Een inleiding op valutaregimes

Een geschiedenis van valutaregimes (of wisselkoersregimes) is er noodzakelijkerwijs een van internationale handel en investeringen en de inspanningen om deze succesvol te maken. Het niveau van de staatsschuld en het bruto binnenlands product (bbp) spelen ook een belangrijke rol in de mate van volatiliteit van een valuta. Een wisselkoers is gewoon de prijs van de ene valuta ten opzichte van de andere. Wanneer groepen landen in een gemeenschappelijke ruimte handel drijven met meerdere valuta’s, kan hun fluctuatie de handel belemmeren of bevorderen, afhankelijk van het perspectief van beide partijen.

Geldwaarden zijn een functie van de economie, het monetaire en fiscale beleid, de politiekvan een landen de mening van handelaren die het kopen en verkopen op basis van hun mening over gebeurtenissen die de waarde ervan kunnen beïnvloeden. Met het risico van oversimplificatie is Europese Unie (EU).

Wanneer twee of meer landen dezelfde valuta gebruiken onder controle van een gemeenschappelijke monetaire autoriteit of de wisselkoersen van hun valuta op verschillende manieren vastleggen, zijn ze een valutaregime aangegaan. Het spectrum aan arrangementen loopt min of meer van een vast naar een flexibel regime. De huidige valuta-ankers kunnen de Amerikaanse dollar, de euro of een valutamand zijn. Er is misschien ook helemaal geen anker.

Vaste valutaregimes – Dollarisering – Het ene land gebruikt de valuta van een ander land als ruilmiddel, waarbij de geloofwaardigheid van de valuta van dat land wordt geërfd, maar niet de kredietwaardigheid. Enkele voorbeelden zijn Panama, El Salvador en Oost-Timor.2  Deze benadering kan fiscale discipline opleggen.

Monetaire Unie (of valuta-unie ): verschillende landen delen een gemeenschappelijke valuta. Net als bij dollarisering, slaagt een dergelijk regime er niet in om kredietwaardigheid op te leggen, aangezien de financiën van sommige landen meer losbandig zijn dan die van andere landen. Voorbeelden zijn de eurozone (huidig) en de Latijnse en Scandinavische muntunies (opgeheven).

Currency Board : een institutionele regeling om een ​​lokale valuta uit te geven die wordt gedekt door een buitenlandse valuta. Hong Kong is een goed voorbeeld. De Hong Kong Monetary Authority (HKMA) houdt dollarreserves aan ter dekking van bankreserves in Hongkongse dollar en valuta in omloop.  Dit legt fiscale discipline op, maar de HKMA mag, in tegenstelling tot een centrale bank, niet optreden als een lender of last resort.

Vaste pariteit: de wisselkoers is gekoppeld aan een enkele valuta of een valutamand met een toegestane fluctuatie van +/- één procent. Er is geen wettelijke verplichting tot pariteit en er is een discretionaire deviezenreservedoelstelling. Voorbeelden zijn Argentinië, Venezuela en Rusland.

Doelzone: sluit aan bij de vaste pariteitsregeling, maar met iets bredere banden (+/- twee procent), waardoor de monetaire autoriteit wat meer discretie krijgt. Voorbeelden hiervan zijn de Slowaakse Republiek en Syrië.

Actieve en passieve Crawling Peg : Latijns-Amerika in de jaren tachtig was een goed voorbeeld. Wisselkoersen zouden worden aangepast om gelijke tred te houden met de inflatie en om een ​​run op Amerikaanse dollarreserves te voorkomen (passieve crawl). Een actieve crawl omvatte het vooraf aankondigen van de wisselkoers en het stapsgewijs doorvoeren van wijzigingen in een poging de inflatieverwachtingen te manipuleren.  Andere voorbeelden zijn onder meer China en Iran.

Vaste pariteit met crawlingband: een vaste pariteitsregeling met meer flexibiliteit om het verlaten van de vaste pariteit mogelijk te maken of de monetaire autoriteit meer speelruimte te geven bij de uitvoering van het beleid, zoals in Costa Rica.

Managed Float (of Dirty Float ): een land volgt een politiek van losse interventie om volledige werkgelegenheid of prijsstabiliteit te bereiken met een impliciete uitnodiging aan andere landen waarmee het zaken doet om in natura te reageren. Voorbeelden zijn Cambodja of Oekraïne (verankerd aan de USD) of Colombia en Singapore (al dan niet verankerd aan een valutamand).

Independent Float (of Floating Exchange ): Wisselkoersen zijn onderhevig aan marktkrachten. De monetaire autoriteit kan tussenbeide komen om prijsstabiliteit te bereiken of te handhaven. Voorbeelden zijn de VS, Australië, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk. Flexibele valutaregimes Valutaregimes kunnen zowel formeel als informeel zijn. De eerste houdt een verdrag en voorwaarden voor lidmaatschap daarvan in. Deze kunnen een beperking inhouden van de staatsschuld van de kandidaat-natie als percentage van het bruto binnenlands product of het begrotingstekort. Dit waren voorwaarden van het Verdrag van Maastricht van 1991 tijdens de lange mars naar de uiteindelijke vorming van de euro.  Het valutakoppelingssysteem is iets minder formeel. De bovengenoemde regimes vormen immers een continuüm en de monetaire autoriteiten hebben beleidsbeslissingen genomen die in meer dan één van deze categorieën zouden kunnen vallen (regime change). Denk aan het Plaza-akkoord in het midden van de jaren tachtig dat werd genomen om de Amerikaanse dollar te verlagen in een poging om hoge handelstekorten te bestrijden.  Dit is een atypisch gedrag voor een vrij zwevend valutaregime.

