Wat zou volledige openbaarmaking betekenen voor de markt?

De roep om volledige openheid groeit met elk boekhoudschandaal. De domino-achtige processie van corruptie, waaronder Worldcom, Enron en Tyco in het begin van de jaren 2000, bracht manipulatieve boekhouding voor het eerst op de voorgrond, en riep op tot wetgeving en boekhoudkundige hervormingen die allemaal bedoeld waren om bedrijven te dwingen om openhartige en volledige hun financiën. Sindsdien hebben spraakmakende boekhoudschandalen met AIG, Lehman Brothers en het enorme Ponzi-plan waarbij Bernie Madoff betrokken  is, geleid tot langdurige onderzoeken.

De vraag is of full disclosure het antwoord is op bestaande problemen en welke impact dit op de markt zou hebben.

Beperkingen op volledige openbaarmaking

Er zijn “natuurlijke” beperkingen aan de term “volledige openbaarmaking”. De belangrijkste beperking is dat volledige openbaarmaking zou worden gedefinieerd en afgedwongen door wetgeving. Hoe zorgvuldig een document ook wordt opgesteld, er is ruimte voor bedrijven om het absolute minimum te doen. Er zijn al bedrijven die graag veel meer onthullen dan wettelijk verplicht is. Meestal zijn dit de bedrijven met een sterk management die een meerderheidspositie hebben en dus niets riskeren door de waarheid te vertellen.

Neem volledige dochterondernemingen. Hoewel Buffett eerlijk was en deze gebeurtenis openbaar maakte, liep hij ook niet het risico ontslagen te worden of de leiding over Berkshire te verliezen.

Aan de andere kant zal het management zonder significant belang in het bedrijf – dat wil zeggen het management dat voor lonen werkt – nog steeds gemotiveerd zijn om manieren te vinden om eventuele slechte resultaten te dempen voor zover de wet dit toestaat.

Hoewel het verfrissend zou zijn voor een bedrijf om te zeggen voor welke uitdagingen het staat en welke zorgen het heeft – in plaats van simpelweg een glanzend sprookje te presenteren aan investeerders die doorspekt zijn van enthousiasme – zal dit soort onthulling een persoonlijke keuze van het management blijven. Eerlijkheid kun je niet in wetgeving vastleggen.

Misleidende voetnoten

Het beste waarop je van volledige openbaarmaking kunt hopen, is een einde te maken aan het gebruik van misleidende voetnoten om belangrijke informatie te verbergen en te zorgen voor een meer diepgaande beoordeling van kosten, investeringsrisico’s, enzovoort. Het is onwaarschijnlijk dat een bedrijf via wetgeving zou kunnen worden onthuld om zijn niet-kwantificeerbare zorgen, zoals dreigende arbeidsproblemen of een gebrek aan nieuwe groeigebieden, openbaar te maken. Toch helpt alle aanvullende informatie.

Een duidelijke uitleg van de manier waarop bedrijven het risico van een investering berekenen, heeft een lange weg afgelegd in de richting van de giftige hypotheekactiva die bedrijven opstapelen op basis van overdreven zonnige beoordelingen. Kortom, volledige openbaarmaking zou eenvoudigweg meer cijfers betekenen om mee te werken.

Verhoogde druk op analisten

Een van de meer opvallende effecten van full disclosure zou een verhoogde druk op analisten zijn. Als er meer informatie openbaar wordt gemaakt, zou een groot deel van de aantrekkingskracht van fluistercijfers verdwijnen. De gelijktijdige vrijgave van informatie aan het publiek in het kader van Regulation Fair Disclosure (Reg FD) heeft het werk van analisten al moeilijker gemaakt. Volgens deze SEC-regel moeten bedrijven  materiële informatie  beschikbaar stellen aan kleine, individuele beleggers en deze tegelijkertijd beschikbaar stellen aan grote, institutionele klanten zoals beursvennootschappen, Wall Street-analisten en grote aandeelhouders.

Ironisch genoeg zijn sommigen van mening dat Reg FD de openbaarmaking mogelijk beperkt in die zin dat bedrijven minder vrijuit met analisten kunnen praten uit angst de regel te overtreden. In plaats van analisten als informatiemakelaars te verwijderen en het speelveld te egaliseren, kan Reg FD feitelijk een belangrijke informatiebron verstikken. In een markt met minder substantiële informatie, zouden de verrassingen in de winst en de volatiliteit op kwartaalbasis kunnen toenemen.

Het effect van Regulation FD werd versterkt met de goedkeuring van de  Sarbanes-Oxley Act  van 2002. De “SOX” Act, die voortkwam uit de meltdowns van Enron en Worldcom, vereist dat bedrijven belangrijke boekhoudkundige kwesties openbaar maken, zoals transacties. De combinatie van deze twee regels dwingt bedrijven in feite om financiële informatie die zij nodig hebben, gelijktijdig aan alle partijen vrij te geven.

