Dekkingsgraad overlijdensrisicovergoeding – LLCR-definitie
Wat is de overlijdensrisicoverhouding (LLCR)?
De dekkingsgraad van de lening is een financiële ratio die wordt gebruikt om de solvabiliteit van een bedrijf of het vermogen van een lenende onderneming om een uitstaande lening terug te betalen, te schatten. LLCR wordt berekend door de netto contante waarde (NPV) van het geld dat beschikbaar is voor terugbetaling van de schuld te delen door het bedrag van de uitstaande schuld.
LLCR is vergelijkbaar met de debt service coverage ratio (DSCR), maar wordt vaker gebruikt bij projectfinanciering vanwege het langetermijnkarakter. De DSCR legt één punt in de tijd vast, terwijl de LLCR de volledige looptijd van de lening behandelt.
De formule voor de overlijdensrisicoverhouding (LLCR) is
Hoe de overlijdensrisicoverhouding van de lening te berekenen
De LLCR kan worden berekend met behulp van de bovenstaande formule, of door een snelkoppeling te gebruiken: de NCW van de vrije kasstromen van het project delen door de contante waarde van de uitstaande schuld.
In deze berekening is de gewogen gemiddelde kostprijs van de schuld de disconteringsvoet voor de NPV-berekening en zijn de project “cashflows” meer specifiek de cashflows die beschikbaar zijn voor schuldendienst (CFADS).
Wat zegt de overlijdensrisicoverhouding over een lening u?
LLCR is een solvabiliteitsratio. De dekkingsgraad van de looptijd is een maatstaf voor het aantal keren dat de kasstromen van een project een uitstaande schuld kunnen terugbetalen gedurende de looptijd van een lening. Een ratio van 1,0x betekent dat LLCR op break-even niveau is. Hoe hoger de ratio, hoe minder potentieel risico er is voor de kredietverstrekker.
Afhankelijk van het risicoprofiel van het project is soms een schuldendienstreserve-rekening vereist door de kredietverstrekker. In dat geval zou de teller van LLCR het saldo van de reserverekening omvatten. Projectfinancieringsovereenkomsten bevatten steevast convenanten waarin LLCR-niveaus zijn vastgelegd.
Belangrijkste leerpunten
- De dekkingsgraad van de lening (LLCR) is een financiële ratio die wordt gebruikt om de solvabiliteit van een bedrijf of het vermogen van een lenende onderneming om een uitstaande lening terug te betalen, te schatten.
- De dekkingsgraad van de looptijd is een maatstaf voor het aantal keren dat de kasstromen van een project een uitstaande schuld kunnen terugbetalen gedurende de looptijd van een lening.
- Hoe hoger de ratio, hoe minder potentieel risico er is voor de kredietverstrekker.
Het verschil tussen LLCR en DSCR
In corporate finance is de Debt-Service Coverage Ratio (DSCR) een maatstaf voor de cashflow die beschikbaar is om lopende schuldverplichtingen te betalen. De ratio geeft het nettobedrijfsresultaat weer als een veelvoud van schuldverplichtingen die binnen een jaar vervallen, inclusief rente, hoofdsom, zinkfonds en leasebetalingen. DSCR legt echter slechts één punt in de tijd vast, terwijl LLCR meerdere perioden toestaat, wat geschikter is om de beschikbare liquiditeit voor leningen met een middellange tot lange tijdshorizon te begrijpen.
LLCR wordt door analisten gebruikt om de levensvatbaarheid van een bepaald bedrag aan schuld te beoordelen en bijgevolg om het risicoprofiel en de bijbehorende kosten te evalueren. Het heeft een minder directe verklaring in vergelijking met DSCR, maar wanneer LLCR een waarde heeft die groter is dan één, is dit meestal een sterke geruststelling voor beleggers.
Beperkingen van LLCR
Een beperking van de LLCR is dat het geen zwakke periodes oppikt, omdat het in feite een verdisconteerd gemiddelde vertegenwoordigt dat ruwe plekken kan gladstrijken. Om deze reden is een goede vuistregel dat als een project een stabiele kasstroom heeft met een geschiedenis van aflossing van leningen, de LLCR ongeveer gelijk moet zijn aan de gemiddelde dekkingsgraad van de schuldendienst.