Algemene openbare distributie

Wat is een algemene openbare distributie?

In de financiële wereld verwijst de term algemene openbare distributie naar het proces waarmee een privébedrijf een beursgenoteerd bedrijf wordt door zijn aandelen aan het grote publiek te verkopen. Dit in tegenstelling tot een conventionele openbare distributie, waarbij de aandelen grotendeels aan institutionele beleggers worden verkocht.

Hoe algemene openbare distributies werken

De transactie waarbij de aandelen van een privébedrijf voor het eerst aan het publiek worden verkocht, staat bekend als de eerste openbare aanbieding (IPO). Als bij de IPO sprake is van directe verkoop aan een grote pool van investeerders, of het nu gaat om kleine particuliere investeerders of grote fondsen, dan wordt naar die IPO verwezen als een algemene openbare distributie. Als de beursintroductie daarentegen voornamelijk gericht was op grote en geavanceerde investeerders – zoals investeringsbanken, hedgefondsen en pensioenfondsen – dan zou dat als een conventionele openbare distributie worden beschouwd.

Wanneer beleggers aandelen kopen via een IPO, nemen ze deel aan wat bekend staat als de primaire markt. Op de primaire markt zijn de effecten die u koopt rechtstreeks afkomstig van het bedrijf dat ze uitgeeft. Ter vergelijking: de secundaire markt is er een waar u effecten koopt van andere eigenaren van dat effect die ze eerder hebben gekocht van de uitgever of ze anders volledig van een andere eigenaar hebben gekocht. De overgrote meerderheid van de transacties die plaatsvinden, vindt plaats op de secundaire markt, waardoor IPO’s relatief zeldzaam zijn en nauwkeurig worden gevolgd.

Vanuit het perspectief van het bedrijf zijn er veel mogelijke redenen om een ​​IPO uit te voeren. Om te beginnen, kunnen zij willen geld voor uitbreiding, zoals te verhogen door het bouwen van nieuwe faciliteiten, het inhuren van nieuwe medewerkers, de financiering verhoogd voor onderzoek en ontwikkeling (R & D) initiatieven, of zelfs het verwerven van een concurrent. In dat geval zou de beursgang een vorm van eigen vermogen zijn.

In andere gevallen kan een bedrijf een beursgang wensen om de beschikbare liquiditeit voor zijn vroege investeerders te vergroten, van wie sommigen misschien hun investering willen laten uitbetalen. Er kunnen ook andere voordelen zijn, zoals het verhoogde prestige, de geloofwaardigheid en de kredietwaardigheid die vaak wordt geassocieerd met beursgenoteerde bedrijven.

Voorbeeld uit de echte wereld van een algemene openbare distributie

XYZ Corporation is een vooraanstaand technologiebedrijf dat overweegt hoe het zijn uitbreidingsplannen het beste kan financieren. De managers zijn van mening dat ze, door nieuwe kantoren in het buitenland te openen en nieuwe medewerkers aan te nemen, hun klantenbestand effectief kunnen uitbreiden buiten de Verenigde Staten. Bovendien zien ze kansen om verschillende kleine concurrenten over te nemen waarvan ze denken dat ze intellectueel eigendom en human resources aan hun portefeuille kunnen toevoegen.

Bij het overwegen van hun opties voor fondsenwerving, besluit XYZ te kiezen voor financiering met eigen vermogen via een IPO. Om hun beslissing definitief te maken, moeten ze kiezen tussen een algemene openbare distributie of een conventionele openbare distributie. In het eerste geval zal een groter percentage van hun uitgegeven aandelen waarschijnlijk in handen zijn van particuliere beleggers, terwijl de laatsten over het algemeen meer institutioneel eigendom zullen zijn.

In de praktijk zullen de twee verschillende soorten IPO’s waarschijnlijk tot vergelijkbare resultaten op middellange en lange termijn leiden. Dit komt doordat beleggers, zodra de aandelen op de primaire markt zijn verkocht, ze onderling zullen verhandelen op de secundaire markt. 

Stel dat de aandelen worden uitgegeven aan institutionele beleggers, maar er is een onvervulde marktvraag van particuliere beleggers. In dat scenario zou niets die particuliere beleggers ervan weerhouden om aanbiedingen te doen om die aandelen te kopen van de institutionele beleggers op de secundaire markt. 

Evenzo, als de aandelen voornamelijk aan particuliere beleggers worden verkocht, maar de vraag naar de aandelen dan stijgt onder institutionele beleggers, zullen particuliere beleggers vrij zijn om hun aandelen te verkopen. Op deze manier moet de secundaire markt ervoor zorgen dat de aandelen van XYZ uiteindelijk worden gehouden door de eigenaren die deze het meest waarderen, ongeacht wie de aandelen ontvangt bij de beursgang.