Primaire distributie
Wat is een primaire distributie?
In de financiële wereld, de primaire distributie term verwijst naar de oorspronkelijke verkoop van een security probleem aan het beleggend publiek. Een van de meest bekende voorbeelden van een primaire distributie is de initial public offering (IPO), waarin een nieuw bedrijf zijn aandelen verkoopt voor de eerste keer.
Een primaire uitkering kan ook betrekking hebben op de uitgifte van onder meer preferente aandelen, schuldbewijzen of gestructureerde obligaties. Een primaire distributie is in veel opzichten vergelijkbaar met een primair aanbod en de twee termen worden vaak door elkaar gebruikt.
De opbrengsten van een primaire uitkering worden rechtstreeks ontvangen door de uitgevende instelling van het effect in kwestie. In het geval van een beursgang ontvangt de nieuw-beursgenoteerde onderneming bijvoorbeeld de opbrengst van de verkoop van aandelen aan het publiek, waarmee ze eigen vermogen voor zichzelf aantrekt.
Belangrijkste leerpunten
- Een primaire uitkering is een initiële verkoop van effecten op de secundaire markt, zoals in het geval van een IPO.
- Een secundaire distributie daarentegen verwijst naar de verkoop van bestaande effecten onder kopers en verkopers op de secundaire markt.
- In tegenstelling tot secundaire uitkeringen, zijn primaire uitkeringen een directe bron van middelen voor het bedrijf dat effecten uitgeeft om kapitaal aan te trekken.
Hoe primaire distributies werken
Primaire uitkeringen zijn een cruciaal onderdeel van de algemene financiële markten, aangezien ze het primaire mechanisme zijn waarmee emittenten kapitaal aantrekken van investeerders op de openbare markt. Secundaire uitkeringen brengen daarentegen geen kapitaal op voor emittenten, omdat hun opbrengsten alleen worden betaald aan de huidige eigenaar van die effecten.
In tegenstelling tot primaire uitkeringen, verhogen secundaire uitkeringen de uitstaande aandelen van een bedrijf niet. Dit komt doordat er geen nieuwe aandelen worden gecreëerd. In plaats daarvan wisselen dezelfde aandelen die voor het eerst werden uitgegeven bij de IPO eenvoudig van eigenaar tussen verschillende investeerders. Niettemin kunnen secundaire uitkeringen een effect hebben op het bedrijf in kwestie, omdat de prijs waartegen de transacties plaatsvinden, de totale aandelenprijs van het bedrijf kan beïnvloeden.
Er is ook een belangrijk onderscheid tussen de termen ‘secundaire distributie’ en ‘ secundair aanbod’. Overwegende dat een secundaire distributie alleen betrekking heeft op de verkoop van een bestaande blok van de aandelen, een secundair aanbod bestaat uit de uitgifte van nieuwe aandelen.
In die zin kan een secundair aanbod worden gezien als een ‘tweede IPO’. Om deze reden zullen secundaire aanbiedingen het aantal verwatering van het eigen vermogen voor de bestaande aandeelhouders.
Voorbeeld uit de echte wereld van een primaire distributie
Beschouw ter illustratie het geval van een nieuw beursgenoteerd bedrijf. Tijdens de beursgang ontving het bedrijf de opbrengsten van de initiële verkoop van zijn aandelen aan investeerders. Als diezelfde investeerders vervolgens hun aandelen aan iemand anders willen verkopen, wordt die tweede verkoop beschouwd als een secundaire uitkering en zou deze niet leiden tot een directe instroom van kasmiddelen naar het bedrijf.
Vaak worden secundaire uitkeringen gedaan door bedrijfsfunctionarissen, vermogende particulieren (HNW) of institutionele beleggers die grote blokken van een bestaand effect bezitten. Een secundaire uitkering kan bijvoorbeeld worden gedaan door een venture capital ( VC ) -firma die in de jaren voorafgaand aan de beursgang een recent beursgenoteerd bedrijf heeft helpen financieren. Nu het bedrijf beursgenoteerd is, kan de VC-firma zijn positie willen verzilveren door hun aandelen te verkopen via een secundaire uitkering.