5 Wall Street Crooks die geschiedenis maken
Wall Street heeft in de loop der jaren te maken gehad met schandalen, waarvan er vele wanhoop en verlies achterlieten. Deze omvatten alles van handel met voorkennis tot fraude die investeerders miljoenen dollars kost. Om de impact die deze kromme individuen op de financiële geschiedenis hadden volledig te begrijpen, moeten we de mensen zelf onderzoeken, wat ze deden en de erfenis die hun wandaden achterlieten. Hoewel geen twee hetzelfde zijn, delen deze mannen de blijvende gevolgen van hun misdaden, die vele jaren later nog steeds door Main Street worden gevoeld. Dit artikel behandelt vier van de beroemdste en meest gewetenloze Wall Streeters: Michael de Guzman, Richard Whitney, Ivan Boesky, Michael Milken en Bernard Ebbers.
De Canadese mijnwerker: Michael de Guzman
Hij was de man waarvan velen denken dat hij de dader was van het beroemde Bre-X debacle. Bre-X is een Canadees bedrijf, maar De Guzman was Filipijns. De Guzman was de belangrijkste geoloog voor Bre-X en hij had toegang tot kernmonsters die waren opgehaald uit een mijn in Indonesië. Toen de goudstortingsaantallen iets onder het gemiddelde uitkwamen, droeg De Guzman bij aan de grootste mijnfraude in de moderne geschiedenis door de monsters te vervalsen om een enorme goudvondst aan te duiden. Naarmate de tijd verstreek, werden de schattingen verhoogd tot maar liefst 200 miljoen ounces. Om grip te krijgen op dit aantal, heeft het Amerikaanse ministerie van Financiën ongeveer 250 miljoen ounces goud in haar reserves.
Deze fraude werd bewerkstelligd door goud in de monsters te steken om het te laten lijken alsof er veel meer goud in de Indonesische mijn was dan er in werkelijkheid was. Als gevolg hiervan steeg de voorraad van 4 cent snel tot wel C $ 250 (gecorrigeerd voor splitsingen ). Voor investeerders betekende dit dat een investering van $ 200 zou zijn gestegen tot $ 1,25 miljoen.
Onafhankelijke geologen waren echter wantrouwend over de vermeende rijkdom van de mijn, en de Indonesische regering begon zijn intrek te nemen. De Guzman sprong uiteindelijk de dood tegemoet vanuit een helikopter. Het aandeel Bre-X kelderde en kostte zijn investeerders $ 6 miljard.
The Unlucky Gambler: Richard Whitney
Hij was de president van de New York Stock Exchange (NYSE) van 1930 tot 1935. Op 24 oktober 1929 ( zwarte donderdag ) kocht hij, als agent voor een pool van bankiers, aandelen in veel bedrijven, wat een dramatische ommekeer veroorzaakte in de markt. Dit zorgde ervoor dat hij ten onrechte als een held op de markt werd geprezen, maar de opgeblazen aandelen stortten onvermijdelijk vijf dagen later in.
Whitney was een ongelukkige gokker die agressief speelde op penny-aandelen en blue-chip aandelen. Om zijn verliezen te dekken, leende hij geld van vrienden, familieleden en zakenrelaties. Hierdoor kon hij nog meer aandelen kopen in een markt die aan het instorten was, wat zijn problemen nog erger maakte.
Ondanks zijn verliezen bleef hij een weelderige levensstijl leiden. Toen hij geen geld meer kon lenen, begon hij het te verduisteren van zowel zijn klanten als van een organisatie die weduwen en wezen hielp. Zijn fraude werd perverser toen hij het NYSE’s Gratuity Fund plunderde, dat bij overlijden $ 20.000 aan de nalatenschap van elk lid moest betalen.
Nadat een audit het misdrijf had ontdekt, werd hij beschuldigd van twee aanklachten van verduistering en veroordeeld tot vijf tot tien jaar gevangenisstraf. Als gevolg van zijn wandaden stelde de nieuw gevormde Securities and Exchange Commission (SEC) limieten vast voor hoeveel schuldenfirma’s kunnen hebben en scheidt de rekeningen van klanten van de eigendommen van beursvennootschappen.
De marktmanipulator: Ivan Boesky
Zijn carrière op Wall Street begon in 1966 als aandelenanalist. In 1975 startte hij zijn eigen arbitragebedrijf en tegen de jaren tachtig werd zijn nettowaarde geschat op honderden miljoenen. Boesky zocht naar bedrijven die overnamedoelwitten waren. Hij zou dan een belang in die bedrijven kopen op basis van speculatie dat nieuws over een overname zou worden aangekondigd, en vervolgens de aandelen verkopen na de aankondiging met winst.
Gedurende de jaren tachtig waren fusies en overnames van bedrijven enorm populair. Volgens een artikel van 1 december 1986 in Time Magazine waren er alleen al in dat jaar bijna 3.000 fusies ter waarde van $ 130 miljard. Het alarmerende succes van Boesky in deze strategie was echter niet allemaal instinctief: voordat de deals werden aangekondigd, zouden de koersen van de aandelen stijgen als gevolg van iemand die handelde op basis van voorkennis dat er een overname of leveraged buyout (LBO) zou worden aangekondigd. Dit is een teken van illegale handel met voorkennis, en Boesky’s betrokkenheid bij deze illegale activiteit werd ontdekt in 1986 toen Maxxam Group aanbood om Pacific Lumber te kopen; drie dagen voordat de deal werd aangekondigd, had Boesky 10.000 aandelen gekocht.
