Asset Allocation vs. Security Selection: wat is het verschil?

Asset Allocation vs. Security Selection: een overzicht

Asset allocatie en effectenselectie zijn sleutelcomponenten van een investeringsstrategie, maar ze vereisen aparte en verschillende methodologieën.

Asset-allocatie is een brede strategie die de mix van activa bepaalt die in een portefeuille moeten worden aangehouden voor een optimale balans tussen risico en rendement op basis van het risicoprofiel en de beleggingsdoelstellingen van een belegger. Effectenselectie is het proces waarbij individuele effecten worden geïdentificeerd binnen een bepaalde activaklasse die de portefeuille zal vormen.

Toewijzing van activa

Het staat vast dat verschillende soorten activa zich doorgaans anders gedragen als reactie op marktomstandigheden. In marktomstandigheden waarin aandelen het bijvoorbeeld goed doen, presteren obligaties doorgaans slecht, of wanneer large-capaandelen beter presteren dan de markt, kunnen small-capaandelen ondermaats presteren.

In termen van investeringen zijn deze activa niet gecorreleerd. Asset-allocatie is de praktijk waarbij niet-correlerende activa worden gecombineerd om een ​​optimale balans tussen risico en rendement te vinden op basis van het beleggingsprofiel van een belegger. Asset allocatie tracht het portefeuillerisico te minimaliseren en tegelijkertijd het rendement te maximaliseren voor een efficiënte portefeuille.

Voor een belegger die een hoger rendement nastreeft en bereid is meer risico te nemen, wordt de assetallocatie meer gewogen naar aandelen dan naar obligaties. Een mix van 80/20 of 90/10 van aandelen tot obligaties zou als een agressieve allocatie worden beschouwd. Binnen het aandelengedeelte van de portefeuille kan de activaspreiding verder worden verdeeld over agressieve groeiaandelen, opkomende markten, smallcap, midcap- en largecapaandelen. Een meer conservatieve belegger zou kunnen kiezen voor een mix van 60/40 of 50/50 van aandelen boven obligaties, met een grotere allocatie naar large-capaandelen.

Beveiligingsselectie

Nadat de asset-allocatiestrategie is ontwikkeld, moeten effecten worden geselecteerd om de portefeuille samen te stellen en de allocatiedoelen te vullen volgens de strategie. De meeste beleggers kiezen doorgaans uit het universum van beleggingsfondsen, indexfondsen en op de beurs verhandelde fondsen door de beleggingsdoelstellingen van de fondsen af ​​te stemmen op de verschillende componenten van hun activaspreidingstrategie.

Zo kan bijvoorbeeld een conservatieve belegger en zie uit naar fondsen die trachten het behoud van kapitaal in aanvulling op vermogensgroei, terwijl een meer agressieve belegger fondsen die strikt waardevermeerdering van hun kapitaal kunnen overwegen.

Passieve beleggers hebben de neiging zich te concentreren op goedkope indexfondsen die proberen de samenstelling van een aandelenindex te repliceren. Een conservatieve belegger zou indexfondsen kunnen overwegen die de Standard & Poor’s 500 (S&P 500) -index of een index van dividendbetalende aandelen volgen, terwijl een gematigde belegger een S&P 500-indexfonds kan combineren met een kleinere allocatie in een mid-cap of small-cap. -cap fonds.

Actieve beleggers die op zoek zijn naar mogelijkheden om beter te presteren dan de indexen, kunnen kiezen uit duizenden actief beheerde fondsen. Grotere beleggers, met meer dan $ 1 miljoen aan activa, zouden ervoor kunnen kiezen om samen te werken met een geldbeheerder die individuele aandelen selecteert om een ​​portefeuille samen te stellen.

Speciale overwegingen

Assetallocatie veronderstelt onzekerheid over de toekomstige richting van activaprijzen en dat, afhankelijk van de markt en economische omstandigheden op een bepaald moment, sommige activa zullen toenemen en andere in waarde zullen dalen. Bij assetallocatie gaat het meer om het beheren van risico’s en volatiliteit dan om het beheren van prestaties. Het selecteren van individuele effecten veronderstelt kennis over de toekomst en dat de belegger over enige informatie beschikt die informatie geeft over de toekomstige koersrichting.

De door William Sharp ontwikkelde efficiënte markthypothese toonde aan dat de aandelenkoersen alle beschikbare informatie en verwachtingen volledig weerspiegelen, wat beleggers zou beletten consequent verkeerd geprijsde aandelen te exploiteren. Sharp concludeerde dat beleggers beter af zijn bij het kiezen van een geschikte asset-allocatie en beleggen in een goed gespreide portefeuille van passief beheerde fondsen.

Hoewel zowel activaspreiding als het selecteren van geschikte effecten belangrijk is voor een beleggingsstrategie, is het belangrijker om de juiste activaspreiding na te streven, die vervolgens kan worden gevuld met index-trackingfondsen.