Ponzi Mania
Wat was Ponzi Mania?
Ponzi-manie beschreef de marktsfeer na de schijnbaar plotselinge erkenning van Ponzi-plannen die volgden op de arrestatie van Bernard Madoff voor het uitvoeren van een illegale operatie. Ponzi-manie werd in december 2008 volledig van kracht toen federale onderzoekers ontdekten dat Bernard Madoff het afgelopen decennium een enorm Ponzi-plan had uitgevoerd, waarbij investeerders bijna $ 65 miljard werden opgelicht.
Belangrijkste leerpunten
- Ponzi-manie verwijst naar de gevolgen van de Bernie Madoff Ponzi-regeling, die vele miljarden dollars ophaalde van grotendeels welvarende investeerders.
- Nadat het plan van Madoff aan het licht was gekomen, begonnen investeerders en toezichthouders actief op zoek te gaan naar andere Ponzi-regelingen, wat leidde tot een sfeer van achterdocht en aarzeling.
- Zoals de meeste “manieën”, bleek de Ponzi-manie overdreven te zijn en uit onderzoeken kwam uiteindelijk geen wijdverbreide fraude aan het licht die verder ging dan die van Madoff.
Ponzi Mania begrijpen
In de nasleep van de arrestatie van Madoff hebben de Securities and Exchange Commission en andere federale onderzoekers hun uiterste best gedaan om illegale Ponzi-schema’s op te sporen en te sluiten die verantwoordelijk waren voor miljarden dollars aan verliezen voor investeerders. Na de enorme verliezen die werden erkend door de investeerders van Bernard Madoff, werden individuele investeerders over de hele wereld zich veel meer bewust van de tekenen van mogelijke Ponzi- en piramidespelen, wat resulteerde in Ponzi-manie.
Achteraf gezien had de manie-achtige stemming in de nasleep van het Madoff-schandaal moeten worden verwacht, aangezien het een gebruikelijk onderdeel is van deNederlandse Gouden Eeuw bereikten de contractprijzen voor nieuwe en modieuze tulpenbollen ondenkbare niveaus voordat ze instortten toen mensen bij zinnen kwamen. Sinds deze eerste manie zijn opeenvolgende bellen vaak gelabeld of geïdentificeerd met het manische gedrag van menigten. De Schotse journalist Charles Mackay’sExtraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds, voor het eerst gepubliceerd in 1841, staat nog steeds als een vroeg boekdeel in de massapsychologie.
Wat misschien wel het meest interessant is aan de Ponzi van Bernie Madoff en de manie die daarop volgde, is dat hij zogenaamd geavanceerde of in ieder geval over het algemeen scherpzinnige investeerders misleidde. In plaats van de typische piramidespelen die de alledaagse “Joe” (persoon) betrappen die probeert om gemakkelijk geld te verdienen, richtte Madoffs aanpak zich opzettelijk op een welgesteld publiek. Misschien hielp zijn brutaliteit zijn zwendel langer voort te stuwen dan anders eenvoudigere nadelen.
Wat is een Ponzi-regeling?
Een Ponzi-regeling is een frauduleuze investeringszwendel die een hoog rendement belooft met weinig risico voor investeerders. Een Ponzi-regeling is een frauduleuze investeringszwendel die rendement genereert voor eerdere investeerders met geld dat van latere investeerders is afgenomen. Dit is vergelijkbaar met een piramidespel, omdat beide zijn gebaseerd op het gebruik van nieuwe investeerdersfondsen om de eerdere donateurs te betalen.
Zowel Ponzi-schema’s als piramidespelen komen uiteindelijk uit als de stroom nieuwe investeerders opdroogt en er niet genoeg geld is om rond te gaan. Op dat moment vallen de schema’s uiteen.
De term “Ponzi Scheme” is bedacht naar een oplichter genaamd Charles Ponzi in 1919. De eerste geregistreerde gevallen van dit soort investeringszwendel kunnen echter teruggevoerd worden tot het midden van de late jaren 1800, en deze werden georkestreerd door Adele Spitzeder in Duitsland en Sarah Howe in de Verenigde Staten. In feite werden de methoden van wat bekend werd als het Ponzi-schema beschreven in twee afzonderlijke romans geschreven door Charles Dickens, Martin Chuzzlewit, gepubliceerd in 1844, en Little Dorrit in 1857.2
Het oorspronkelijke plan van Charles Ponzi in 1919 was gericht op de US Postal Service. De postdienst had destijds internationale antwoordcoupons ontwikkeld waarmee een afzender vooraf frankering kon kopen en deze in zijn correspondentie kon opnemen. De ontvanger zou de bon naar een plaatselijk postkantoor brengen en deze inwisselen voor de postzegels met prioriteitsluchtpost die nodig zijn om een antwoord te verzenden.