Winstkrediettarief (ECR)
Wat is de winstkredietrente (ECR)?
De winstkredietrente (ECR) is een dagelijkse berekening van de rente die een bank betaalt over klantendeposito ‘s. De winstkredietrente is vaak gecorreleerd met de rente op het Amerikaanse schatkistpapier (T-bill).
ECR’s zijn tarieven die banken aanrekenen om servicekosten te compenseren. Omdat spaarders saldi achterlaten op niet-rentedragende rekeningen, past de bank een ECR toe op die saldi en gebruikt dat als krediet voor diensten. Een corporate penningmeester met een verzameld saldo van $ 250.000 en een ECR van 2% zou bijvoorbeeld $ 5.000 verdienen om diensten te compenseren. ECR wordt vaak automatisch gecrediteerd.
Belangrijkste leerpunten
- De winstkredietrente (ECR) is de toegerekende rentevoet die door banken wordt berekend om rekening te houden met geld dat ze op niet-rentedragende rekeningen aanhouden.
- ECR’s worden dagelijks berekend en zijn vaak gekoppeld aan de prijs van staatsobligaties met een laag risico.
- ECR’s worden vaak door banken gebruikt om klanten te crediteren voor diensten, vergoedingen te verlagen of prikkels te bieden voor nieuwe spaarders.
Inzicht in het winstkrediettarief
Banken kunnen ECR’s gebruiken om vergoedingen te verlagen die klanten betalen voor andere bankdiensten. Dit kunnen onder meer betaal- en spaarrekeningen, debet- en creditcards, zakelijke leningen, aanvullende handelsdiensten (zoals creditcardverwerking en het verzamelen, afstemmen en rapporteren van cheques) en kasbeheerdiensten (bijvoorbeeld salarisadministratie ) zijn.
ECR’s worden betaald over inactieve fondsen, waardoor de bankkosten worden verlaagd. Klanten met grotere deposito’s en saldi betalen doorgaans lagere bankkosten. ECR’s zijn zichtbaar in bijna de meeste Amerikaanse commerciële accountanalyses en factuuroverzichten.
Banken hebben mogelijk een grote discretie bij het bepalen van de inkomensvergoeding. Hoewel het krediettarief voor inkomsten de vergoedingen kan compenseren, moeten spaarders er rekening mee houden dat ze alleen in rekening worden gebracht voor services die u gebruikt, niet in combinatie met andere.
Geschiedenis van de winstkredietrente
Het idee van een winstkrediettarief is afkomstig van Verordening Q (Reg Q), die banken verbood rente te betalen over deposito’s bij het controleren van rekeningen (opgezet voor transactiedoeleinden). Naar aanleiding van de 1933 Glass-Steagall Act, hoopten velen deze praktijk zou lening sharking en andere dergelijke roofzuchtige acties te beperken.
De wet ondersteunde vervolgens consumenten bij het vrijmaken van geld van lopende rekeningen en het verschuiven naar geldmarktfondsen. In navolging van Regulation Q besloten veel banken om “soft dollar” -kredieten aan te bieden op deze niet-rentedragende rekeningen om bankdiensten te compenseren.
Financiële instrumenten met een hoger rendement dan ECR’s zijn onder meer geldmarktfondsen (nogmaals) of zelfs relatief veilige en liquide obligatiefondsen.
Doorgaans wordt de ECR toegepast op “verzamelde” saldi, niet op “grootboek” of “zwevende” saldi. Lockbox-accounts en andere depositorekeningen zijn zwevend omdat het even duurt voordat de stortingen zijn gewist. Hoewel deze items “zwevend” zijn, zijn de fondsen niet beschikbaar. Verzamelde saldi zijn wat u heeft verrekend en beschikbaar is om over te dragen of te beleggen.
Historisch gezien hebben banken hun winstkredietrente zo vastgesteld dat deze de 90-daagse T-bill-rente benadert. Commerciële banken hebben ook een reserveverplichting van maximaal 13% in mindering gebracht. In het midden van de jaren 2000, toen de Fed de reserveverplichting tot nul verlaagde, schrapten veel banken dit surpluspercentage.
Speciale overwegingen
Vanaf 2019 zullen de rentetarieven in de Verenigde Staten naar verwachting licht dalen. Daarentegen wordt niet verwacht dat het tempo van de groei van de winstkredietrente hetzelfde tempo zal aanhouden.
Wanneer geldmarktfondsen bijna nul opleveren (bijvoorbeeld tijdens de financiële crisis van 2008), kunnen deposito’s met ECR’s aantrekkelijker worden voor corporate treasurers. Maar in tijden van stijgende rente kunnen deze treasurers op zoek gaan naar financiële instrumenten met een hoger rendement dan ECR’s. Dit kunnen (nogmaals) geldmarktfondsen zijn of zelfs relatief veilige en liquide obligatiefondsen.