Voor de toevallige waarnemer lijkt beleggen in obligaties net zo eenvoudig als het kopen van de obligatie met het hoogste rendement. Hoewel dit goed werkt bij het kopen van een depositocertificaat (CD) bij de lokale bank, is het in de echte wereld niet zo eenvoudig. Er zijn meerdere opties beschikbaar als het gaat om het structureren van een obligatieportefeuille, en elke strategie heeft zijn eigen risico- en beloningsafwegingen. De vier belangrijkste strategieën die worden gebruikt om obligatieportefeuilles te beheren, zijn:
- Passief, of ‘kopen en vasthouden’
- Indexovereenkomst, of ‘quasi-passief’
- Immunisatie, of “quasi-actief”
- Toegewijd en actief
Passief beleggen is voor beleggers die een voorspelbaar inkomen willen, terwijl actief beleggen voor beleggers is die willen wedden op de toekomst; indexatie en immunisatie vallen in het midden en bieden enige voorspelbaarheid, maar niet zozeer als buy-and-hold- of passieve strategieën.
Strategie voor passief obligatiebeheer
De passieve buy-and-hold-investeerder is doorgaans op zoek naar het maximaliseren van de inkomstengenererende eigenschappen van obligaties. Het uitgangspunt van deze strategie is dat obligaties worden verondersteld veilige, voorspelbare inkomstenbronnen te zijn. Kopen en vasthouden houdt in dat individuele obligaties worden gekocht en tot de vervaldag worden aangehouden. De kasstroom uit de obligaties kan worden gebruikt om externe inkomstenbehoeften te financieren of kan in de portefeuille worden herbelegd in andere obligaties of andere activaklassen.
Bij een passieve strategie worden er geen veronderstellingen gedaan over de richting van toekomstige rentetarieven en zijn eventuele veranderingen in de huidige waarde van de obligatie als gevolg van verschuivingen in het rendement niet belangrijk. De obligatie kan oorspronkelijk worden gekocht met een premie of korting, in de veronderstelling dat het volledige bedrag op de vervaldag zal worden ontvangen. De enige variatie in het totale rendement van het werkelijke couponrendement is de herbelegging van de coupons op het moment dat ze zich voordoen.
Op het eerste gezicht lijkt dit misschien een luie manier van beleggen, maar in werkelijkheid bieden passieve obligatieportefeuilles stabiele ankers in zware financiële stormen. Ze minimaliseren of elimineren transactiekosten, en als ze oorspronkelijk werden geïmplementeerd tijdens een periode van relatief hoge rentetarieven, hebben ze een behoorlijke kans om beter te presteren dan actieve strategieën.
Een van de belangrijkste redenen voor hun stabiliteit is het feit dat passieve strategieën het beste werken met niet-opvraagbare obligaties van zeer hoge kwaliteit, zoals staatsobligaties of bedrijfsobligaties van beleggingskwaliteit of gemeentelijke obligaties. Dit soort obligaties is zeer geschikt voor een buy-and-hold-strategie, aangezien ze het risico minimaliseren dat gepaard gaat met veranderingen in de inkomstenstroom als gevolg van ingebedde opties, die worden opgenomen in de betreffende obligatieconvenanten en levenslang bij de obligatie blijven. Net als de vermelde coupon, stellen call- en putfuncties die in een obligatie zijn ingebed, de uitgifte in staat om op die opties te reageren onder gespecificeerde marktomstandigheden.
Voorbeeld: Call Feature Company A geeft $ 100 miljoen aan obligaties uit tegen een couponrente van 5% op de openbare markt; de obligaties zijn bij uitgifte volledig uitverkocht. Er is een call-functie in de obligatieconvenanten waarmee de geldschieter de obligaties kan terugroepen (terugroepen) als de rente voldoende daalt om de obligaties opnieuw uit te geven tegen een lagere geldende rente. Drie jaar later is de heersende rentevoet 3% en dankzij de goede kredietwaardigheid van het bedrijf is het in staat de obligaties tegen een vooraf bepaalde prijs terug te kopen en de obligaties opnieuw uit te geven tegen de couponrente van 3%. Dit is goed voor de geldverstrekker maar slecht voor de lener.
Obligatieladder bij passief beleggen
Ladders zijn een van de meest voorkomende vormen van passief beleggen in obligaties. Hier wordt de portefeuille in gelijke delen verdeeld en belegd in looptijden in ladderstijl gedurende de tijdshorizon van de belegger. Figuur 1 is een voorbeeld van een standaard 10-jarige laddered $ 1 miljoen obligatieportefeuille met een vermelde coupon van 5%.
