Een blik op hoe China zijn bevolking controleert
Hoe controleert China zijn bevolking?
China heeft 1,439 miljard inwoners, de grootste ter wereld volgens cijfers van de Verenigde Naties voor 2020. Het land was bang dat de bevolkingsgroei de economische ontwikkeling in de weg stond, dus voerde de Chinese regering in 1979 één cruciaal beleid uit om de bevolking onder controle te houden: één kind per gezin. Het implementeerde ook anticonceptieprogramma’s en bood economische prikkels aan gezinnen met minder kinderen.
In 2016 heeft China zijn decennialange eenkindbeleid ter bestrijding van een vergrijzende samenleving en een krimpende beroepsbevolking afgeschaft. Echtparen kunnen nu twee kinderen krijgen en hoeven niet langer een attest voor gezinsplanning aan te vragen.
Belangrijkste leerpunten
- In 1979 voerde China één cruciaal beleid uit om de bevolking onder controle te houden: een beleid voor één kind per gezin.
- De eenkindpolis vereiste dat gehuwde paren een ingewikkeld bureaucratisch proces moesten doorlopen om een attest voor gezinsplanning aan te vragen zodra ze hoorden van een zwangerschap.
- Nadat een echtpaar het recht op een kind had gekregen, hadden ze de plicht om anticonceptie te gebruiken om verdere zwangerschappen te voorkomen.
- In 2016 heeft China zijn eenkindbeleid afgeschaft: getrouwde stellen kunnen nu twee kinderen krijgen, hoewel deze stap het geboortecijfer van het land niet significant heeft veranderd.
Het is onduidelijk hoe China’s versoepeling van het één-kindbeleid de geboortecijfers op de langere termijn zal beïnvloeden. Het geboortecijfer in China bedroeg in 2017 1.680 geboorten per vrouw, 1.690 in 2018 en 1.693 in 2019, volgens de Bevolkingsdivisie van de Verenigde Naties. De geboortecijfers zijn vergelijkbaar met die van andere geïndustrialiseerde landen ‘. Omdat de Chinese economie steeds meer verwesterd wordt, is het onwaarschijnlijk dat het Chinese geboortecijfer aanzienlijk zal stijgen.
Begrijpen hoe China zijn bevolking controleert
Het eenkindbeleid
De eenkindpolis vereist dat gehuwde stellen een attest voor gezinsplanning aanvragen zodra ze vernemen dat ze zwanger zijn. Het aanvragen van deze door de overheid uitgegeven geboortevergunning was complex en vereiste het navigeren door een doolhof van bureaucratie, inclusief het verkrijgen van officiële stempels van minimaal 16 verschillende entiteiten. De vereisten omvatten zoveel stappen dat sommige paren werkloosheid veinsden om ten minste een van de stappen te verlichten.
De regering onderwierp de moeder en vader van de aanvrager aan een intensieve controle, onder meer door hun naam en huisadres op een openbaar mededelingenbord te plaatsen. Samen met deze informatie plaatsten ze het identificatienummer van de moeder: het equivalent van een combinatie van een Amerikaans burgerservicenummer en rijbewijsnummer.
Dit identificatienummer is hoe de Chinese overheid de baarmoeder in China bijhoudt. Ze noemden ook de laatst bekende anticonceptiemethode die het paar gebruikte. Als ouders de akte niet hebben verkregen voordat het kind werd geboren, zou het ziekenhuis geen geboorteakte afgeven, dus er zou geen wettelijk dossier zijn van de geboorte van het kind.
Anticonceptie en groepsdruk
De Chinese regering beschouwt reproductie als een privilege dat de staat alleen verleent als de burger zijn plichten jegens de staat heeft vervuld. Volgens ambtenaren is een echtpaar, zodra het recht op een kind is verleend, verplicht om anticonceptie toe te passen om verdere zwangerschappen te voorkomen.
Omdat de Chinese samenleving diepgewortelde patriarchale gebruiken heeft, ligt de verantwoordelijkheid voor anticonceptie in de eerste plaats bij de vrouw. Ambtenaren stonden doorgaans bepaalde soorten anticonceptie toe, namelijk intra-uteriene apparaten (IUD’s) en afbinden van de eileiders. Deze methoden zijn gemakkelijk te verifiëren, duurzaam en bieden bureaucratisch gemak. Regelgeving moedigde vrouwen met één kind aan om spiraaltjes te gebruiken en vrouwen met twee kinderen om tubaligatie te ondergaan.
In veel gevallen had een vrouw een spiraaltje nodig om een tweede kind in te schrijven bij het plaatselijke bureau voor openbare veiligheid, wat essentieel is voor het kind om toegang te hebben tot gezondheidszorg en openbaar onderwijs.
Op bepaalde locaties gebruikten functionarissen voor gezinsplanning – in wezen agenten van de regering – een soort buurtcriminaliteitscontrole die buren aanmoedigde om elkaar te bespioneren en eventuele niet-geregistreerde kinderen te melden. In sommige gevallen werden degenen die verdenkingen meldden in geld beloond.
Lokale autoriteiten voor gezinsplanning legden ook groepsdruk uit van collega’s. Autoriteiten legden een collectieve verantwoordelijkheid op de werkeenheid van een echtpaar op een aan de overheid gelieerde standplaats. Als een lid van de eenheid meer kinderen had dan het door de overheid toegestane aantal kinderen, werd elke werknemer die in die eenheid werkte een jaarlijkse bonus geweigerd – een vorm van door de overheid gesanctioneerde chantage.