Hoe de Chinese muur werkt op Wall Street

Een Chinese muur is een ethisch concept van scheiding tussen groepen, afdelingen of individuen binnen dezelfde organisatie – een virtuele barrière die communicatie of uitwisseling van informatie verbiedt die belangenconflicten kunnen veroorzaken. Hoewel het muurconcept in verschillende bedrijfstakken en beroepen voorkomt – waaronder journalistiek, recht, verzekeringen, informatica, reverse engineering en computerbeveiliging – wordt het meestal geassocieerd met de financiële dienstverlening. De aanstootgevende en racistische term wordt vaak gebruikt bij investeringsbanken, retailbanken en makelaars. Historische mijlpalen in de VS illustreren waarom er in de eerste plaats een ethische muur nodig was en waarom er wetgeving werd gecreëerd om deze op zijn plaats te houden.

De Chinese muur en de beurskrach van 1929

Afgeleid van de Chinese muur, de oude ondoordringbare structuur die werd opgericht om de Chinezen te beschermen tegen indringers, kwam de term ‘ Chinese muur ‘ in het populaire spraakgebruik – en in de financiële wereld – in de vroege jaren dertig van de vorige eeuw. Aangespoord door de beurscrash van 1929 (destijds gedeeltelijk toegeschreven aan prijsmanipulatie en handel op voorkennis), keurde het Congres de Glass-Steagall Act (GSA) van1933 goed, waarin de scheiding van commerciële en investeringsbankactiviteiten werd geëist – dat wil zeggen, investeringen banken, beursvennootschappen en retailbanken.

Hoewel de wet ervoor zorgde dat bepaalde effecten en financiële monolieten uiteenvielen, zoals JP Morgan & Co. (die de makelaardij moest afsplitsen naar een nieuw bedrijf, Morgan Stanley), was het voornaamste doel ervan om belangenconflicten te voorkomen.  Een voorbeeld hiervan is een makelaar die klanten aanbeveelt aandelen te kopen van een nieuw bedrijf waarvan de beursintroductie (IPO) de collega’s van investment banking van de makelaar toevallig afhandelen. In plaats van bedrijven te dwingen deel te nemen aan onderzoek of het verstrekken van investeringsbankdiensten, probeerde Glass-Steagall een omgeving te creëren waarin een enkel bedrijf aan beide inspanningen zou kunnen deelnemen. Het verplichtte eenvoudigweg een scheiding tussen afdelingen: de Chinese muur.

Deze muur was geen fysieke grens, maar eerder een ethische die van financiële instellingen werd verwacht. Voorkennis of niet-openbare informatie mocht niet tussen afdelingen worden doorgegeven of gedeeld. Als het investment banking-team aan een deal werkt om een ​​bedrijf naar de beurs te brengen, mogen hun makelaars op de benedenverdieping er niets van weten – totdat de rest van de wereld dat doet.

Zoals Linguisitics Discriminatie & Racisme

De term wordt vaak gezien als cultureel ongevoelig en een beledigende reflectie op de Chinese cultuur. Helaas is het nu wijdverbreid op de wereldmarkt. Het is zelfs in de rechtbank betwist.

Het kwam in een overeenstemmende mening naar voren inPeat, Marwick, Mitchell & Co. vs. Superior Court (1988), waarin de rechter Haning schreef: ” Chinese muur ‘is zo’n stuk legaal wrak dat nadrukkelijk moet worden opgegeven. heeft een etnische focus die velen zouden beschouwen als een subtiele vorm van taaldiscriminatie. Het voortdurende gebruik van de term zou zeker ongevoelig zijn voor de etnische identiteit van de vele personen van Chinese afkomst. achterhaalde en primitievere manieren van denken. “

Het alternatief dat de rechter voorstelde, is “ethische muur”. De gedragsregels van de American Bar Association suggereren “screenen” of “screenen” als een manier om het concept te beschrijven, aangezien het betrekking heeft op het aanpakken van belangenconflicten in advocatenkantoren.

De Chinese muur en deregulering uit de jaren zeventig

Deze regeling bleef decennialang onomstreden. Dan, zo’n 40 jaar later, de deregulering van de makelaardij commissies in 1975 diende als een katalysator voor de toenemende bezorgdheid over belangenconflicten.

