Opnemen met pure opbrengst
Wat is een pickup-ruil met pure opbrengst?
Een pure yield pickup swap is de praktijk waarbij de ene set obligaties wordt omgewisseld voor een andere, met de bedoeling het ontvangen rendement op die obligaties te verhogen. Belangrijk is dat de term ervan uitgaat dat de stijging van het rendement niet ten koste gaat van het vergroten van het risico van de obligaties.
Bij deze swap worden doorgaans obligaties met relatief korte looptijden verkocht en obligaties met relatief lange looptijden gekocht, aangezien obligaties met een langere looptijd over het algemeen hogere opbrengsten bieden.
Belangrijkste leerpunten
- Een pure yield pickup swap is een strategie waarbij kortlopende obligaties worden verkocht in ruil voor obligaties met een langere looptijd.
- Het doel van de strategie is om het totale rendement van de obligatieportefeuille te verhogen.
- Beleggers die de pure yield pickup swap-strategie gebruiken, zullen proberen ervoor te zorgen dat de nieuwe obligaties die ze kopen dezelfde of superieure kredietkwaliteit hebben in vergelijking met de obligaties die ze hebben verkocht.
Hoe Pure Yield Pickup Swaps werken
Over het algemeen hebben obligatiebeleggers die het rendement op hun obligaties willen verhogen, twee manieren om dit doel te bereiken. Ofwel kunnen ze hun obligaties inruilen voor risicovollere maar hoger renderende alternatieven, ofwel kunnen ze de gemiddelde looptijd van hun portefeuille verlengen. Door obligaties met korte looptijden te ruilen voor obligaties met relatief lange looptijden, kunnen beleggers mogelijk het rendement op hun portefeuille verhogen zonder het risico van hun bezit aanzienlijk te vergroten.
Wanneer beleggers overwegen hoe ze een pure yield pickup swap kunnen implementeren, moeten beleggers ervoor zorgen dat de nieuwe obligaties die ze kopen een vergelijkbaar risicoprofiel hebben als de obligaties die ze verkopen. Als een belegger bijvoorbeeld vijfjarige bedrijfsobligaties verkoopt en 10-jarige bedrijfsobligaties wil kopen, moet hij ervoor zorgen dat de emittent van de tienjarige obligaties geen groter risico loopt op faillissement of wanbetaling dan de emittent van de vijf. -jaarlijkse obligaties. Een eenvoudige manier om dit doel te bereiken, is door obligaties te ruilen die zijn uitgegeven door dezelfde emittent, bijvoorbeeld wanneer dezelfde onderneming de obligaties met een looptijd van vijf en tien jaar in het bovenstaande voorbeeld zou uitgeven.
Bij het evalueren van een potentiële pure yield pickup swap, zullen beleggers moeten overwegen of het extra rendement dat op de obligaties met een langere looptijd wordt ontvangen, voldoende is om hen te compenseren voor de extra risico’s die aan een langere looptijd zijn verbonden. Deze omvatten renterisico’s, inflatierisico’s en het risico dat de emittent zijn schulden niet nakomt. Het verschuiven van hun portefeuille naar obligaties met een relatief lange looptijd kan ook de liquiditeit van de belegger verminderen, waardoor hij minder goed kan reageren op onverwachte toekomstige schokken.
Andere soorten swaps
Andere benaderingen die door obligatiebeleggers worden gebruikt, zijn onder meer renteverwachtingsswaps, waarbij obligaties worden uitgewisseld op basis van hun huidige looptijd en voorspelde renteschommelingen; substitutieswaps, waarbij obligaties met zeer vergelijkbare kenmerken zodanig worden uitgewisseld dat het totale risiconiveau niet wordt beïnvloed; en intermarket spread swaps, waarbij beleggers een discrepantie in rendement tussen twee obligaties binnen verschillende delen van dezelfde markt proberen te benutten.
Voorbeeld van een ophaaldienst met pure opbrengst
Dorothy is een succesvolle ondernemer die onlangs $ 2 miljoen in contanten ontving voor de verkoop van haar bedrijf. Om haar pensioen te plannen, investeerde ze de volledige opbrengst van de verkoop in bedrijfsobligaties uitgegeven door XYZ Corporation.
Op het moment van haar aankoop boden XYZ-obligaties een rendement van 3,75%, wat voldoende was om Dorothy een comfortabel pensioeninkomen te geven. Sindsdien heeft Dorothy echter besloten een actievere beleggingspositie in te nemen en zoekt daarom naar manieren om het rendement op haar obligatieportefeuille verder te verhogen. Ze besluit om een pure yield pickup swap uit te voeren en haar XYZ-obligaties te verhandelen voor een vergelijkbaar instrument met een langere looptijd dat een hoger rendement zal bieden.
Om te beslissen welke nieuwe obligatie ze moet kopen, begint Dorothy met het bestuderen van bedrijven met vergelijkbare kredietwaardigheid bij XYZ. Om haar beslissing met meer vertrouwen te helpen nemen, beperkt Dorothy haar onderzoek tot industrieën waarmee ze persoonlijk vertrouwd is, om de juistheid van de kredietrapporten beter te kunnen beoordelen. Ze identificeert drie obligaties, elk uitgegeven door concurrenten binnen de sector van XYZ, die langere looptijden bieden dan haar bestaande XYZ-obligaties. Als ze haar XYZ-obligaties ruilt voor deze nieuwe effecten, schat Dorothy dat ze haar totale rendement kan verhogen tot 4,50%.
Dorothy is ervan overtuigd dat de emittenten van de drie nieuwe obligaties een vergelijkbare of superieure financiële kracht hebben als XYZ, en daarom geen groter kredietrisico mogen vormen. Bovendien is ze van mening dat het extra rendement dat deze obligaties bieden, een adequate compensatie is voor het hogere rente, inflatie- en liquiditeitsrisico dat wordt vertegenwoordigd door hun langere looptijden. Op basis van deze analyse besluit ze de pure yield pickup swap uit te voeren en haar XYZ-obligaties te verkopen in ruil voor de obligaties van de drie nieuwe emittenten.