Bank Run

Wat is een bankrun?

Een bankrun vindt plaats wanneer een groot aantal klanten van een bank of andere financiële instelling gelijktijdig hun deposito’s opnemen vanwege zorgen over de solvabiliteit van de bank.

Naarmate meer mensen hun geld opnemen, neemt de kans op wanbetaling toe, waardoor meer mensen hun deposito’s moeten opnemen. In extreme gevallen is het mogelijk dat de reserves van de bank niet voldoende zijn om de opnames te dekken.

Bankruns begrijpen

Bankruns vinden plaats wanneer een groot aantal mensen geld begint op te nemen bij banken, omdat ze bang zijn dat de instellingen zonder geld komen te zitten. Een bankrun is meestal het resultaat van paniek in plaats van echte insolventie. Een bankrun veroorzaakt door angst die een bank tot daadwerkelijke insolventie drijft, is een klassiek voorbeeld van een self-fulfilling prophecy. De bank riskeert wanbetaling, aangezien individuen geld blijven opnemen. Dus wat begint als paniek, kan uiteindelijk veranderen in een echte standaardsituatie.

Dat komt omdat de meeste banken niet zoveel contant geld bij de hand hebben in hun kantoren. In feite hebben de meeste instellingen een vaste limiet voor hoeveel ze elke dag in hun kluizen kunnen opslaan. Deze limieten zijn vastgesteld op basis van behoefte en om veiligheidsredenen. De Federal Reserve Bank stelt ook interne limieten voor contanten vast voor instellingen. Het geld dat ze wel in de boeken hebben, wordt gebruikt om uit te lenen aan anderen of wordt geïnvesteerd in verschillende investeringsvehikels.

Omdat banken doorgaans slechts een klein percentage van hun deposito’s als contant geld bij de hand hebben, moeten ze hun cashpositie vergroten om aan de opnamevereisten van hun klanten te voldoen. Een methode die een bank gebruikt om meer liquide middelen te hebben, is door haar activa te verkopen – soms tegen aanzienlijk lagere prijzen dan wanneer ze niet snel hoefde te verkopen.

Verliezen bij de verkoop van activa tegen lagere prijzen kunnen ertoe leiden dat een bank insolvent wordt. Een bank paniek doet zich voor wanneer meerdere banken tegelijkertijd runs doorstaan.

Een geschiedenis van bankruns

Bankruns gaan terug al in de opkomst van het bankwezen, toen goudsmeden in Europa in de 15e en 16e eeuw papieren kwitanties uitgaf die inwisselbaar waren voor fysiek goud boven de voorraad die ze aanhielden. Dit was een vroeg voorbeeld van fractioneel reservebankieren, waarbij bankiers meer papieren biljetten konden uitgeven die inwisselbaar waren voor goud dan ze in voorraad hadden.

Het concept was levensvatbaar omdat de goudsmeden (en modernere bankiers) wisten dat op een willekeurige dag slechts een klein percentage van het aanwezige goud zou worden geëist voor aflossing. Als spaarders echter plotseling in één keer hun goudvoorraad zouden eisen, zou dat een ramp kunnen betekenen – en dit gebeurde verschillende keren als reactie op slechte oogsten of politieke onrust.

In de moderne geschiedenis worden bankruns vaak geassocieerd met de Grote Depressie. In de nasleep van de beurscrash van 1929 begonnen Amerikaanse spaarders in paniek te raken en hun toevlucht te zoeken in het aanhouden van fysiek geld. De eerste bankfaillissement als gevolg van massale opnames vond plaats in 1930 in Tennessee.  Dit ogenschijnlijk kleine en geïsoleerde incident veroorzaakte echter een reeks opeenvolgende bankruns door het zuiden en vervolgens het hele land toen mensen hoorden wat er gebeurde en probeerden hun eigen deposito’s op te nemen voordat ze hun spaargeld kwijtraakten – een kuddegedrag dat alleen maar sneller ging. meer bankruns op via een negatieve feedbacklus.

