Bazels Comité voor bankentoezicht
Wat is het Bazels Comité voor bankentoezicht?
Het Bazels Comité voor Bankentoezicht (BCBS) is een internationale commissie die is opgericht om standaarden voor bankregelgeving te ontwikkelen; vanaf 2019 bestaat het uit centrale banken en andere regelgevende instanties voor het bankwezen uit 28 rechtsgebieden. Het heeft 45 leden.
Het BCBS is opgericht zonder een oprichtingsverdrag en is geen multilaterale organisatie. In plaats daarvan wil het Bazels Comité voor bankentoezicht een forum bieden waarin regelgevende en toezichthoudende autoriteiten voor banken kunnen samenwerken om de kwaliteit van het bankentoezicht over de hele wereld te verbeteren en het begrip van belangrijke kwesties op het gebied van bankentoezicht te verbeteren. Het BCBS is opgericht om de problemen aan te pakken die worden veroorzaakt door de globalisering van financiële en bancaire markten in een tijdperk waarin bankregulering grotendeels onder de bevoegdheid van nationale regelgevende instanties valt. In de eerste plaats dient het BCBS om de toezichthoudende instanties van de nationale banken en financiële markten te helpen bij het ontwikkelen van een meer uniforme, geglobaliseerde benadering voor het oplossen van regelgevingskwesties.
Belangrijkste leerpunten
- Het Bazels Comité bestaat uit centrale banken uit 28 rechtsgebieden.
- Er zijn 45 leden van het Bazels Comité voor bankentoezicht.
- Het BCBS bevat invloedrijke beleidsaanbevelingen die bekend staan als de Basel-akkoorden.
Hoe het Bazels Comité voor bankentoezicht werkt
Het Bazels Comité voor Bankentoezicht werd in 1974 opgericht door centrale bankiers uit de G10-landen, die op dat moment werkten aan de opbouw van nieuwe internationale financiële structuren ter vervanging van het recentelijk ingestorte Bretton Woods systeem. Het hoofdkantoor van de commissie is gevestigd in de kantoren van de Bank for International Settlements (BIS) in Bazel, Zwitserland. Lidstaten zijn onder meer Australië, Argentinië, België, Canada, Brazilië, China, Frankrijk, Hongkong, Italië, Duitsland, Indonesië, India, Korea, de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Luxemburg, Japan, Mexico, Rusland, Saoedi-Arabië, Zwitserland, Zweden, Nederland, Singapore, Zuid-Afrika, Turkije en Spanje.
Basel-akkoorden
De BCBS heeft een reeks zeer invloedrijke beleidsaanbevelingen ontwikkeld die bekend staan als de Basel-akkoorden. Deze zijn niet bindend en moeten door nationale beleidsmakers worden aangenomen om te worden gehandhaafd, maar ze hebben over het algemeen de basis gevormd voor de kapitaalvereisten van banken in landen die door de commissie worden vertegenwoordigd en daarbuiten.
De eerste Bazel-akkoorden, of Bazel I, werden afgerond in 1988 en geïmplementeerd in de G10-landen, althans tot op zekere hoogte, in 1992. Het ontwikkelde methodologieën om het kredietrisico van banken te beoordelen op basis van risicogewogen activa en publiceerde voorgestelde minimumkapitaalvereisten om banken solvabel te houden in tijden van financiële stress.
Basel I werd in 2004 gevolgd door Basel II, dat in uitvoering was toen de financiële crisis van 2008 uitbrak.
Bazel III probeerde de verkeerde inschattingen van risico’s te corrigeren waarvan werd aangenomen dat ze hebben bijgedragen aan de crisis door banken te verplichten hogere percentages van hun activa in meer liquide vormen aan te houden en zichzelf te financieren met meer eigen vermogen in plaats van met schulden. Het was aanvankelijk overeengekomen in 2011 en gepland voor uitvoering in 2015, maar vanaf december 2017 worden de onderhandelingen over een aantal controversiële kwesties voortgezet. Een daarvan is de mate waarin de eigen inschattingen van banken over hun vermogensrisico kunnen verschillen van die van toezichthouders; Frankrijk en Duitsland zouden de voorkeur geven aan een lagere “output floor”, waardoor grotere discrepanties tussen de risicobeoordeling van banken en toezichthouders zouden worden toegestaan. De VS willen dat de vloer hoger is.