Marginale inkomsten en marginale productiekosten

De marginale productiekosten en marginale inkomsten zijn economische maatstaven die worden gebruikt om de hoeveelheid output en de prijs per eenheid van een product te bepalen waarmee de winst wordt gemaximaliseerd.

Een rationeel bedrijf probeert altijd zoveel mogelijk winst uit te persen, en de relatie tussen marginale inkomsten en de marginale productiekosten helpt hen om het punt te identificeren waarop dit gebeurt. Het doel is in dit geval dat de marginale inkomsten gelijk zijn aan de marginale kosten.

Marginale productiekosten berekenen

Productiekosten omvatten alle kosten die verband houden met het maken van een goed of dienst. Ze zijn onderverdeeld in twee segmenten: vaste kosten en variabele kosten.

Vaste kosten zijn de relatief stabiele, lopende kosten van het runnen van een bedrijf die niet afhankelijk zijn van productieniveaus. Ze omvatten algemene overheadkosten zoals salarissen en lonen, huurbetalingen voor gebouwen of energiekosten. Variabele kosten zijn daarentegen kosten die rechtstreeks verband houden met en variëren met productieniveaus, zoals de materiaalkosten die bij de productie worden gebruikt of de kosten van het bedienen van machines tijdens het productieproces.

De totale productiekosten omvatten alle kosten voor het produceren van producten op het huidige niveau. Een bedrijf dat bijvoorbeeld 150 widgets maakt, heeft productiekosten voor alle 150 eenheden die het produceert. De marginale productiekosten zijn de productiekosten van één extra eenheid.

Stel dat de totale kosten voor het produceren van 100 stuks van een goed $ 200 bedragen. De totale productiekosten van 101 eenheden bedragen $ 204. De gemiddelde productiekosten van 100 eenheden bedragen $ 2, of $ 200 ÷ 100. De marginale kosten voor het produceren van eenheid 101 bedragen echter $ 4, of ($ 204 – $ 200) ÷ (101-100).

Optimale productie bereiken

Op een gegeven moment bereikt het bedrijf het optimale productieniveau, het punt waarop het produceren van nog meer eenheden de productiekosten per eenheid zou verhogen. Met andere woorden: door extra productie stijgen de vaste en variabele kosten. Zo kan een verhoogde productie tot boven een bepaald niveau leiden tot het betalen van onbetaalbaar hoge bedragen aan overuren aan werknemers. Als alternatief kunnen de onderhoudskosten voor machines aanzienlijk stijgen.

De marginale productiekosten meten de verandering in de totale kosten van een goed die voortvloeit uit de productie van een extra eenheid van dat goed. De marginale kosten (MC) worden berekend door de verandering (Δ) in de totale kosten (C) te delen door de verandering in hoeveelheid (Q). Met behulp van calculus worden de marginale kosten berekend door de eerste afgeleide van de totale kostenfunctie te nemen met betrekking tot de hoeveelheid:

De marginale kosten van de productie kunnen veranderen de productie capaciteit verandert. Als, bijvoorbeeld, het verhogen van de productie van 200 naar 201 eenheden per dag een klein bedrijf vereist om extra apparatuur aan te schaffen, dan kunnen de marginale productiekosten erg hoog zijn. Deze kosten zouden daarentegen aanzienlijk lager kunnen zijn als het bedrijf een verhoging van 150 naar 151 eenheden overweegt met gebruikmaking van bestaande apparatuur.

Lagere marginale productiekosten betekent dat het bedrijf werkt met lagere vaste kosten bij een bepaald productievolume. Als de marginale productiekosten hoog zijn, zijn de kosten van het verhogen van het productievolume ook hoog en is het verhogen van de productie mogelijk niet in het belang van het bedrijf.

Marginale inkomsten berekenen

Marginale omzet meet de verandering in de omzet wanneer een extra eenheid van een product wordt verkocht. Stel dat een bedrijf widgets verkoopt voor een verkoopeenheid van $ 10, gemiddeld 10 widgets per maand verkoopt en gedurende die periode $ 100 verdient. Widgets worden erg populair en hetzelfde bedrijf kan nu 11 widgets verkopen voor $ 10 per stuk voor een maandelijkse opbrengst van $ 110. Daarom is de marginale inkomsten voor de 11 ste widget is $ 10.