Er begonnen geruchten de ronde te doen dat banken weigerden klanten hun geld terug te geven, wat nog meer paniek en ongerustheid veroorzaakte bij het publiek. In december 1930 verliet een New Yorker die door de Bank of United States werd geadviseerd om een ​​bepaald aandeel niet te verkopen, het bijkantoor en begon prompt mensen te vertellen dat de bank zijn aandelen niet wilde of kon verkopen.3 Door  dit te interpreteren als een teken van insolventie, stonden bankklanten bij duizenden in de rij en trokken binnen enkele uren meer dan $ 2 miljoen van de bank af.

De opeenvolging van bankruns die plaatsvonden in het begin van de jaren dertig vertegenwoordigde een soort domino-effect, aangezien het nieuws van een bankfaillissement klanten van nabijgelegen banken beangstigde en hen ertoe aanzette hun geld op te nemen, waar een enkele bankfout in Nashville leidde tot een groot aantal loopt over het zuidoosten.

Als reactie op de bankruns van de jaren dertig heeft de Amerikaanse regering verschillende reguleringsmechanismen opgezet om te voorkomen dat dit opnieuw gebeurt, waaronder de oprichting van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), die tegenwoordig depositohouders tot $ 250.000 per bankinstelling verzekert.

De financiële crisis van 2008-2009 werd opnieuw beantwoord met enkele opmerkelijke bankruns. Op 25 september 2008 werd Washington Mutual (WaMu), destijds de zesde grootste Amerikaanse financiële instelling, gesloten door het Amerikaanse Office of Thrift Supervision.  In de daaropvolgende dagen hadden spaarders meer dan $ 16,7 miljard aan deposito’s opgenomen, waardoor de bank geen kortetermijnreserves meer had.

De volgende dag werd Wachovia Bank om soortgelijke redenen ook gesloten, toen spaarders meer dan $ 15 miljard over een periode van twee weken ophaalden nadat Wachovia eerder dat kwartaal negatieve winstresultaten had gerapporteerd.  Veel van de opnames bij Wachovia waren geconcentreerd op commerciële rekeningen met saldi boven de limiet van $ 100.000, verzekerd door de  Federal Deposit Insurance Corporation  (FDIC), waardoor die saldi werden teruggebracht tot net onder de FDIC-limiet.

Merk echter op dat het faillissement van grote investeringsbanken zoals Lehman Brothers, AIG en Bear Stearns niet het gevolg was van een run op de bank door spaarders. Deze waren eerder het gevolg van een krediet- en liquiditeitscrisis waarbij derivaten en door activa gedekte effecten betrokken waren.

Bankruns voorkomen

Als reactie op de onrust van de jaren dertig hebben regeringen verschillende maatregelen genomen om het risico van toekomstige bankruns te verkleinen. Misschien wel het grootste was het instellen van reserveverplichtingen, die voorschrijven dat banken een bepaald percentage van de totale deposito’s in contanten houden.

Bovendien richtte het Amerikaanse Congres in 1933 de FDIC op. Dit bureau werd opgericht als reactie op de vele bankfaillissementen in de voorgaande jaren en verzekert bankdeposito’s. Haar missie is om de stabiliteit en het vertrouwen van het publiek in het Amerikaanse financiële systeem te behouden.

Maar in sommige gevallen moeten banken een meer proactieve houding aannemen als ze worden geconfronteerd met de dreiging van een bankrun. Hier is hoe ze het kunnen doen.

1. Vertraag het. Banken kunnen ervoor kiezen om voor een bepaalde tijd te sluiten als ze worden geconfronteerd met de dreiging van een bankrun. Dit voorkomt dat mensen in de rij gaan staan ​​en hun geld eruit halen. Franklin D. Roosevelt deed dit in 1933 nadat hij in functie was getreden. Hij kondigde een feestdag aan en riep op tot inspecties om de solvabiliteit van de banken te waarborgen, zodat ze konden blijven werken.

2. Lenen. Banken kunnen lenen bij andere instellingen als ze niet over voldoende kasreserves beschikken. Grote leningen kunnen ervoor zorgen dat ze niet failliet gaan.

3. Verzeker deposito’s. Als mensen weten dat hun deposito’s door de overheid zijn verzekerd, neemt hun angst over het algemeen af. Dit is het geval sinds de VS de FDIC heeft opgericht.