Monetair akkoord van 1951
Wat is het monetaire akkoord van 1951?
Het monetaire akkoord van 1951 was een overeenkomst tussen de Amerikaanse minister van Financiën en de Federal Reserve Board (de Fed). Het is ook bekend als het Treasury-Federal Reserve-akkoord. De belangrijkste verwezenlijking van het akkoord was het herstel van de onafhankelijkheid van de Federal Reserve. Dit pact maakte de weg vrij voor de rol van de Fed in het moderne Amerikaanse monetaire beleid als de centrale bank van het land.
Belangrijkste leerpunten:
- Het monetaire akkoord van 1951 was een overeenkomst tussen de Amerikaanse minister van Financiën en de Fed.
- Het akkoord herstelde de onafhankelijkheid van de Federal Reserve en maakte de weg vrij voor de controle van het monetaire beleid door de Fed als de centrale bank van het land.
- De Fed manipuleert de geldhoeveelheid en beïnvloedt de rentetarieven.
Inzicht in het monetaire akkoord van 1951
In 1951 bereikten het ministerie van Financiën en de Fed een akkoord dat ook wel bekend staat als het Treasury-Federal Reserve-akkoord. Dit bereikte akkoord legde de basis voor de moderne Federal Reserve.
Het monetaire akkoord van 1951 heeft een aanzienlijke invloed gehad op hoe de Fed vandaag functioneert. In 1913 kreeg de Fed voor het eerst de verantwoordelijkheid voor het bepalen van het monetair beleid. Met behulp van monetair beleid kan de Fed de geldhoeveelheid manipuleren en de rentetarieven beïnvloeden. Terwijl sommige mensen geloven dat de Fed nodig is om schommelingen in de economie op te vangen, denken anderen dat haar beleid in feite verantwoordelijk is voor economische conjunctuurcycli. Hoe dan ook, het beleid van de Fed heeft een aanzienlijke invloed op de structuur en beweging van de Amerikaanse economie.
Achtergrond van het akkoord van 1951
De Verenigde Staten kwamen in 1941 in de Tweede Wereldoorlog terecht. Een jaar later, in 1942, vroeg de Amerikaanse schatkist de Fed om de rentetarieven ongewoon laag te houden om de effectenmarkt stabielte houdenen om de regering in staat te stellen tegen lagere rentetarieven geld te lenen om de betrokkenheid van de VS te financieren. in de oorlog.
Marriner Eccles was destijds de voorzitter van de Fed. Hij was voorstander van het financieren van de oorlog door belastingen te heffen, in plaats van door middel van laagrentende leningen aan de overheid. De urgentie van de oorlog bracht Eccles er echter toe het verzoek van de minister van Financiën in te willigen en de rentetarieven laag te houden. Om deze leningen met een lage rente te financieren, kocht de Fed grote hoeveelheden overheidspapier.
In 1947 was de oorlog twee jaar voorbij, maar de inflatie bedroeg meer dan 17%. De Fed probeerde deze inflatie te beperken, maar de koppeling van de rentetarieven was nog steeds op oorlogsniveau. De rentetarieven waren niet veranderd omdat president Truman en de minister van Financiën de waarde van de oorlogsobligaties van het land wilden beschermen.
In 1951 was het land de Koreaanse oorlog ingegaan en steeg de inflatie tot meer dan 21%. De Fed en het Federal Open Market Committee (FMOC) waren het erover eens dat het loskoppelen van de rentetarieven noodzakelijk was om de voortzetting van de inflatie en een nieuwe depressie te voorkomen. Ze ontmoetten president Truman en bereikten een akkoord.
In het akkoord stond dat de Fed de prijs van vijfjaars bankbiljetten een periode zou blijven steunen, waarna de obligatiemarkt de verantwoordelijkheid voor deze uitgiften op zich zou moeten nemen.