De marginale opbrengst wordt berekend door de verandering in de totale opbrengst te delen door de verandering in de hoeveelheid. In rekenkundige termen is de marginale inkomsten (MR) de eerste afgeleide van de totale inkomsten (TR) -functie met betrekking tot de hoeveelheid:

M. R=ΔTRΔQwhere:M. R=Marginal revenueΔ=Dividing the changeTR=Total revenueQ=Change in quantity\ begin {uitgelijnd} & MR = \ frac {\ Delta TR} {\ Delta Q} \\ & \ textbf {waarbij:} \\ & MR = \ text {Marginale inkomsten} \\ & \ Delta = \ text {De wijziging delen } \\ & TR = \ text {Totale inkomsten} \\ & Q = \ text {Wijziging in aantal} \ end {uitgelijnd}​MR=ΔQ

Stel dat de prijs van een product $ 10 is en dat een bedrijf 20 eenheden per dag produceert. De totale opbrengst wordt berekend door de prijs te vermenigvuldigen met de geproduceerde hoeveelheid. In dit geval is de totale opbrengst $ 200, of $ 10 x 20. De totale opbrengst van het produceren van 21 eenheden is $ 205. De marginale opbrengst wordt berekend als $ 5, of ($ 205 – $ 200) ÷ (21-20).

Hoe kan de marginale omzet toenemen?

De marginale inkomsten stijgen wanneer de inkomsten uit de productie van een extra eenheid van een goed sneller groeien – of langzamer krimpen – dan de marginale productiekosten. Het verhogen van de marginale inkomsten is een teken dat het bedrijf te weinig produceert in verhouding tot de vraag van de consument, en dat er winstkansen zijn als de productie toeneemt.

Stel dat een bedrijf speelgoedsoldaatjes maakt. Na enige productie kost het het bedrijf $ 5 aan materiaal en arbeid om zijn 100 ste speelgoedsoldaatje te creëren. Die 100 ste speelgoedsoldaatje wordt verkocht voor $ 15, wat betekent dat de winst van dit speelgoed $ 10 is. Stel nu dat de 101 ste speelgoedsoldaat ook $ 5 kost, maar deze keer kan hij verkopen voor $ 17. De winst voor de 101 ste speelgoedsoldaatje, $ 12, is groter dan de winst voor de 100 ste speelgoedsoldaatje. Dit is een voorbeeld van toenemende marginale inkomsten.

De schaal van marginale inkomsten in evenwicht brengen

Voor een bepaald bedrag aan consumentenvraag neigen de marginale inkomsten te dalen naarmate de productie toeneemt. In evenwicht zijn marginale inkomsten gelijk aan marginale kosten; er is geen economische winst in evenwicht. Markten bereiken nooit een evenwicht in de echte wereld; ze neigen alleen naar een dynamisch veranderend evenwicht. Net als in het bovenstaande voorbeeld kunnen de marginale inkomsten toenemen omdat de eisen van de consument zijn verschoven en de prijs van een goed of dienst hebben verhoogd.

Het kan ook zijn dat de marginale kosten lager zijn dan voorheen. Marginale kosten nemen af ​​wanneer het marginale inkomstenproduct van arbeid toeneemt – arbeiders worden geschoolder, nieuwe productietechnieken worden toegepast of veranderingen in technologie en kapitaalgoederen verhogen de output.

Wanneer de marginale inkomsten en de marginale productiekosten gelijk zijn, wordt de winst gemaximaliseerd op dat niveau van output en prijs:

Voorbeeld

Een speelgoedbedrijf kan bijvoorbeeld 15 speelgoed verkopen voor $ 10 per stuk. Als het bedrijf echter 16 eenheden verkoopt, daalt de verkoopprijs tot $ 9,50 per stuk. De marginale opbrengst is $ 2, of ((16 x 9,50) – (15 x10)) ÷ (16-15). Stel dat de marginale kosten $ 2,00 bedragen; het bedrijf maximaliseert op dit punt zijn winst omdat de marginale opbrengst gelijk is aan zijn marginale kosten.

Wanneer de marginale inkomsten lager zijn dan de marginale productiekosten, produceert een bedrijf te veel en zou het de geleverde hoeveelheid moeten verminderen totdat de marginale inkomsten gelijk zijn aan de marginale productiekosten. Wanneer daarentegen de marginale inkomsten groter zijn dan de marginale kosten, produceert het bedrijf niet genoeg goederen en moet het zijn output verhogen totdat de winst is gemaximaliseerd.

Wanneer de marginale inkomsten beginnen te dalen

Wanneer de verwachte marginale inkomsten beginnen te dalen, moet een bedrijf de oorzaak nader bekijken. De katalysator kan de verzadiging van de markt of  prijsoorlogen met concurrenten zijn.

