Montreal Carbon Pledge
Wat is de Montreal Carbon Pledge?
De Montreal Carbon Pledge is een milieu-initiatief gelanceerd door het Principles for Responsible Investment (PRI) -project van de Verenigde Naties (VN). Het doel is om beleggingsbeheermaatschappijen aan te moedigende CO2-voetafdruk van hun beleggingsportefeuilles te bewaken en openbaar te maken.
Belangrijkste leerpunten
- De Montreal Climate Pledge is een initiatief dat beleggingsbeheermaatschappijen aanmoedigt om de koolstofemissies die verband houden met hun beleggingsportefeuilles te bewaken en te verminderen.
- Het wordt geassocieerd met het PRI-programma van de VN.
- Het aantal bedrijven dat aan dit programma deelneemt, is aanzienlijk toegenomen sinds het werd gelanceerd. De mate van betrokkenheid van deze bedrijven kan echter behoorlijk variëren.
Inzicht in de Montreal Carbon Pledge
Sinds de lancering in september 2014 is de Montreal Carbon Pledge zeer succesvol geweest in het verwerven van nieuwe deelnemers. Het oorspronkelijke doel was om deelnemende instellingen te werven met een beheerd vermogen (AUM) van in totaal $ 3 biljoen, met als doel dit doel te bereiken voorafgaand aan de VN COP 21-conferentie die plaatsvond in december 2015. Tegen de tijd dat deze conferentie plaatsvond, het initiatief had deelnemers aangetrokken met een beheerd vermogen van in totaal meer dan $ 10 biljoen.
Dit momentum is de afgelopen jaren alleen maar versneld. Ondertekenaars zijn onder meer CalPERS en fondsen die worden gecontroleerd door de University of California, University of Ottawa, University of Toronto Asset Management en HSBC Global Asset Management.
De exacte acties die door deze bedrijven worden ondernomen, kunnen aanzienlijk variëren. Enerzijds kunnen bedrijven eenvoudig hun algemene intentie aangeven om bij het nemen van investeringsbeslissingen rekening te houden met klimaatverandering en aanverwante kwesties, zonder specifieke programma’s uit te voeren om ervoor te zorgen dat dit gebeurt. Andere bedrijven kunnen zich committeren aan en rapporteren over veel strengere initiatieven, zoals het centraal stellen van omgevingsfactoren in hun procedures voor het selecteren van beleggingen en vermogensbeheerders.
Voorbeeld uit de echte wereld van de Montreal Carbon Pledge
De totale koolstofvoetafdruk van een portefeuille wordt gemeten door de emissies van elk bedrijf in de portefeuille bij elkaar op te tellen in verhouding tot de hoeveelheid aandelen die de portefeuille bevat. Een belegger kan ook kiezen hoeveel van de portefeuille hij wil meten en hoe vaak. Een belegger kan bijvoorbeeld de CO2-voetafdruk meten van het aandelengedeelte van de portefeuille of het deel van een portefeuille dat een specifieke geografische regio vertegenwoordigt. Hoe meer gebieden er worden gemeten, hoe meer de belegger leert over de totale CO2-voetafdruk van de portefeuille. Er kunnen ook externe leveranciers worden ingehuurd om de CO2-voetafdruk van een portefeuille te berekenen.
Zodra metingen beschikbaar zijn, moeten vermogensbeheerders de gegevens analyseren om ervoor te zorgen dat ze de gebruikte meetmethoden en eventuele tekortkomingen (zoals geschatte gegevens) begrijpen, de resultaten vervolgens vergelijken met een benchmark en beslissen hoe ze daarop moeten reageren. Mogelijke acties zijn onder meer het nemen van maatregelen om de koolstofvoetafdruk van de portefeuille te verkleinen, praten met de bedrijven in de portefeuille over hun koolstofvoetafdruk en het bespreken van bevindingen en hun implicaties met de beleggers in de portefeuille. Ze kunnen ervoor kiezen om hun blootstelling aan bedrijven met een grote CO2-voetafdruk te verkleinen of actief te investeren in bedrijven met een lage CO2-voetafdruk, maar dat is niet verplicht.
Ondertekenaars worden geacht hun jaarlijkse CO2-voetafdruk openbaar te maken via hun website, jaarverslag, duurzaamheidsverslag, verslag over verantwoord beleggen of een ander openbaar zichtbaar rapportagekanaal. Belanghebbenden willen misschien weten hoe de ondertekenaars hun bevindingen zien en hoe ze deze zullen aanpakken. Het is belangrijk dat ondertekenaars duidelijk zijn over wat ze hebben gemeten, welke voortgang ze hebben geboekt, welke initiatieven ze hebben gepland en welke tegenslagen ze hebben ervaren en om stakeholders de mogelijkheid te bieden om feedback te geven.