Maar zelfs met echte volledige openheid zijn de op feiten gebaseerde analisten noodzakelijk. Om volledig openbaar te blijven, zullen analisten zinvolle rapporten moeten maken in plaats van te vertrouwen op de informatievertraging tussen Wall Street en gemiddelde investeerders.

In het verleden hebben analisten er alleen maar baat bij gehad om deel te nemen aan conference calls of om andere informele informatiebronnen aan te boren. Er zal nog steeds een belangrijke rol zijn weggelegd voor goede analisten, namelijk degenen wier begrip van een branche hen in staat stelt om essentiële informatie samen te vatten tot tijdbesparende en nauwkeurige rapporten voor beleggers. Volledige openbaarmaking zou eenvoudigweg de natuurlijke selectie voor analisten zijn die vandaag voorbij piepen op een informatierand.

Lagere kapitaalkosten

Een van de mogelijke positieve effecten van volledige informatieverstrekking over het bedrijf zijn lagere kapitaalkosten als beloning voor eerlijkheid. Nu bedrijven hun balans blootleggen, zouden kredietverstrekkers de risico’s nauwkeuriger kunnen inschatten en hun rentetarieven hierop kunnen afstemmen. Kredietverstrekkers voegen gewoonlijk de rente op een lening toe als een veiligheidsmarge tegen niet-openbaar gemaakte risico’s.

De omvang van deze marge verschilt natuurlijk van bedrijfstak tot bedrijfstak, maar een vollediger openbaarmaking door ondernemingen zou hen in staat stellen zich te onderscheiden van andere ondernemingen. Bedrijven met een sterke balans zouden lagere kapitaalkosten hebben en bedrijven met een zwakke balans betalen vanzelfsprekend meer. Bedrijven proberen dit alleen te doen, maar banken zijn begrijpelijkerwijs sceptisch uit ervaring. Banken kunnen natuurlijk een premie blijven vragen, simpelweg omdat zelfs de strengste wetgeving ruimte laat voor zwakke bedrijven om zich te verbergen.

Hulp voor de gemiddelde belegger

Een van de grote vragen over full disclosure is of het de gemiddelde belegger daadwerkelijk zou helpen. De impact van full disclosure is afhankelijk van het type belegger. Momentumhandelaren geven weinig om diepe informatie, terwijl waardebeleggers constant op zoek zijn naar meer betekenisvolle cijfers. Verrassend genoeg klaagde een van de grote waardebeleggers, Ben Graham, over openbaarmaking omdat hij geloofde dat het moeilijker werd om ondergewaardeerde bedrijven te vinden vóór de algemene markt. Zou volledige openbaarmaking waardebeleggen doden?

Dit is hoogst onwaarschijnlijk om dezelfde reden dat volledige openbaarmaking de momentumhandel niet zou doden. Zelfs met volledige openbaarmaking, zou de markt tot het uiterste worden bewogen door fondsen, trendjagers / handelaren, overreactie van investeerders, enzovoort. Als er iets is, zou volledige openbaarmaking het voor beleggers gemakkelijker maken om er zeker van te zijn dat wat een waardespel lijkt, er ook een is. Door met meer gedetailleerde cijfers te werken, zou een belegger in staat zijn om aangepaste statistieken te maken in plaats van afhankelijk te zijn van nogal botte instrumenten zoals P / E en P / B ratio’s. Voor een wiskundig ingestelde investeerder zou volledige openbaarmaking een zegen zijn.

Het zijn de emotionele investeerders die een prijs zouden betalen voor volledige openheid, en alle investeerders zijn soms emotioneel. Voor velen is minder informatie een voordeel omdat een stortvloed aan informatie vaak tot overbelasting leidt. Meer cijfers en frequentere rapportages / persberichten zullen er ongetwijfeld toe leiden dat sommige beleggers hun beleggingen gaan twijfelen en verkopen op basis van marktreacties in plaats van fundamentele veranderingen. Deze investeerders zullen moeten leren om alleen afhankelijk te zijn van de financiële rapporten en niet van de toegenomen drone van financiële persberichten.

Het komt neer op

Volledige openbaarmaking heeft veel mogelijkheden, waaronder lagere kapitaalkosten, druk op analisten en realistischere financiële gegevens, maar het is misschien niet de oplossing voor alle beleggers. Het kan zijn dat de informatie bij de meeste bedrijven al beschikbaar is, en zo niet, dan is het bedrijf misschien niet de investering die u wilt.

Door bedrijven te belonen die vrijwillig meer onthullen dan nodig is, en niet in bedrijven die het absolute minimum doen, brengt u uw kleine maar belangrijke stem uit voor een vollediger openbaarmaking. De druk van beleggers om openhartige openbaarmaking te doen, zal meer doen om eerlijkheid op de aandelenmarkt te bevorderen dan enige wetswijziging.