Als dit het geval is, moet het bedrijf dit plannen door geld uit te trekken voor  onderzoek en ontwikkeling (R&D), zodat het zijn productlijn vers kan houden. Mocht een bedrijf denken dat het niet in staat zal zijn om zijn marginale inkomsten te verhogen zodra het naar verwachting zal dalen, dan zal het management moeten kijken naar zowel zijn marginale inkomsten als de marginale kosten van het produceren van een extra eenheid van zijn goed of dienst, en plannen om het verkoopvolume op peil te houden. op het punt waar ze elkaar kruisen.

Als het bedrijf van plan is om zijn volume na dat punt te verhogen, zal elke extra eenheid van zijn goed of dienst verlies lijden en mag deze niet worden geproduceerd.

Marginale inkomsten versus marginale voordelen

Hoewel ze op elkaar lijken, zijn marginale inkomsten niet hetzelfde als een marginaal voordeel. In feite is het de keerzijde. Terwijl marginale inkomsten de extra inkomsten meten die een bedrijf verdient door een extra eenheid van een goed of dienst te verkopen, meet het marginale voordeel het voordeel van de consument door een extra eenheid van een goed of dienst te consumeren.

Marginaal voordeel vertegenwoordigt de geleidelijke toename van het voordeel voor een consument dat wordt veroorzaakt door het consumeren van een extra eenheid van een goed of dienst. Het daalt normaal gesproken naarmate er meer van een goed of dienst wordt verbruikt.

Denk bijvoorbeeld aan een consument die een nieuwe eettafel wil kopen. Ze gaan naar een plaatselijke meubelwinkel en kopen een tafel voor $ 100. Omdat ze maar één eetkamer hebben, zouden ze geen tweede tafel nodig hebben of willen kopen voor $ 100. Ze kunnen echter worden verleid om een ​​tweede tafel te kopen voor $ 50, aangezien er een ongelooflijke waarde voor die prijs is. Daarom neemt het marginale voordeel voor de consument af van $ 100 tot $ 50 met de extra eenheid van de eettafel.

Laten we, om de twee samen te binden, teruggaan naar ons voorbeeld van een widget-maker. Stel dat een klant overweegt om 10 widgets te kopen. Als de marginale voordeel van de aankoop van de 11 ste  widget is $ 3, en de widget bedrijf is bereid om de 11 te verkopen e  widget om haar voordeel voor de consument te maximaliseren, zou de marginale opbrengst voor het bedrijf $ 3 en de marginale voordelen voor de consument zou $ 3.

Marginale analyse

Al deze berekeningen maken deel uit van een techniek genaamd marginale analyse, die inputs opsplitst in meetbare eenheden. Het werd voor het eerst ontwikkeld door economen in de jaren 1870 en werd geleidelijk een onderdeel van bedrijfsbeheer, vooral bij de toepassing van de kosten-batenmethode – de identificatie van wanneer de marginale inkomsten groter zijn dan de marginale kosten, zoals we hierboven hebben uitgelegd.

Volgens de kosten-batenanalyse moet een bedrijf de productie blijven verhogen totdat de marginale inkomsten gelijk zijn aan de marginale kosten. Als de optimale output is waar het marginale voordeel gelijk is aan de marginale kosten, zijn alle andere kosten niet relevant. Marginale analyse vertelt managers dus ook waar ze niet op moeten letten bij het nemen van beslissingen over toekomstige toewijzing van middelen: ze moeten de gemiddelde kosten, vaste kosten en verzonken kosten negeren.

Een speelgoedfabrikant zou bijvoorbeeld kunnen proberen de kosten van de productie van één extra stuk speelgoed te meten en te vergelijken met de verwachte inkomsten uit de verkoop ervan. Stel dat het bedrijf gemiddeld $ 10 heeft gekost om speelgoed te maken. De gemiddelde verkoopprijs over dezelfde periode is $ 15.

Dit betekent echter niet noodzakelijk dat er meer speelgoed moet worden vervaardigd. Als er eerder 1.000 speelgoed was vervaardigd, zou het bedrijf alleen de kosten en baten van het 1.001 ste speelgoed in overweging moeten nemen. Als het $ 12,50 kost om het 1001 ste stuk speelgoed te maken, maar het slechts voor $ 12,49 verkoopt, moet het bedrijf de productie stopzetten bij 1.000.

Het komt neer op

Productiebedrijven houden de marginale productiekosten en marginale inkomsten in de gaten om de ideale productieniveaus te bepalen. De marginale productiekosten worden berekend wanneer de productiviteitsniveaus veranderen. Hierdoor kunnen bedrijven een winstmarge bepalen en plannen maken om concurrerender te worden om de winstgevendheid te verbeteren.

De beste ondernemers en bedrijfsleiders begrijpen, anticiperen en reageren snel op veranderingen in marginale inkomsten en kosten. Dit is een belangrijk onderdeel van corporate governance en het beheer van de inkomstencyclus.