Als gevolg van deze en andere activiteiten op het gebied van handel met voorkennis werd Boesky op 14 november 1986 beschuldigd van aandelenmanipulatie op basis van voorkennis. Hij stemde ermee in een boete van $ 100 miljoen te betalen en gevangenisstraf uit te zitten. Hij werd ook verbannen om voor het leven professioneel aandelen te verhandelen. Hij werkte samen met de SEC en nam zijn gesprekken op met rommelfirma’s en overnamekunstenaars. Dit leidde ertoe dat zowel investeringsbank Drexel Burnham Lambert als haar meest vooraanstaande directeur, Michael Milken, werden beschuldigd van effectenfraude.
Als resultaat van de acties van Boesky keurde het Congres de wet inzake handel met voorkennis van 1988 goed. De wet verhoogde de straffen voor handel met voorkennis, voorziet klokkenluiders in contanten en stelt individuen in staat om schadevergoeding te eisen die is veroorzaakt door overtredingen van handel met voorkennis.
The Junk Bond King: Michael Milken
In de jaren tachtig stond Michael Milken bekend als de koning van de junk bond. Een junk-obligatie (ook wel een hoogrentende obligatie genoemd) is niets meer dan een schuldinvestering in een bedrijf met een grote kans op wanbetaling, maar biedt een hoog rendement als het geld wel wordt terugbetaald. Als u via deze obligaties geld wilde inzamelen, was Milken de persoon die u moest bellen. Hij gebruikte ze om fusies en overnames ( fusies en overnames ) te financieren, evenals leveraged buyouts (LBO’s) voor bedrijfsovervallen. Ondanks hun reputatie kunnen de schuldbewijzen die bekend staan als “junk bonds”, het risico in uw portefeuille zelfs verminderen.
Maar wat hij deed was niets meer dan een complex piramidespel creëren. Wanneer een bedrijf in gebreke zou blijven, zou hij wat meer schulden herfinancieren. Zowel Milken als Drexel Burnham Lambert zouden hun vergoedingen blijven betalen als gevolg van dit gedrag. Het bedrijf haalde minstens de helft van zijn winst uit het werk van Milken.
Later begon Milken ook aandelen op te kopen in bedrijven waarvan hij wist dat ze potentiële overnamedoelwitten zouden worden. Toen Boesky in 1986 werd beschuldigd van handel met voorkennis, hielp hij zowel het bedrijf als Milken te betrekken bij verschillende schandalen over handel met voorkennis. Dit leidde tot strafrechtelijke aanklachten tegen het bedrijf en meer dan 70 aanklachten tegen Milken, die schuld pleitte, werd veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf en betaalde $ 1 miljard aan boetes.
Er wordt beweerd dat de spaar- en kredietcrisis (S&L) eind jaren tachtig en begin jaren negentig plaatsvond omdat zoveel instellingen grote hoeveelheden Milken-junk-obligaties in bezit hadden. Nadat hij uit de gevangenis was vrijgelaten, richtte Milken zijn aandacht op zijn stichting, die kankeronderzoek ondersteunt.
De financiële verantwoordelijke fraudeur: Bernard Ebbers
Bekend als “Bernie”, was hij de CEO van een langeafstandstelecommunicatiebedrijf genaamd WorldCom. In minder dan twee decennia bracht hij het bedrijf naar een dominante positie in de telecommunicatie-industrie, maar kort daarna, in 2002, vroeg het bedrijf het grootste faillissement in de geschiedenis van de VS aan.
Gedurende een periode van zes jaar deed het bedrijf 63 overnames, waarvan de grootste in 1997 MCI was. Al deze overnames veroorzaakten problemen voor het bedrijf omdat het moeilijk was om het oude bedrijf in elk nieuw bedrijf te integreren. Door de overnames kwamen er ook enorme schulden op de balans van het bedrijf terecht. Om de winstgroei te houden, zou het bedrijf miljoenen dollars aan verliezen die het in het huidige kwartaal had verworven, afschrijven en vervolgens kleinere verliezen naar voren schuiven om de perceptie te creëren dat het bedrijf meer geld verdiende dan het in werkelijkheid was. Dit gaf WorldCom de mogelijkheid om elk jaar kleine kosten ten laste van zijn inkomsten te brengen en de grote verliezen over de decennia te spreiden.
Dit plan werkte totdat het Amerikaanse ministerie van Justitie de overname van Sprint in 2000 ontkende, uit angst dat de gecombineerde bedrijven de telecommunicatie-industrie van het land zouden domineren. Dit dwong WorldCom om de eerdere fusies voor hen te laten werken en betekende dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voordat alle verliezen die ze opliepen bij andere overnames de groei van het bedrijf zouden beïnvloeden.
Toen WorldCom het faillissement aanvroeg, gaf het toe dat het ten onrechte de verliezen van zijn overnames van 1999 tot 2002 boekte. Ebbers nam ook persoonlijke leningen van het bedrijf. Hij nam ontslag als CEO in april 2002 en werd later veroordeeld wegens fraude, samenzwering en het indienen van valse documenten bij de SEC. Hij werd veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf.
De nalatenschap van Ebbers leidde tot strengere rapportagestandaarden met de invoering van de Sarbanes-Oxley Act van 2002, evenals het verbieden van persoonlijke leningen aan bedrijfsfunctionarissen en strengere straffen voor financiële misdrijven.
Het komt neer op
Sinds het prille begin van Wall Street zijn er criminelen geweest die zich probeerden te vermommen als eerlijke zakenmensen. Veel van deze boeven kwamen snel aan de macht, maar kregen uiteindelijk een harde noodlanding. Dit was precies het geval met Michael de Guzman, Ivan Boesky, Michael Milken, Bernard Ebbers en Richard Whitney. Wat hun voorbeelden laten zien, is dat mensen ondanks regelgeving nog steeds manieren zullen proberen te vinden om de wetten te omzeilen of ze simpelweg negeren voor één doel: hebzucht ten koste van alles.