Onverschilligheidscurve
Wat is een onverschilligheidscurve?
Een onverschilligheidscurve, met betrekking tot twee waren, is een grafiek die die combinaties van de twee goederen laat zien die de consument even welvarend of even tevreden – en dus onverschillig – achterlaten bij het hebben van een combinatie op de curve.
Onverschilligheidscurves zijn heuristische apparaten die in de hedendaagse micro-economie worden gebruikt om de voorkeur van de consument en de beperkingen van een budget aan te tonen. Economen hebben de principes van onverschilligheidscurves overgenomen in de studie van welvaartseconomie.
Belangrijkste leerpunten
- Een onverschilligheidscurve toont een combinatie van twee goederen die een consument evenveel tevredenheid en bruikbaarheid geven, waardoor de consument onverschillig wordt.
- Langs de bocht heeft de consument evenveel voorkeur voor de combinaties van goederen die worden getoond – dwz hij is onverschillig over elke combinatie van goederen op de bocht.
- Meestal worden onverschilligheidscurven convex weergegeven naar de oorsprong, en geen twee onverschilligheidscurven snijden elkaar ooit.
Een onverschilligheidscurve begrijpen
Standaard onverschilligheidscurve-analyse werkt op een eenvoudige tweedimensionale grafiek. Elke as vertegenwoordigt één type economisch goed. Langs de onverschilligheidscurve is de consument onverschillig tussen alle combinaties van goederen die worden weergegeven door punten op de curve, omdat de combinatie van goederen op een onverschilligheidscurve de consument hetzelfde niveau van bruikbaarheid biedt.
Een jonge jongen kan bijvoorbeeld onverschillig staan tussen het bezit van twee stripboeken en een speelgoedtruck, of vier speelgoedtrucks en een stripboek, dus beide combinaties zouden punten zijn op een onverschilligheidscurve van de jonge jongen.
Onverschilligheidscurve-analyse
Onverschilligheidscurves werken onder veel aannames; Zo is elke onverschilligheidskromme typisch convex naar de oorsprong en kruisen geen twee onverschilligheidskrommen elkaar. Consumenten worden altijd verondersteld meer tevreden te zijn wanneer ze bundels goederen bereiken op onverschilligheidscurves die verder van de oorsprong verwijderd zijn.
Naarmate het inkomen stijgt, zal een individu doorgaans zijn consumptieniveau verschuiven omdat hij zich meer goederen kan veroorloven, met als resultaat dat hij op een onverschilligheidscurve terechtkomt die verder van de oorsprong ligt – en dus beter af.
Veel kernprincipes van de micro-economie komen voor in de analyse van onverschilligheidscurven, waaronder individuele keuze, marginale utiliteitstheorie, inkomen, substitutie-effecten en de subjectieve waardetheorie. De analyse van de onverschilligheidscurve legt de nadruk op marginale substitutiepercentages (MRS) en alternatieve kosten. Bij de analyse van de onverschilligheidscurve wordt er doorgaans van uitgegaan dat alle andere variabelen constant of stabiel zijn.
De meeste economische leerboeken bouwen voort op onverschilligheidscurves om de optimale keuze van goederen voor elke consument te introduceren op basis van het inkomen van die consument. Klassieke analyse suggereert dat de optimale consumptiebundel plaatsvindt op het punt waar de onverschilligheidscurve van een consument raakvlakken heeft met zijn budgetbeperking.
De helling van de onverschilligheidscurve staat bekend als de MRS. De MRS is de snelheid waarmee de consument bereid is het ene goed voor het andere op te geven. Als de consument bijvoorbeeld appels waardeert, zal de consument ze langzamer opgeven voor sinaasappels, en de helling zal deze vervangingssnelheid weerspiegelen.
Kritiek op en complicaties van de onverschilligheidscurve
Onverschilligheidscurves zijn, net als veel aspecten van de hedendaagse economie, bekritiseerd omdat ze te vereenvoudigen of onrealistische aannames over menselijk gedrag maken. De voorkeuren van de consument kunnen bijvoorbeeld tussen twee verschillende tijdstippen veranderen, waardoor specifieke onverschilligheidscurves praktisch onbruikbaar worden.
Andere critici merken op dat het theoretisch mogelijk is om concave onverschilligheidscurven of zelfs cirkelvormige curven te hebben die op verschillende punten convex of concaaf zijn ten opzichte van de oorsprong. De voorkeuren van de consument kunnen ook veranderen tussen twee verschillende tijdstippen, waardoor specifieke onverschilligheidscurves praktisch onbruikbaar worden.