Regeling van het leven
Wat is een levensregeling?
Een levensverevening verwijst naar de verkoop van een bestaande verzekeringspolis aan een derde partij voor een eenmalige contante betaling. De uitkering is meer dan de afkoopwaarde maar minder dan de feitelijke uitkering bij overlijden. Na de verkoop wordt de koper de begunstigde van de polis en neemt hij de betaling van zijn premies op zich. Hierdoor ontvangen zij de overlijdensuitkering als de verzekerde overlijdt.
Belangrijkste leerpunten
- Een levensverrekening verwijst naar de verkoop van een bestaande verzekeringspolis aan een derde partij voor een eenmalige contante betaling.
- De koper van de polis wordt de begunstigde en gaat uit van de betaling van zijn premies, en ontvangt de uitkering bij overlijden wanneer de verzekerde overlijdt.
- Enkele van de redenen waarom mensen voor levensverzekeringen kiezen, zijn onder meer pensioen, onbetaalbare premies en noodsituaties.
Hoe levensregelingen werken
Wanneer een verzekerde zijn verzekeringspolis niet langer kan betalen, kan hij deze voor een bepaald bedrag aan contanten verkopen aan een belegger – meestal een institutionele belegger. De contante betaling is voor de meeste polishouders primair belastingvrij. De verzekerde draagt in wezen het eigendom van de polis over aan de belegger. Zoals we hierboven hebben opgemerkt, ontvangt de verzekerde een contante betaling in ruil voor de polis – meer dan de afkoopwaarde, maar minder dan de voorgeschreven uitbetaling van de polis bij overlijden.
Door het te verkopen, draagt de verzekerde elk aspect van de polis over aan de nieuwe eigenaar. Dit betekent dat de belegger die de polis overneemt, erft en verantwoordelijk wordt voor alles met betrekking tot de polis, inclusief premiebetalingen en de uitkering bij overlijden. Dus zodra de verzekerde overlijdt, ontvangt de nieuwe eigenaar – die de begunstigde wordt na de overdracht – de uitbetaling.
Er zijn veel redenen waarom mensen ervoor kiezen om hun levensverzekeringspolissen te verkopen en dit wordt meestal alleen gedaan als de verzekerde geen bekende levensbedreigende ziekte heeft. De meerderheid van de mensen die hun polis verkopen voor een levensregeling, zijn meestal oudere mensen – zij die geld nodig hebben om met pensioen te gaan, maar niet genoeg hebben kunnen sparen. Daarom worden levensnederzettingen vaak seniorenregelingen genoemd. Door een uitkering in contanten te ontvangen, kan de verzekerde zijn pensioeninkomen aanvullen met een grotendeels belastingvrije uitkering.
Andere redenen om te kiezen voor een levensregeling zijn onder meer:
- Het onvermogen om premies te betalen. In plaats van de polis te laten vervallen en op te zeggen, kan een verzekerde de polis verkopen door middel van een levensregeling. Het niet betalen van de premies kan de verzekerde een lagere afkoopwaarde opleveren – of helemaal geen, afhankelijk van de voorwaarden. Een overlijdensrisicovergoeding op basis van een huidige polis resulteert echter meestal in een hogere contante betaling van de belegger.
- Het beleid is niet langer nodig. Er kan een tijd komen dat de redenen voor het hebben van het beleid niet meer bestaan. Het kan zijn dat de verzekerde de polis niet meer nodig heeft voor zijn nabestaanden.
- Gevallen van noodgevallen. In gevallen waarin zich een onverwachte gebeurtenis voordoet, zoals de dood of ziekte van een familielid, moet de eigenaar de polis mogelijk verkopen voor contant geld om deze kosten te dekken.
- Zaken met betrekking tot belangrijke individuele verzekeringspolissen die door bedrijven worden aangehouden voor leidinggevenden. Dit is typisch voor mensen die niet meer voor het bedrijf werken. Door een overlijdensrisicovergoeding te nemen, kan het bedrijf uitbetalen op een polis die voorheen illiquide was.
Over het algemeen wordt de verkoper meer netto betaald dan de afkoopwaarde van de polis, maar minder dan de uitkering bij overlijden.
Speciale overwegingen
Levensverrekeningen creëren in feite een secundaire markt voor levensverzekeringspolissen. Deze secundaire markt is al jaren in de maak. Er zijn een aantal gerechtelijke uitspraken geweest die de markt hebben gelegitimeerd – een van de meest opmerkelijke is de zaak van het Amerikaanse Hooggerechtshof uit 1911 van Grigsby v. Russell.
John Burchard kon de premiebetalingen van zijn levensverzekeringspolis niet volhouden en verkocht deze aan zijn arts, AH Grigsby. Toen Burchard stierf, probeerde Grigsby de uitkering bij overlijden te innen. De executeur van de nalatenschap van Burchard klaagde Grigsby aan om het geld te krijgen en won. Maar de zaak kwam terecht bij het Hooggerechtshof. In zijn uitspraak vergeleek Oliver Wendell Holmes, rechter van het Hooggerechtshof, levensverzekeringen met regulier bezit. Hij was van mening dat de polis naar believen door de eigenaar kon worden overgedragen en dezelfde juridische status had als andere soorten onroerend goed, zoals aandelen en obligaties. Bovendien zei hij dat er rechten zijn die bij levensverzekeringen horen als een eigendom:
- De eigenaar kan de begunstigde wijzigen, tenzij de verzekeraar beperkingen heeft.
- De polis kan worden gebruikt als onderpand voor een lening.
- Eigenaren kunnen lenen tegen de verzekeringspolis.
- Polissen kunnen worden verkocht aan een andere persoon of entiteit.
Life Settlements versus Viatical Settlements
De verkoop van polissen werd populair in de jaren tachtig, toen mensen met aids een levensverzekering hadden die ze niet nodig hadden. Dit leidde tot een ander deel van de industrie: de viatische nederzettingenindustrie, waar mensen met terminale ziekten hun polissen voor contant geld verkopen. Dit deel van de industrie verloor zijn glans nadat mensen met aids langer gingen leven.
Als iemand ongeneeslijk ziek wordt en een zeer korte levensduur heeft, kan het zijn dat hij zijn levensverzekering aan iemand anders verkoopt. In ruil voor een grote som geld neemt de koper de premiebetalingen over en wordt hij de nieuwe eigenaar van de polis. Na het overlijden van de verzekerde ontvangt de nieuwe eigenaar de uitkering bij overlijden.
Viatische schikkingen zijn over het algemeen riskanter omdat de belegger in feite speculeert op het overlijden van de verzekerde. Ook al is de oorspronkelijke eigenaar van de polis ziek, er is geen manier om te weten wanneer ze daadwerkelijk zullen overlijden. Als de verzekerde langer leeft, wordt de polis goedkoper, maar wordt het feitelijk rendement lager als de premiebetalingen in de loop van de tijd zijn meegerekend.