Het Protocol van Kyoto
Wat is het Protocol van Kyoto?
Het Kyoto-protocol is een internationale overeenkomst die tot doel had deuitstoot van kooldioxide (CO2) en de aanwezigheid van broeikasgassen (BKG) in de atmosfeer te verminderen. Het essentiële principe van het Kyoto-protocol was dat geïndustrialiseerde landen hun CO2-uitstoot moesten verminderen.
Het protocol werd in 1997 in Kyoto, Japan aangenomen, toen broeikasgassen ons klimaat, het leven op aarde en de planeet zelf snel bedreigden. Tegenwoordig leeft het Protocol van Kyoto voort in andere vormen en er wordt nog steeds over gediscussieerd.
Belangrijkste leerpunten
- Het Kyoto-protocol is een internationale overeenkomst die geïndustrialiseerde landen opriep om hun uitstoot van broeikasgassen aanzienlijk te verminderen.
- Andere akkoorden, zoals het Doha-amendement en het Klimaatakkoord van Parijs, hebben ook geprobeerd de opwarmingscrisis te beteugelen.
- De besprekingen die door het Protocol van Kyoto zijn begonnen, worden voortgezet in 2021 en zijn buitengewoon gecompliceerd, omdat er sprake is van politiek, geld en een gebrek aan consensus.
Het Kyoto-protocol uitgelegd
Achtergrond
Het Kyoto-protocol verplichtte geïndustrialiseerde landen hun uitstoot van broeikasgassen in een tijd waarin de dreiging van opwarming van de aarde snel toenam. Het protocol was gekoppeld aan het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC). Het werd op 11 december 1997 in Kyoto, Japan aangenomen, en werd op 16 februari 2005 internationaal recht.
Landen die het Kyoto-protocol hebben geratificeerd, kregen voor bepaalde periodes maximale CO2-emissieniveaus toegewezen en namen deel aan de handel in koolstofkredieten. Als een land meer uitstoot dan de toegestane limiet, wordt het bestraft met een lagere emissiegrenswaarde in de volgende periode.
Belangrijke principes
Ontwikkelde, geïndustrialiseerde landen hebben in het kader van het Kyoto-protocol een belofte gedaan om hun jaarlijkse koolwaterstofemissies tegen het jaar 2012 met gemiddeld 5,2%te verminderen. Dit aantal zou ongeveer 29% van de totale wereldwijde uitstoot van broeikasgassen vertegenwoordigen. Doelen waren echter afhankelijk van het individuele land. Dit betekende dat elk land tegen dat jaar een ander doel had. Leden van de Europese Unie (EU) beloofden hun uitstoot met 8% te verminderen, terwijl de VS en Canada beloofden hun uitstoot tegen 2012 met respectievelijk 7% en 6% te verminderen.
Verantwoordelijkheden van ontwikkelde versus ontwikkelingslanden
Het Kyoto-protocol erkende dat ontwikkelde landen voornamelijk verantwoordelijk zijn voor de huidige hoge niveaus van broeikasgasemissies in de atmosfeer als gevolg van meer dan 150 jaar industriële activiteit. Als zodanig legde het protocol een zwaardere last op ontwikkelde landen dan op minder ontwikkelde landen.
Het Kyoto-protocol verplichtte 37 geïndustrialiseerde landen plus de EU hun broeikasgasemissies. Ontwikkelingslanden werd gevraagd vrijwillig te voldoen, en meer dan 100 ontwikkelingslanden, waaronder China en India, werden in totaal vrijgesteld van de overeenkomst van Kyoto.
Een bijzondere functie voor ontwikkelingslanden
Het protocol verdeelde landen in twee groepen: bijlage I bevatte ontwikkelde landen en niet-bijlage I verwees naar ontwikkelingslanden. Het protocol plaatste emissiebeperkingen alleen voor Annex I-landen. Niet-Annex I-landen namen deel door te investeren in projecten die bedoeld waren om de uitstoot in hun land te verlagen.
Voor deze projecten verdienden ontwikkelingslanden koolstofkredieten, die ze konden verhandelen of verkopen aan ontwikkelde landen, waardoor de ontwikkelde landen gedurende die periode een hoger niveau van maximale koolstofemissies konden krijgen. In feite hielp deze functie de ontwikkelde landen om krachtig door te gaan met de uitstoot van broeikasgassen.
De betrokkenheid van de Verenigde Staten
De Verenigde Staten, die de oorspronkelijke Kyoto-overeenkomst hadden geratificeerd, stopten in 2001 met het protocol. De VS waren van mening dat de overeenkomst oneerlijk was omdat ze de geïndustrialiseerde landen alleen opriep om de emissiereducties te beperken, en ze waren van mening dat dit de VS zou schaden. economie.
Het Kyoto-protocol eindigde in 2012, effectief halfbakken
De wereldwijde uitstoot nam nog steeds toe in 2005, het jaar dat het Protocol van Kyoto internationaal recht werd – ook al werd het in 1997 aangenomen. Het leek goed te gaan met veel landen, ook in de EU. Ze waren van plan om tegen 2011 hun doelstellingen uit de overeenkomst te halen of te overtreffen. Maar andere bleven tekortschieten.
