weergegeven in de onderstaande grafiek.

In de onderstaande grafiek illustreren we de impact van een toename van de vraag: prijzen stijgen, maar de output verandert niet veel.

Onder zo’n dynamiek – waar het aanbod verticaal is – is het enige dat de output (en dus de economische groei) verhoogt, een verhoogde productie in de levering van goederen en diensten, zoals hieronder wordt geïllustreerd:

Theorie aan de aanbodzijde Alleen een toename van het aanbod (productie) verhoogt de output

Drie pijlers

Hieruit volgen de drie pijlers aan de aanbodzijde. Op het gebied van het belastingbeleid pleiten aanbodaanbieders voor lagere marginale belastingtarieven. Met betrekking tot een lagere marginale inkomstenbelasting zijn leveranciers van mening dat lagere tarieven werknemers ertoe zullen aanzetten om werk te verkiezen boven vrije tijd (aan de marge).

Met betrekking tot lagere belastingtarieven op vermogenswinst zijn zij van mening dat lagere tarieven investeerders ertoe aanzetten kapitaal productief in te zetten. Bij bepaalde tarieven zou een aanbod-sider zelfs beweren dat de overheid de totale belastinginkomsten niet zou verliezen omdat lagere tarieven meer dan gecompenseerd zouden worden door een hogere belastinginkomstengrondslag – dankzij meer werkgelegenheid en productiviteit.

Wat het regelgevingsbeleid betreft, hebben leveranciers de neiging om zich aan te sluiten bij traditionele politieke conservatieven – zij die de voorkeur geven aan een kleinere regering en minder ingrijpen op de vrije markt.

Dit is logisch omdat aanbod-siders – hoewel ze erkennen dat de overheid tijdelijk kan helpen door aankopen te doen – niet denken dat deze geïnduceerde vraag een recessie kan redden of een duurzame invloed op de groei kan hebben.

Vooral de derde pijler, het monetair beleid, is controversieel. Met monetair beleid verwijzen we naar het vermogen van de Federal Reserve om de hoeveelheid dollars in omloop te vergroten of te verkleinen (dwz waar meer dollars meer aankopen door consumenten betekenen, waardoor liquiditeit wordt gecreëerd).

Een keynesiaan is geneigd te denken dat monetair beleid een belangrijk instrument is om de economie te tweaken en om te gaan met conjunctuurcycli, terwijl een aanbod-sider niet denkt dat monetair beleid economische waarde kan creëren.

Hoewel beiden het erover eens zijn dat de overheid een drukpers heeft, gelooft de keynesiaan dat deze drukpers kan helpen bij het oplossen van economische problemen. Maar de leverancier denkt dat de regering (of de Fed) waarschijnlijk alleen problemen zal veroorzaken met haar drukpers door het volgende:

  • Te veel inflatoire liquiditeit creëren met expansief monetair beleid, of
  • Door een krap monetair beleid niet voldoende “de wielen van de handel te smeren” met voldoende liquiditeit.

Een strikte aanbieder maakt zich daarom zorgen dat de Fed de groei onbedoeld kan onderdrukken.

Wat heeft goud ermee te maken?

Aangezien leveranciers van leveranciers monetair beleid niet zien als een instrument dat economische waarde kan creëren, maar eerder als een variabele die gecontroleerd moet worden, pleiten ze voor een stabiel monetair beleid of een beleid van zachte inflatie gekoppeld aan economische groei – bijvoorbeeld 3% tegen 4 % groei van de geldhoeveelheid per jaar.

Dit principe is de sleutel om te begrijpen waarom leveranciers vaak pleiten voor een terugkeer naar de gouden standaard, wat op het eerste gezicht misschien vreemd lijkt (en de meeste economen beschouwen dit aspect waarschijnlijk als dubieus).

Het idee is niet dat goud bijzonder bijzonder is, maar eerder dat goud de meest voor de hand liggende kandidaat is als een stabiele ‘waardeopslag’. Aanbieders beweren dat als de VS de dollar aan goud zou koppelen, de valuta stabieler zou zijn en dat er minder verstorende resultaten zouden voortvloeien uit valutaschommelingen.

Als beleggingsthema zeggen theoretici aan de aanbodzijde dat de prijs van goud – aangezien het een relatief stabiele waardeopslag is – beleggers een ‘ leidende indicator ‘ of een signaal geeft voor de richting van de dollar. Inderdaad, goud meestal gezien als een inflatie hedge. En hoewel het historische record nauwelijks perfect is, heeft goud vaak vroege signalen gegeven over de dollar.

Veelgestelde vragen over economie aan de aanbodzijde

Waarom wordt het aanbodeconomie genoemd?

Het wordt aanbodeconomie genoemd omdat de theorie gelooft dat productie (de “levering” van goederen en diensten) de belangrijkste macro-economische component is bij het bereiken van economische groei.

Wat is het tegenovergestelde van aanbodeconomie?

Het tegenovergestelde van de economie aan de aanbodzijde is de keynesiaanse economie, die gelooft dat de vraag naar goederen (uitgaven) de belangrijkste motor is voor economische groei.

Wat is Reaganomics?

Reaganomics is een term voor het economische beleid van president Ronald Reagan dat gericht was op belastingverlagingen voor de rijken, in de overtuiging dat dit zou leiden tot besparingen en hogere investeringen, wat economische voordelen zou opleveren die naar de hele economie zouden sijpelen. Reaganomics richtte zich ook op verhoogde militaire uitgaven en de deregulering van binnenlandse markten.

Is keynesiaanse economie aanbod- of vraagzijde?

Keynesiaanse economie is economie aan de vraagzijde, die gelooft dat de vraag in de economie de belangrijkste motor voor groei is. De toe- of afname van de vraag naar goederen en diensten heeft invloed op de hoeveelheid aanbod die producenten in de economie brengen.

De Keynesiaanse economie is van mening dat als de vraag van de consument afneemt, het de verantwoordelijkheid van de overheid is om de uitgaven te verhogen en in te grijpen met fiscale en monetaire stimulansen.

Hoe verschillen de economie aan de aanbodzijde en de vraagzijde?

De economie aan de aanbodzijde is van mening dat producenten en hun bereidheid om goederen en diensten te creëren het tempo van de economische groei bepalen, terwijl de economie aan de vraagzijde gelooft dat consumenten en hun vraag naar goederen en diensten de belangrijkste economische drijfveren zijn.

Het komt neer op

De economie aan de aanbodzijde heeft een kleurrijke geschiedenis. Sommige economen zien de aanbodzijde als een bruikbare theorie. Andere economen zijn het zo volkomen oneens met de theorie dat ze deze afdoen als iets dat niets bijzonders nieuw of controversieel biedt als een geactualiseerde kijk op de klassieke economie.

Op basis van de drie hierboven besproken pijlers kun je zien hoe de aanbodzijde niet kan worden gescheiden van de politieke domeinen, aangezien dit een verminderde rol voor de overheid en een minder progressief fiscaal beleid impliceert.

Related Posts