Door deze wijziging werd de vaste minimumcommissie op effectenhandel afgeschaft, waardoor de winsten bij makelaardijactiviteiten kelderden. Dit werd een groot probleem voor sell-side analisten, die effectenonderzoek uitvoeren en de informatie openbaar maken. Buy-side analisten werken daarentegen voor beleggingsfondsen en andere organisaties. Hun onderzoek wordt gebruikt als leidraad voor investeringsbeslissingen van de bedrijven die ze in dienst hebben.

Toen de prijzen van makelaarscommissies veranderden, werden sell-side analisten aangemoedigd om rapporten op te stellen die hielpen om aandelen te verkopen en kregen ze financiële prikkels toen hun rapporten de beursintroducties van hun bedrijf promootten. Op dergelijke successen waren hoge eindejaarsbonussen gebaseerd.

Dit alles hielp om de brullende bull markt en de go-go maken, alles-moet-tijdperk op Wall Street in de jaren 1980-samen met een aantal high-profile handel met voorkennis gevallen en een nare marktcorrectie in 1987. Als gevolg hiervan, de Securities and De afdeling Market Regulation van de Exchange Commission (SEC) heeft verschillende beoordelingen van Chinese Wall-procedures uitgevoerd bij zes grote broker-dealers. En gedeeltelijk als resultaat van zijn bevindingen, heeft het Congres de Insider Trading and Securities Fraud Enforcement Act van 1988 uitgevaardigd, die de straffen voor handel met voorkennis verhoogde, en ook de SEC een ruimere regelgevende autoriteit met betrekking tot Chinese Walls verleende.

De Chinese muur en de Dotcom-boom

Chinese Walls, of ethische muren, kwamen terug in de schijnwerpers in de latere jaren negentig, tijdens de hoogtijdagen van het dotcom-tijdperk, toen supersteranalisten zoals Morgan Stanley’s Mary Meeker en Salomon Smith Barney’s Jack Grubman bekende namen werden vanwege hun gretige promotie van specifieke effecten.7

Gedurende deze tijd kunnen een paar woorden van een topanalist er letterlijk voor zorgen dat de prijs van een aandeel stijgt of keldert, aangezien beleggers kochten en verkochten op basis van de aanbevelingen van de analisten. Ook heeft de Gramm-Leach-Bliley Act (GLBA) van 1999 een groot deel van de Glass-Steagall Act ingetrokken die banken, verzekeringsmaatschappijen en financiële dienstverleners verbood om als een gecombineerd bedrijf op te treden.

De ineenstorting van de dotcom-bubbel in 2001 wierp enig licht op de tekortkomingen in dit systeem. Regelgevers merkten het op toen werd ontdekt dat analisten van grote namen privé persoonlijke aandelen verkochten van de aandelen die ze promootten en onder druk waren gezet om goede beoordelingen te geven (ondanks persoonlijke meningen en onderzoek waaruit bleek dat de aandelen geen goede aankopen waren). Regelgevers ontdekten ook dat veel van deze analisten persoonlijk pre-IPO-aandelen van de effecten bezaten en enorme persoonlijke winsten konden maken als ze succesvol waren, gaven ‘hete’ tips aan institutionele klanten en gaven de voorkeur aan bepaalde klanten, waardoor ze enorme winsten konden maken. van nietsvermoedende leden van het publiek.

Interessant genoeg waren er geen wetten tegen dergelijke praktijken. Door zwakke openbaarmakingsvereisten kon de praktijk floreren. Evenzo werd ontdekt dat maar weinig analisten ooit een “verkoop” -beoordeling gaven aan een van de bedrijven die ze bestreken. Investeerders aanmoedigen om een ​​specifiek effect te verkopen, zat de investeringsbankiers niet goed, omdat een dergelijke rating het slecht beoordeelde bedrijf zou ontmoedigen om zaken te doen met de bank – hoewel de analisten en hun trawanten vaak dezelfde effecten verkochten. Beleggers die op advies van hun favoriete analisten effecten kochten, in de overtuiging dat hun raadsman onbevooroordeeld was, verloren aanzienlijke bedragen.