Er zijn valutaregimes ontstaan ​​om handel en investeringen te vergemakkelijken, hyperinflatie te beheersen of politieke vakbonden te vormen. Met een gemeenschappelijke munt geven de lidstaten idealiter een onafhankelijk monetair beleid op ten gunste van een verbintenis tot algehele prijsstabiliteit. Een politieke en fiscale unie zijn doorgaans voorwaarden voor een succesvolle monetaire unie, waar bijvoorbeeld olijfolie wordt geproduceerd in Griekenland en naar Ierland wordt verscheept zonder dat importeurs of exporteurs hedges moeten gebruiken om gunstige wisselkoersen vast te leggen om de bedrijfskosten te beheersen.

Terwijl het oneindige heen en weer van de Europese Monetaire Unie zich dagelijks afspeelt, is de geschiedenis van de valutaregimes een bewogen geschiedenis, gekenmerkt door zowel succes als mislukking. Een korte geschiedenis van de meest opmerkelijke, opgelost en bewaard gebleven, volgt.

Latijnse Monetaire Unie (LMU): een poging in het midden van de negentiende eeuw tot een monetaire unie, waarbij Frankrijk, België, Zwitserland en Italië werden vastgebonden aan de Franse frank, die kon worden omgezet in een zilveren en een gouden tender (een bimetaalstandaard) die een gemeenschappelijk ruilmiddel tussen de deelnemende landen die hun respectieve valuta op gelijke voet met elkaar hielden.

Het ontbreken van één centrale bank met een bijbehorend monetair beleid bleek de ondergang van de vakbond te zijn. Dat gold ook voor het feit dat de schatkisten van de vakbond zowel gouden als zilveren munten sloegen met een muntbeperking per kapitaal en een gebrek aan uniformiteit in het metaalgehalte dat prijsdruk veroorzaakte op de twee edelmetalen en een gebrek aan vrije circulatie van de soort.. Door de Eerste Wereldoorlog was de unie echter effectief beëindigd.

Scandinavische Monetaire Unie (SMU): eerst Zweden en Denemarken, en kort daarna Noorwegen, sloten rond 1873 een monetaire unie met als uiteindelijk doel een politiek en economisch partnerschap te vormen. Alle landen hielden zich aan een zilveren standaard en accepteerden elkaars valuta. Om het falen van de LMU te voorkomen, werden ze alle drie uiteindelijk inwisselbaar voor een vaste hoeveelheid goud.

Na ongeveer drie decennia viel ook deze unie uiteen toen Noorwegen de politieke onafhankelijkheid van Zweden verklaarde en Denemarken strengere kapitaalcontroles invoerde. Met de komst van de Eerste Wereldoorlog namen de drie leden elk hun eigen monetair en fiscaal beleid aan, aangezien er geen bindende overeenkomst bestond om het monetaire en fiscale beleid te coördineren.

De CFA-frank : van kracht sinds 1945 zijn verschillende landen die voormalige Franse koloniën in Midden- en West-Afrika waren, gekoppeld aan de Franse schatkist, voorheen via de Franse frank, nu door de euro.

België en Luxemburg: elk land handhaaft zijn eigen valuta, maar beide valuta’s dienen als wettig betaalmiddel in beide landen. De Belgische Centrale Bank voert het monetair beleid voor beide landen. Deze unie is van kracht sinds 1921.

Implicaties Hoewel in een of andere vorm gebonden aan een vaste rente of een gemeenschappelijke munteenheid, zijn de economieën van de individuele leden van een valutaregime een functie van hun lokale politiek en economisch beleid. Sommige naties hebben minder staatsschulden dan andere, en er kan een beroep op worden gedaan om de zwakkere leden te steunen. Over het algemeen belooft een dergelijke ongelijkheid niet veel goeds voor de munteenheid die de gemengde huidskleur weerspiegelt van wat soms lijkt op een verdeeldheid in de munteenheid. Een scheiding tussen gemeenschappelijk monetair en lokaal fiscaal beleid zou druk kunnen uitoefenen op een regionaal valutablok, waardoor de waarde van de monetaire eenheid zou dalen. Dit voorval zou veel goeds kunnen voorspellen voor exporteurs, uitgaande van een robuust handelsklimaat.

De toewijzingsbeslissingen van institutionele en individuele beleggers moeten een functie blijven van de gezochte blootstelling in overeenstemming met hun doelstellingen en beperkingen. Gezien de potentiële volatiliteit van een gemeenschappelijke valuta als gevolg van de variërende toestand van de economieën van de individuele leden, of de bijzonderheden van een valutaregime, kunnen beleggers overwegen om hun blootstelling af te dekken. Fundamenteel onderzoek (bottom-up / top-down) naar bedrijven en hun markten, zowel mondiaal als binnenlands, zou ook een cruciale rol spelen.

De bottom line valutaregimes zijn dynamisch en complex en weerspiegelen het steeds veranderende landschap van het monetaire en fiscale beleid van hun respectieve landen. Een diepere studie ervan zal beleggers helpen hun impact op risicobeheer en assetallocatiebeslissingen in het portefeuillebeheerproces te begrijpen.