Wat is de relatie tussen inflatie en rentetarieven?

Inflatie en rentetarieven zijn vaak met elkaar verbonden en er wordt vaak naar verwezen in de macro-economie. Inflatie verwijst naar de snelheid waarmee de prijzen voor goederen en diensten stijgen. In de VS is het rentetarief (het bedrag dat een geldschieter aan een lener in rekening brengt) gebaseerd op het Federal Fund-tarief dat wordt bepaald door de Federal Reserve. Het Federal Reserve System is de centrale bank van de VS; het wordt soms gewoon de Fed genoemd.

De Fed probeert het inflatiepercentage te beïnvloeden door de doelstelling voor de federal funds rate vast te stellen en aan te passen. Met deze tool kan de Fed de geldhoeveelheid naar behoefte uitbreiden of inkrimpen, wat van invloed is op de beoogde werkgelegenheid, stabiele prijzen en stabiele economische groei.

Omgekeerde correlatie tussen rentetarieven en inflatie

In een systeem van fractioneel reservebankieren zijn rentetarieven en inflatie meestal omgekeerd gecorreleerd. Deze relatie vormt een van de centrale principes van het huidige monetaire beleid: centrale banken manipuleren de korte rentetarieven om de inflatie in de economie te beïnvloeden.

De onderstaande grafiek toont de omgekeerde correlatie tussen rentetarieven en inflatie. In de grafiek verwijst CPI naar de consumentenprijsindex, een meting die prijsveranderingen bijhoudt. Veranderingen in de CPI worden gebruikt om periodes van inflatie en deflatie te identificeren.



Over het algemeen kunnen meer mensen meer geld lenen naarmate de rentetarieven dalen. Het resultaat is dat consumenten meer geld te besteden hebben. Hierdoor groeit de economie en stijgt de inflatie.

Het tegenovergestelde geldt voor besteedbaar inkomen  wordt uitgegeven, vertraagt ​​de economie en neemt de inflatie af.

Om beter te begrijpen hoe de relatie tussen inflatie en rentetarieven werkt, is het belangrijk om het banksysteem, de kwantiteitstheorie en de rol van rentetarieven te begrijpen.

1:36

Fractioneel reservebankieren

Er is momenteel een fractioneel reservebanksysteem. Als een sterk vereenvoudigde demonstratie van de geldhoeveelheid toeneemt, stel dat wanneer iemand $ 100 op de bank stort, hij een claim op die $ 100 behoudt. De bank kan die dollars echter uitlenen op basis van de   door de centrale bank vastgestelde reserveratio. Als de reserveratio 10% is, kan de bank de andere 90% uitlenen (dat is in dit geval $ 90). Een fractie van 10% van het geld blijft in de bankkluizen.

Zolang de daaropvolgende lening van $ 90 uitstaat, zijn er twee vorderingen van in totaal $ 190 in de economie. Met andere woorden, het geldaanbod is gestegen van $ 100 naar $ 190.

Kwantiteitstheorie

In de economie stelt de kwantiteitstheorie dat  vraag en aanbod  van geld de inflatie bepalen. Als de geldhoeveelheid groeit, hebben de prijzen de neiging om te stijgen. Dit komt doordat elke individuele munteenheid minder waardevol wordt.

Hyperinflatie is een economische term die wordt gebruikt om extreme inflatie te beschrijven. In een omgeving met hyperinflatie zijn prijsstijgingen snel en ongecontroleerd. Terwijl centrale banken doorgaans mikken op een jaarlijkse inflatie van ongeveer 2% tot 3% (dit wordt als een aanvaardbaar percentage beschouwd voor een gezonde economie), gaat hyperinflatie veel verder. Landen met hyperinflatie hebben soms een inflatiepercentage van 50% of meer per maand.

Rentetarieven, besparingen, leningen en inflatie

De rentevoet bepaalt de prijs van het aanhouden of uitlenen van geld. Banken betalen rente op spaargeld om spaarders aan te trekken. Banken ontvangen ook een rente voor geld dat uit hun deposito’s wordt geleend.

Als de rentetarieven laag zijn, hebben particulieren en bedrijven de neiging om meer leningen te vragen. Elke banklening verhoogt de geldhoeveelheid in een fractioneel reservebankensysteem. Volgens de kwantiteitstheorie verhoogt een groeiende geldhoeveelheid de inflatie. Lage rentetarieven resulteren dus meestal in meer inflatie. Hoge rentetarieven hebben de neiging de inflatie te verlagen.

Hoewel dit een zeer vereenvoudigde versie van de relatie is, benadrukt het waarom rentetarieven en inflatie doorgaans omgekeerd gecorreleerd zijn.

Het Federal Open Market Committee

Het Federal Open Market Committee (FOMC) komt acht keer per jaar bijeen om de economische en financiële omstandigheden te herzien en te beslissen over het monetair beleid. Monetair beleid verwijst naar de acties die worden ondernomen die van invloed zijn op de beschikbaarheid en kosten van geld en krediet. Tijdens deze bijeenkomsten worden doelstellingen voor de korte termijn vastgesteld.

Aan de hand van economische indicatoren zoals de consumentenprijsindex (CPI) en de producentenprijsindex (PPI) stelt de Fed rentedoelstellingen vast die bedoeld zijn om de economie in evenwicht te houden. Door de rentedoelstellingen naar boven of beneden te verschuiven, probeert de Fed de streefcijfers voor werkgelegenheid, stabiele prijzen en stabiele economische groei te bereiken. De Fed zal de rentetarieven verhogen om de inflatie te verlagen en de rentetarieven verlagen om de economische groei te stimuleren.

Investeerders en handelaren houden de FOMC-tariefbeslissingen nauwlettend in de gaten. Na elk van de acht FOMC-vergaderingen wordt een aankondiging gedaan over het besluit van de Fed om de belangrijkste rentetarieven te verhogen, te verlagen of te handhaven. Bepaalde markten kunnen vooruitlopen op de verwachte renteschommelingen en in reactie op de feitelijke aankondigingen. De Amerikaanse dollar herstelt bijvoorbeeld doorgaans als reactie op een renteverhoging, terwijl de obligatiemarkt daalt als reactie op renteverhogingen.