Cap and Trade
Wat is Cap and Trade?
Cap and trade is een veelgebruikte term voor een regelgevingsprogramma van de overheid dat is ontworpen om het totale niveau van emissies van bepaalde chemicaliën, met name kooldioxide, als gevolg van industriële activiteit te beperken of te beperken.
Voorstanders van cap and trade beweren dat het een smakelijk alternatief is voor een CO2-belasting. Beide maatregelen zijn pogingen om milieuschade te verminderen zonder de industrie buitensporige economische problemen te bezorgen.
Belangrijkste leerpunten
- Cap-and-trade-energieprogramma’s zijn bedoeld om de vervuiling geleidelijk te verminderen door bedrijven te stimuleren om in schone alternatieven te investeren.
- De overheid geeft een bepaald aantal vergunningen af aan bedrijven die een limiet bevatten voor de toegestane uitstoot van kooldioxide.
- Bedrijven die de limiet overschrijden, worden belast, terwijl bedrijven die hun uitstoot verminderen, ongebruikte kredieten kunnen verkopen of verhandelen.
- De totale limiet (of plafond) voor vervuilingskredieten neemt in de loop van de tijd af, waardoor bedrijven worden gestimuleerd om goedkopere alternatieven te vinden.
- Critici zeggen dat de limieten te hoog kunnen worden vastgesteld en bedrijven een excuus kunnen geven om niet te lang in schonere alternatieven te investeren.
De basisprincipes van GLB en handel
Een cap-and-trade-programma kan op een aantal manieren werken, maar hier zijn de basisprincipes. Een overheid geeft een beperkt aantal jaarvergunningen af waarmee bedrijven een bepaalde hoeveelheid kooldioxide mogen uitstoten. De totale toegestane hoeveelheid wordt zo het “plafond” voor emissies. Bedrijven worden belast als ze een hogere uitstoot produceren dan toegestaan is. Bedrijven die hun uitstoot verminderen, kunnen ongebruikte vergunningen verkopen of “verhandelen” aan andere bedrijven.
Maar de overheid verlaagt het aantal vergunningen elk jaar en verlaagt daarmee het totale emissieplafond. Dat maakt de vergunningen duurder. Bedrijven worden na verloop van tijd gestimuleerd om in schone technologie te investeren , aangezien deze goedkoper wordt dan het kopen van vergunningen.
Cap and Trade: voors en tegens
Het cap-and-trade-systeem wordt wel eens een marktsysteem genoemd. Dat wil zeggen, het creëert een ruilwaarde voor emissies. De voorstanders ervan betogen dat een cap-and-trade-programma bedrijven stimuleert om te investeren in schonere technologieën om te voorkomen dat ze vergunningen kopen die elk jaar duurder zullen worden.
Tegenstanders stellen dat dit zou kunnen leiden tot een overproductie van verontreinigende stoffen tot aan de maximale niveaus die de overheid elk jaar vaststelt. Ze voorspellen dat de toegestane niveaus te genereus kunnen worden ingesteld, waardoor de overgang naar schonere energie zelfs wordt vertraagd.
Uitdagingen voor Cap and Trade
Een vraagstuk bij het vaststellen van een cap-and-trade-beleid is of een overheid het juiste plafond zou opleggen aan de producenten van emissies. Een te hoog plafond kan leiden tot nog hogere emissies, terwijl een te laag plafond wordt gezien als een last voor de industrie en een kostenpost die wordt doorberekend aan de consument.
Milieuactivisten beweren dat een cap-and-trade-programma per definitie een zekere manier is om de actieve levensduur van vervuilende faciliteiten te verlengen door bedrijven toe te staan actie jaren uit te stellen totdat het economisch niet haalbaar wordt.
Cap en handelsvoorbeelden
In 2005 heeft de Europese Unie (EU) ’s werelds eerste internationale cap-and-trade-programma opgezet met als doel de CO2-uitstoot te verminderen. In 2019 schatte de EU dat de emissies van sectoren die onder het systeem vallen, tegen 2020 met 21% zouden zijn verminderd.
Tijdens de regering van de Amerikaanse president Barack Obama werd in het Congres een wetsvoorstel voor schone energie geïntroduceerd, inclusief een cap-and-trade-programma. Het werd uiteindelijk goedgekeurd door de Tweede Kamer, maar kwam niet eens tot stemming in de Senaat.
De staat Californië introduceerde in 2013 zijn eigen cap-and-trade-programma. Het programma was aanvankelijk beperkt tot minder dan 400 bedrijven, waaronder energiecentrales, grote industriële fabrieken en brandstofverdelers. Het doel is dat die bedrijven de uitstoot van kooldioxide tegen 2020 met 16% verminderen.