Fraude

Wat is fraude?

Fraude is een opzettelijk misleidende handeling die bedoeld is om de dader een onrechtmatig gewin te bezorgen of om een ​​slachtoffer het recht te ontzeggen. Soorten fraude zijn onder meer belastingfraude, creditcardfraude, bankfraude, effectenfraude en faillissementsfraude. Frauduleuze activiteiten kunnen worden uitgevoerd door één persoon, meerdere personen of een bedrijf als geheel.

Fraude verklaard

Fraude omvat de valse voorstelling van feiten, hetzij door opzettelijk belangrijke informatie achter te houden, hetzij door valse verklaringen aan een andere partij te verstrekken met het specifieke doel iets te verkrijgen dat zonder het bedrog misschien niet is verstrekt.

Vaak is de dader van fraude op de hoogte van informatie die het beoogde slachtoffer niet is, waardoor de dader het slachtoffer kan misleiden. In wezen profiteert het individu of het bedrijf dat fraude pleegt, van informatieasymmetrie; in het bijzonder dat de kosten voor het herzien en verifiëren van die informatie aanzienlijk genoeg kunnen zijn om een ​​belemmering te vormen om volledig in fraudepreventie te investeren.

Zowel de staten als de federale overheid hebben wetten die fraude strafbaar stellen, hoewel frauduleuze handelingen niet altijd leiden tot een strafrechtelijk proces. Openbare aanklagers hebben vaak een aanzienlijke discretionaire bevoegdheid om te bepalen of een zaak voor de rechter moet worden gebracht en kunnen in plaats daarvan een schikking nastreven als dit zal leiden tot een snellere en goedkopere oplossing. Als een fraudezaak voor de rechter komt, kan de dader worden veroordeeld en naar de gevangenis gestuurd.

Wettelijke overwegingen

Hoewel de overheid kan besluiten dat een geval van fraude buiten de strafrechtelijke procedure om kan worden beslecht, kunnen niet-gouvernementele partijen die schade claimen, een civiele zaak aanhangig maken. De slachtoffers van fraude kunnen de dader aanklagen om geld terug te krijgen, of, in het geval dat er geen geldverlies is opgetreden, een aanklacht indienen om de rechten van het slachtoffer te herstellen.

Om aan te tonen dat er fraude heeft plaatsgevonden, moet de dader specifieke handelingen hebben verricht. Ten eerste moet de dader een valse verklaring afleggen als materieel feit. Ten tweede moest de dader hebben geweten dat de bewering niet waar was. Ten derde moest de dader van plan zijn geweest om het slachtoffer te misleiden. Ten vierde moet het slachtoffer aantonen dat het op de valse verklaring vertrouwde. En ten vijfde moest het slachtoffer schade hebben geleden als gevolg van handelen naar aanleiding van de opzettelijk valse verklaring.

Soorten financiële fraude

Veelvoorkomende individuele flippen,  bezetting van fraude, en het  stro koper  oplichterij.

Fraude komt ook voor in de verzekeringssector. Het grondig beoordelen van een verzekeringsclaim kan zoveel uren duren dat een verzekeraar kan vaststellen dat een meer vluchtige beoordeling gerechtvaardigd is gezien de omvang van de claim. Als iemand dit weet, kan een persoon een kleine claim indienen voor een verlies dat niet echt heeft plaatsgevonden. De verzekeraar kan beslissen om de claim te betalen zonder grondig onderzoek, aangezien de claim klein is. In dit geval is er verzekeringsfraude gepleegd. 

Het Federal Bureau of Investigation (FBI) beschrijft effectenfraude als criminele activiteit die kan bestaan ​​uit hoogrentende investeringsfraude, Ponzi-regelingen, piramidespelen, geavanceerde vergoedingsregelingen, valutafraude, verduistering door makelaars, pump-and-dumps, aan hedgefonds gerelateerde fraude, en laat op de dag handelen. In veel gevallen probeert de fraudeur investeerders te misleiden door een  verkeerde voorstelling van zaken te geven  en de financiële markten op de een of andere manier te manipuleren. Deze misdrijven worden gekenmerkt door het verstrekken van valse of misleidende informatie, het achterhouden van belangrijke informatie, het opzettelijk aanbieden van slecht advies en het aanbieden van of handelen naar voorkennis.

Gevolgen van financiële fraude

Fraude kan een verwoestende impact hebben op een bedrijf. In 2001 werd een enorme bedrijfsfraude ontdekt bij Enron, een in de VS gevestigd energiebedrijf. Leidinggevenden gebruikten verschillende technieken om de financiële gezondheid van het bedrijf te verhullen, waaronder het opzettelijk verdoezelen van inkomsten en een verkeerde voorstelling van zaken. Nadat de fraude aan het licht was gekomen, zagen aandeelhouders de aandelenkoersen in iets meer dan een jaar dalen van ongeveer $ 90 tot minder dan $ 1. De aandelen van het bedrijf werden weggevaagd en verloren hun baan nadat Enron failliet was verklaard. Het Enron-schandaal was een belangrijke motor achter de voorschriften in de Sarbanes-Oxley Act die in 2002 werd aangenomen.