Figuur 1
Het verdelen van de hoofdsom in gelijke delen zorgt voor een gestage, gelijkmatige stroom van cashflow per jaar.
Beleggen in obligaties is niet zo eenvoudig of voorspelbaar als het voor de toevallige toeschouwer lijkt; er zijn veel manieren om een obligatieportefeuille op te bouwen en ze hebben elk risico’s en voordelen.
Obligatiestrategie indexeren
Indexering wordt door het ontwerp als quasi-passief beschouwd. Het belangrijkste doel van het indexeren van een obligatieportefeuille is het leveren van een rendement en risicokenmerken die nauw verbonden zijn met de beoogde index. Hoewel deze strategie enkele van dezelfde kenmerken heeft van passief kopen en vasthouden, heeft ze enige flexibiliteit. Net als het volgen van een specifieke beursindex, kan een obligatieportefeuille zo worden gestructureerd dat deze elke gepubliceerde obligatie-index nabootst. Een veel voorkomende index die door portefeuillebeheerders wordt nagebootst, is de Barclays US Aggregate Bond Index.
Vanwege de omvang van deze index zou de strategie goed werken met een grote portefeuille vanwege het aantal obligaties dat nodig is om de index te repliceren. Men moet ook rekening houden met de transactiekosten die niet alleen met de oorspronkelijke investering gepaard gaan, maar ook met het periodiek opnieuw in evenwicht brengen van de portefeuille om veranderingen in de index weer te geven.
Strategie voor immunisatieobligaties
Deze strategie heeft de kenmerken van zowel actieve als passieve strategieën. Pure immunisatie houdt per definitie in dat een portefeuille wordt belegd voor een bepaald rendement gedurende een bepaalde periode, ongeacht eventuele invloeden van buitenaf, zoals veranderingen in rentetarieven.
Net als bij indexeren, geven de alternatieve kosten van het gebruik van de immunisatiestrategie mogelijk het opwaartse potentieel van een actieve strategie op voor de zekerheid dat de portefeuille het beoogde gewenste rendement zal behalen. Net als bij de buy-and-hold-strategie, zijn de instrumenten die het meest geschikt zijn voor deze strategie, volgens het ontwerp hoogwaardige obligaties met een grote kans op wanbetaling.
In feite zou de zuiverste vorm van immunisatie zijn om te investeren in een nulcouponobligatie en de looptijd van de obligatie af te stemmen op de datum waarop de cashflow naar verwachting nodig zal zijn. Dit elimineert elke variabiliteit van het rendement, positief of negatief, in verband met de herinvestering van kasstromen.
Duur, of de gemiddelde levensduur van een band, wordt vaak gebruikt bij immunisatie. Het is een veel nauwkeurigere voorspellende maatstaf voor de volatiliteit van een obligatie dan de looptijd. Een durationstrategie wordt algemeen gebruikt in de institutionele beleggingsomgeving door verzekeringsmaatschappijen, pensioenfondsen en banken om de tijdshorizon van hun toekomstige verplichtingen af te stemmen op gestructureerde kasstromen. Het is een van de gezondste strategieën en kan met succes door individuen worden gebruikt.
Bijvoorbeeld, net zoals een pensioenfonds een immunisatie zou gebruiken om kasstromen te plannen wanneer een persoon met pensioen gaat, zou diezelfde persoon een speciale portefeuille kunnen opbouwen voor zijn eigen pensioenplan.
Actieve obligatiestrategie
Het doel van actief beheer is het maximaliseren van het totaalrendement. Samen met de verbeterde kans op rendement gaat uiteraard een verhoogd risico gepaard. Enkele voorbeelden van actieve stijlen zijn rente-anticipatie, timing, waardering en spread-exploitatie, en meerdere rentescenario’s. Het uitgangspunt van alle actieve strategieën is dat de belegger bereid is om te wedden op de toekomst in plaats van genoegen te nemen met het potentieel lagere rendement dat een passieve strategie kan bieden.
Het komt neer op
Er zijn veel strategieën om in obligaties te beleggen die beleggers kunnen gebruiken. De buy-and-hold-benadering spreekt beleggers aan die op zoek zijn naar inkomen en niet bereid zijn om voorspellingen te doen. De middle-of-the-road-strategieën omvatten indexering en immunisatie, die beide enige zekerheid en voorspelbaarheid bieden. Dan is er de actieve wereld, die niet voor de losse belegger is. Elke strategie heeft zijn plaats en kan, indien correct geïmplementeerd, de doelen bereiken waarvoor deze bedoeld was.