De Verenigde Staten en China – twee van ’s werelds grootste uitstoters – produceerden genoeg broeikasgassen om de vooruitgang van landen die hun doelen hebben bereikt, af te zwakken. In feite was er tussen 1990 en 2009 wereldwijd een stijging van de emissies met ongeveer 40%.
De wijziging van Doha verlengde het Kyoto-protocol tot 2020
In december 2012, nadat de eerste verbintenisperiode van het protocol was afgelopen, kwamen de partijen bij het Protocol van Kyoto bijeen in Doha, Qatar, om een wijziging van de oorspronkelijke overeenkomst van Kyoto goed te keuren. Deze zogenaamde Doha-wijziging voegde nieuwe emissiereductiedoelstellingen toe voor de tweede verbintenisperiode, 2012-2020, voor de deelnemende landen. Het Doha-amendement had een korte levensduur. In 2015 ondertekenden alle UNFCCC-deelnemers op de top over duurzame ontwikkeling in Parijs nog een ander pact, de Klimaatovereenkomst van Parijs, die effectief het Protocol van Kyoto verving.
Het klimaatakkoord van Parijs
Het Klimaatakkoord van Parijs is een mijlpaal in het milieupact dat in 2015 door bijna elk land is aangenomen om de klimaatverandering en de negatieve effecten ervan aan te pakken. De overeenkomst omvat toezeggingen van alle grote landen die broeikasgassen uitstoten om hun klimaatveranderende vervuiling terug te dringen en deze toezeggingen in de loop van de tijd te versterken.
Een belangrijke richtlijn van de deal roept op om de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen te verminderen om de temperatuurstijging van de aarde in deze eeuw te beperken tot 2 graden Celsius boven het pre-industriële niveau, terwijl stappen worden ondernomen om de toename te beperken tot 1,5 graden. De Overeenkomst van Parijs biedt ontwikkelde landen ook een manier om ontwikkelingslanden te helpen bij hun inspanningen om de klimaatbeheersing aan te passen, en het creëert een kader voor het transparant monitoren en rapporteren van de klimaatdoelen van landen.
Het Kyoto-protocol vandaag
In 2016, toen het Klimaatakkoord van Parijs in werking trad, waren de Verenigde Staten een van de belangrijkste drijvende krachten achter het akkoord, en president Obama noemde het ‘een eerbetoon aan het Amerikaanse leiderschap’. Als kandidaat voor president op dat moment bekritiseerde Donald Trump de overeenkomst als een slechte deal voor het Amerikaanse volk en beloofde hij de Verenigde Staten terug te trekken als hij zou worden gekozen. In 2017 kondigde de toenmalige president Trump aan dat de VS zich zouden terugtrekken uit het Klimaatakkoord van Parijs en zei dat het de Amerikaanse economie zou ondermijnen. Maar de voormalige president begon pas op 4 november 2019 met het formele terugtrekkingsproces. De VS trokken zich formeel terug uit het Klimaatakkoord van Parijs op 4 november 2020, de dag na de presidentsverkiezingen van 2020, waarin Donald Trump zijn herverkiezing bod aan Joseph Biden. Op 20 januari 2021, zijn eerste dag in functie, begon president Biden met het proces van opnieuw toetreden tot het Klimaatakkoord van Parijs, dat officieel van kracht werd op 19 februari 2021.
Een ingewikkelde patstelling
In 2021 leeft de dialoog nog, maar is deze veranderd in een complex moeras met politiek, geld, gebrek aan leiderschap, gebrek aan consensus en bureaucratie. Ondanks talloze plannen en enkele acties zijn er vandaag de dag geen oplossingen voor de problemen van de uitstoot van broeikasgassen en de opwarming van de aarde.
Bijna alle wetenschappers die de atmosfeer bestuderen, geloven nu dat de opwarming van de aarde in de eerste plaats het gevolg is van menselijk handelen. Het is dus logisch dat wat mensen door hun gedrag hebben veroorzaakt, verholpen moet kunnen worden door mensen die hun gedrag veranderen. Het is voor velen frustrerend dat samenhangende maatregelen om de door mensen veroorzaakte wereldwijde klimaatcrisis het hoofd te bieden, nog moeten plaatsvinden.
Onthoud het internet
Het is van cruciaal belang dat we ervan overtuigd blijven dat we deze kwesties, die zo cruciaal zijn voor ons voortbestaan, in feite kunnen oplossen. Wij mensen hebben al enorme problemen op tal van gebieden opgelost via technische innovatie die tot radicaal nieuwe oplossingen hebben geleid.
Interessant is dat als iemand in 1958 had gesuggereerd dat ons eigen Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA), dat toezicht houdt op de ontwikkeling van geavanceerde technologieën voor gebruik door het Amerikaanse leger, de wereld zou leiden bij het creëren van internet – een systeem dat ‘alle persoon en ding met elke andere persoon en ding op de planeet ogenblikkelijk en zonder kosten ‘- ze zouden van het podium kunnen zijn uitgelachen, of erger.