ETF’s versus indexfondsen: wat is het verschil?

ETF’s versus indexfondsen: een overzicht

Exchange-traded funds  (ETF’s) zijn sinds de oprichting in 1993 steeds populairder geworden. Maar ondanks de liefdesrelatie van beleggers met ETF’s, blijkt uit nader onderzoek dat indexfondsen nog steeds de beste keuze zijn voor de meerderheid van de particuliere indexbeleggers. Hier zullen we kijken naar de redenen waarom ETF’s zo populair zijn geworden en analyseren of ze zinvol zijn – vanuit het oogpunt van kosten, omvang en tijdshorizon – als alternatief voor indexfondsen.

Zoals bij veel financiële beslissingen, komt het bepalen van welk investeringsvehikel je moet inzetten, neer op de cijfers. Gezien de kostenvergelijking zal de gemiddelde passieve particuliere belegger besluiten om voor indexfondsen te kiezen. Voor deze investeerders kan het beste beleid zijn om het simpel te houden. Passieve institutionele beleggers en actieve handelaren zullen daarentegen waarschijnlijk worden beïnvloed door kwalitatieve factoren bij het nemen van hun beslissing. Zorg ervoor dat u weet waar u aan toe bent voordat u zich vastlegt.

ETF’s

Omdat ETF’s flexibele investeringsvehikels zijn, spreken ze een breed segment van het investerende publiek aan. Zowel passieve beleggers als actieve handelaren vinden ETF’s aantrekkelijk.

Passieve institutionele beleggers houden van ETF’s vanwege hun flexibiliteit. Velen zien ze als een geweldig alternatief voor de toekomst. ETF’s kunnen bijvoorbeeld in kleinere maten worden gekocht. Ze hebben ook geen speciale documentatie, speciale accounts, rollover-kosten of marge nodig. Bovendien dekken sommige ETF’s benchmarks waar er geen futures-contracten zijn.

Actieve handelaren, waaronder handelaren in hedgefondsen, houden van ETF’s vanwege hun gemak, omdat ze net zo gemakkelijk kunnen worden verhandeld als aandelen. Dit betekent dat ze een marge en handelsflexibiliteit hebben die ongeëvenaard is door indexfondsen. Ironisch genoeg zijn ETF’s vrijgesteld van de regel voor de uptick van de short sale die reguliere aandelen teistert (de regel voor de stijging van de short sale voorkomt dat short sellers short gaan op een aandeel tenzij de laatste transactie resulteerde in een prijsverhoging).

Indexfondsen

Passieve particuliere beleggers zullen op hun beurt dol zijn op indexfondsen vanwege hun eenvoud. Beleggers hebben geen effectenrekening nodig of storten met indexfondsen. Ze kunnen meestal worden gekocht via de bank van de investeerder. Dit houdt de zaken eenvoudig voor beleggers, een overweging die de beleggingsadviesgemeenschap nog steeds over het hoofd ziet.

Belangrijkste verschillen

ETF’s en indexfondsen hebben elk hun eigen specifieke voor- en nadelen als het gaat om de kosten die samenhangen met het volgen van de index (de mogelijkheid om de prestaties van hun respectieve index te volgen) en de handel. De kosten die gemoeid zijn met het volgen van een index vallen uiteen in drie hoofdcategorieën. Een directe vergelijking van hoe deze kosten worden afgehandeld door ETF’s en door indexfondsen zou u moeten helpen een weloverwogen beslissing te nemen bij het kiezen tussen de twee beleggingsvehikels.

Ten eerste resulteert de constante herbalancering die optreedt bij indexfondsen vanwege de dagelijkse netto-aflossingen in expliciete kosten in de vorm van provisies en impliciete kosten in de vorm van bied-laat-spreads op de daaropvolgende onderliggende fondstransacties. ETF’s hebben een uniek proces genaamd creatie / aflossing in natura (wat betekent dat aandelen van ETF’s kunnen worden gecreëerd en verzilverd met een soortgelijk mandje van effecten ) dat deze transactiekosten vermijdt.

Ten tweede is een blik op het slepen van contanten – dat voor indexfondsen kan worden gedefinieerd als de kosten van het aanhouden van contanten om mogelijke dagelijkse netto-aflossingen op te vangen – opnieuw in het voordeel van ETF’s. ETF’s lopen deze mate van cash drag niet op vanwege hun eerder genoemde creatie / aflossing in natura proces.

Ten derde is het dividendbeleid een gebied waarop indexfondsen een duidelijk voordeel hebben ten opzichte van ETF’s. Indexfondsen zullen hun dividenden onmiddellijk beleggen, terwijl het vertrouwenskarakter van ETF’s vereist dat ze dit geld gedurende het kwartaal verzamelen totdat het aan de aandeelhouders aan het einde van het kwartaal wordt uitgekeerd. Als we zouden terugkeren naar een dividendomgeving zoals die van de jaren zestig en zeventig, zouden deze kosten zeker een groter probleem worden.

Niet-trackingkosten kunnen ook worden onderverdeeld in drie categorieën: beheervergoedingen, transactiekosten voor aandeelhouders en belastingen. Ten eerste zijn de beheerskosten voor ETF’s over het algemeen lager omdat het fonds niet verantwoordelijk is voor de boekhouding van het fonds (de beursvennootschap zal deze kosten dragen voor ETF-houders). Bij indexfondsen is dit niet het geval.

Ten tweede zijn de transactiekosten voor aandeelhouders meestal nihil voor indexfondsen, maar dit is niet het geval voor ETF’s. In feite zijn de transactiekosten van aandeelhouders de grootste factor bij het bepalen of ETF’s geschikt zijn voor een belegger. Met ETF’s kunnen transactiekosten voor aandeelhouders worden opgesplitst in commissies en bied-laatspreads. De liquiditeit van de ETF, die in sommige gevallen materieel kan zijn, zal de bid-ask spread bepalen.

Ten slotte is de belasting van deze twee investeringsvehikels in het voordeel van ETF’s.