Nieuwe keynesiaanse economie
Wat is nieuwe keynesiaanse economie?
De nieuwe keynesiaanse economie is een moderne macro-economische stroming die is voortgekomen uit de klassieke keynesiaanse economie. Deze herziene theorie verschilt van het klassieke keynesiaanse denken in termen van hoe snel prijzen en lonen zich aanpassen.
Nieuwe keynesiaanse voorstanders beweren dat prijzen en lonen ” plakkerig ” zijn, wat betekent dat ze zich langzamer aanpassen aan economische schommelingen op korte termijn. Dit verklaart op zijn beurt economische factoren zoals onvrijwillige werkloosheid en de impact van het federale monetaire beleid.
Belangrijkste leerpunten
- De nieuwe keynesiaanse economie is een moderne draai aan de macro-economische doctrine die is voortgekomen uit klassieke keynesiaanse economische principes.
- Economen voerden aan dat prijzen en lonen “plakkerig” zijn, waardoor onvrijwillige werkloosheid en monetair beleid een grote impact hebben op de economie.
- Deze manier van denken werd de dominante kracht in de academische macro-economie van de jaren negentig tot de financiële crisis van 2008.
Inzicht in nieuwe keynesiaanse economie
Britse econoom John Maynard Keynes ‘idee in de nasleep van de Grote Depressie, dat de overheidsuitgaven en lagere belastingen heeft verhoogd, kan de vraag te stimuleren en trek de mondiale economie uit een recessie werd de dominante manier van denken voor een groot deel van de 20 ste eeuw. Dat begon langzaam te veranderen in 1978 toen After Keynesian Economics werd gepubliceerd.
In de krant wezen de nieuwe klassieke economen Robert Lucas en Thomas Sargent erop dat de stagflatie in de jaren zeventig onverenigbaar was met traditionele keynesiaanse modellen.
Lucas, Sargent en anderen probeerden voort te bouwen op de oorspronkelijke theorie van Keynes door er micro-economische grondslagen aan toe te voegen. De twee belangrijkste gebieden van de micro-economie die een aanzienlijke invloed kunnen hebben op de macro-economie, zeiden ze, zijn prijs- en loonrigiditeit. Deze concepten zijn verweven met de sociale theorie en ontkennen de puur theoretische modellen van het klassieke keynesianisme.
Belangrijk
De nieuwe keynesiaanse economie werd de dominante kracht in de academische macro-economie van de jaren negentig tot de financiële crisis van 2008.
De nieuwe keynesiaanse theorie probeerde onder meer het trage prijsgedrag en de oorzaak ervan aan te pakken, en hoe marktfalen zou kunnen worden veroorzaakt door inefficiënties en overheidsingrijpen zou kunnen rechtvaardigen. De voordelen van overheidsingrijpen blijven een brandpunt van discussie. Nieuwe keynesiaanse economen pleitten voor een expansief monetair beleid, met het argument dat tekortuitgaven sparen aanmoedigen in plaats van de vraag of economische groei te vergroten.
Kritiek op New Keynesian Economics
De nieuwe keynesiaanse economie werd in sommige kringen bekritiseerd omdat ze de Grote Recessie niet had zien aankomen en omdat ze de periode van seculiere stagnatie die erop volgde niet nauwkeurig had verantwoord.
De belangrijkste kwestie van deze economische doctrine is uit te leggen waarom veranderingen in geaggregeerde prijsniveaus “plakkerig” zijn. Onder de nieuwe klassieke macro-economie , concurrerende prijs die bedrijven maken keuzes op hoeveel uitgang te produceren, en niet tegen welke prijs, terwijl in New keynesianisme, monopolistisch concurrerende bedrijven die hun prijzen en accepteer de omvang van de verkoop als een beperking.
Vanuit het perspectief van de New Keynesiaanse economie proberen twee hoofdargumenten te antwoorden waarom de geaggregeerde prijzen de evolutie van het nominale bruto nationaal product (BNP) niet imiteren. Bij beide benaderingen van de macro-economie wordt in principe aangenomen dat economische actoren, huishoudens en bedrijven rationele verwachtingen hebben.
New Keynesian economics stelt echter dat rationele verwachtingen worden vertekend als marktfalen het gevolg is van asymmetrische informatie en imperfecte concurrentie. Aangezien economische actoren geen volledige reikwijdte van de economische realiteit kunnen hebben, zal hun informatie beperkt zijn. Er zal weinig reden zijn om aan te nemen dat andere agenten hun prijzen zullen wijzigen, en als gevolg daarvan zullen ze hun verwachtingen ongewijzigd houden. Als zodanig zijn verwachtingen een cruciaal element van prijsbepaling; aangezien ze ongewijzigd blijven, zal de prijs dat ook doen, wat leidt tot prijsstarheid.