Beleidsmix
Wat is een beleidsmix?
De term beleidsmix verwijst naar de combinatie van economie te beheren. Een beleidsmix wordt ontwikkeld en bepaald door de beleidsmakers van een land, met name de federale overheid en de centrale bank. De beleidsmix is een cruciaal onderdeel bij het stimuleren van de economische groei van een land en helpt het land op koers te houden om de kracht van zijn economie te behouden.
Belangrijkste leerpunten
- Een beleidsmix is de combinatie van fiscaal en monetair beleid die een land gebruikt om zijn economie te beheren.
- Fiscaal en monetair beleid vormt het economische beleid van een land – het eerste wordt beheerd door de federale overheid, terwijl het laatste onder toezicht staat van een centrale bank.
- Fiscaal beleid omvat uitgaven en belastinginitiatieven, terwijl monetair beleid betrekking heeft op rentetarieven en de geldhoeveelheid.
- Hoewel regeringen en centrale banken verschillende doelen en tijdshorizons hebben, werken ze mogelijk samen om economische groei te stimuleren.
Hoe een beleidsmix werkt
Het economisch beleid van een land bestaat uit twee componenten: zijn fiscaal beleid en zijn monetair beleid. Een fiscaal beleid bestaat uit alle bestedingsplannen en belastinginitiatieven die de regering van een land gebruikt om economische omstandigheden zoals inflatie, werkgelegenheid en vraag naar goederen en diensten te stimuleren en te beïnvloeden. Monetair beleid verwijst daarentegen naar alle acties die worden ondernomen om de geldvoorraad van een land te beheersen. Monetair beleid wordt verondersteld de natie te helpen de economische groei te ondersteunen.
In de meeste democratische landen controleren gekozen wetgevers – de federale regering – het fiscale beleid, terwijl onafhankelijke centrale banken het monetaire beleid voeren. In de Verenigde Staten is dit het Federal Reserve System (Fed), dat bestaat uit een tiental regionale Federal Reserve-banken. Overheden en centrale banken delen over het algemeen een brede reeks doelstellingen. Ze omvatten lage werkloosheid, stabiele prijzen, gematigde rentetarieven en gezonde groei.
Deze beleidsmakers gebruiken mogelijk verschillende instrumenten om deze doelen te bereiken en leggen vaak de nadruk op verschillende prioriteiten. Zo zijn overheidsbudgetten van invloed op de lange rente, terwijl monetair beleid invloed heeft op de korte rente. Dat komt omdat ze elk verschillende doelen en tijdshorizons hebben om hun doelen te bereiken. Overheden moeten de goedkeuring van het grote publiek krijgen en er wordt over het algemeen voor gestemd in cycli van vier jaar, terwijl centrale bankiers technocraten zijn die niet direct verantwoording afleggen aan de kiezers. Dit maakt ze veel onafhankelijker.
Als u veel rente op uw creditcard betaalt in een omgeving met lage rentetarieven, kunt u misschien een beter tarief bedingen met uw geldschieter als u echt een geweldige klant bent geweest.
Dus hoe werkt dit allemaal? Inflatie treedt op wanneer prijzen stijgen en de koopkracht van een enkele munteenheid afneemt. Dit betekent dat mensen het zich niet kunnen veroorloven om goederen en diensten te kopen, omdat hun geld niet zo ver reikt als vroeger – de prijzen zijn gewoon te hoog. Deze situatie verspreidt zich door de hele economie, wat leidt tot een daling van de consumenten- en bedrijfsuitgaven en een hogere werkloosheid, om maar een paar effecten te noemen. De federale overheid en de centrale bank van een land kunnen optreden om de inflatie te helpen beteugelen door middel van een beleidsmix. De overheid kan bijvoorbeeld liquiditeit op de financiële markt te brengen. De centrale bank kan ook de geldhoeveelheid vergroten om investeringen te stimuleren en ook om uitgaven aan te moedigen.
Speciale overwegingen
Er zijn momenten waarop fiscale en monetaire beleidsmakers echt samenwerken. De overheid kan bijvoorbeeld fiscale stimuleringsmaatregelen nemen door belastingen te verlagen en de uitgaven te verhogen. De centrale bank kan besluiten om monetaire stimulansen te geven door de korte rente te verlagen. In grote lijnen was dit de beleidsmix die kenmerkend was voor de reactie op de de Grote Recessie.
Fiscaal en monetair beleid kunnen ook in verschillende richtingen duwen. De centrale bank zou het monetaire beleid kunnen versoepelen, terwijl begrotingsbeleidsmakers bezuinigingsmaatregelen zouden nemen. Dit is wat er in Europa is gebeurd na de financiële crisis. Of de regering, die graag steun van de bevolking wil winnen, kan besluiten de belastingen te verlagen of de uitgaven te verhogen ondanks een krappe arbeidsmarkt en inflatoire druk. Deze acties zouden de centrale bank kunnen dwingen de rentetarieven te verhogen.