Hoe worden obligaties beoordeeld?

Een obligatierating is een rating die door een ratingservice aan een obligatie wordt gegeven en die de kredietkwaliteit aangeeft. De rating houdt rekening met de financiële kracht van een obligatie-uitgever of zijn vermogen om de hoofdsom en rente van een obligatie tijdig te betalen.

Moody’s, Standard and Poor’s, Fitch Ratings en DBRS zijn enkele van de meest internationaal bekende ratingbureaus voor obligaties. Deze organisaties zijn actief om beleggers kwantitatieve en kwalitatieve beschrijvingen te geven van de beschikbare vastrentende waarden. Over het algemeen biedt een “AAA” -obligatie met een hoge rating meer zekerheid en een lager winstpotentieel (lager rendement) dan een speculatieve obligatie met een “B-” -rating.

Hoewel deze statistiek een idee geeft van de algemene kenmerken van de beveiliging, wat voor soort onderliggende analyse wordt er dan gebruikt om onderscheid te maken tussen obligatie-eigenschappen?

Het bepalen van ratings voor obligaties

Voor een financiële instelling worden ratings ontwikkeld op basis van specifieke intrinsieke en externe invloeden. Interne factoren zijn onder meer de algehele financiële sterkte van de bank – een risicomaatstaf die de waarschijnlijkheid illustreert dat de instelling externe monetaire steun nodig heeft (Moody’s implementeert een schaal waarbij A overeenkomt met een financieel gezonde bank en E lijkt op een zwakke). De rating is afhankelijk van de jaarrekening van de onderneming die wordt geanalyseerd en de bijbehorende financiële ratio’s.

Externe invloeden zijn onder meer netwerken met andere geïnteresseerde partijen, zoals een moederbedrijf, lokale overheidsinstanties en systemische federale steunverbintenissen. Ook de kredietkwaliteit van deze partijen moet worden onderzocht. Zodra deze externe factoren zijn geanalyseerd, wordt een uitgebreide algemene externe score gegeven. In wezen wordt dit cijfer toegevoegd aan de vooraf bepaalde “intrinsieke score” om het algemene cijfer als BBB te verkrijgen.

De voorgaande richtlijn geeft een algemeen raamwerk dat Moody’s gebruikt bij haar analyse. Specifieke obligaties, zoals hybride effecten, vereisen een aanvullende complexe analyse, zoals de onderliggende voorwaarden van de schuld.

Over het algemeen gaat de kunst van het beoordelen van obligaties verder dan een simpele ratio-analyse en een snelle blik op de balans van een bedrijf. Voor verschillende bedrijfstakken worden verschillende maatregelen gebruikt, en andere externe invloeden spelen een reeks rollen in het ingewikkelde proces. Een voorspelde top-downbenadering van de algemene economische omstandigheden, een diepgaande bottom-up procedure van beveiligingsspecificaties, samen met statistische verdelingsschattingen van de kans op wanbetaling en de ernst van verliezen, biedt beleggers een paar eenvoudige gestandaardiseerde brieven om hun investering te kwantificeren..

Investment Grade vs. junk-obligaties

De obligatierating is een belangrijk proces omdat de rating beleggers attent maakt op de kwaliteit en stabiliteit van de obligatie. Dat wil zeggen, de rating heeft een grote invloed op de rentetarieven, de investeringsbereidheid en de prijsstelling van obligaties. Bovendien geven de onafhankelijke ratingbureaus ratings uit op basis van toekomstige verwachtingen en vooruitzichten.

Obligaties met een hogere rating, ook wel obligaties van beleggingskwaliteit genoemd, worden gezien als veiligere en stabielere beleggingen die zijn gekoppeld aan bedrijven of overheidsinstanties met positieve vooruitzichten. Obligaties van beleggingskwaliteit hebben een rating van “AAA” tot “BBB-” (of Aaa tot Baa3 voor de ratingschaal van Moody’s) en zullen doorgaans de obligatierente zien stijgen naarmate de ratings dalen. De meeste van de meest voorkomende “AAA” -obligaties zijn in Amerikaanse staatsobligaties.

Obligaties van niet-investment grade of ‘ junk bonds’ hebben meestal een rating van ‘BB +’ tot ‘D’ (Baa1 tot C voor Moody’s) en zelfs ‘geen rating’. Obligaties met deze ratings worden gezien als beleggingen met een hoger risico die de aandacht van beleggers kunnen trekken door hun hoge opbrengsten. Beleggers van rommelobligaties moeten echter rekening houden met de implicaties en risico’s die gepaard gaan met het beleggen in obligaties die zijn uitgegeven door bedrijven met liquiditeitsproblemen. Ongewenste obligaties kunnen worden onderverdeeld in twee andere categorieën:

• Fallen Angels –  Dit is een obligatie die ooit van beleggingskwaliteit was, maar sindsdien is teruggebracht tot de status van junk-obligatie vanwege de slechte kredietkwaliteit van de uitgevende onderneming.
• Rising Stars –  Het tegenovergestelde van een gevallen engel, dit is een obligatie met een rating die is verhoogd vanwege de verbeterde kredietkwaliteit van het uitgevende bedrijf. Een rijzende ster is misschien nog steeds een rommelobligatie, maar het is op weg om investeringskwaliteit te worden.