Roklengte (zoom) theorie
Wat is de theorie van de roklengte (zoomlijn)?
De roklengte-theorie is een bijgelovig idee dat roklengtes een voorspeller zijn van de richting van de aandelenmarkt. Volgens de theorie, als korte rokjes in populariteit toenemen, betekent dit dat de markten zullen stijgen. Als langere roklengtes grip krijgen in de modewereld, betekent dit dat de markten naar beneden gaan.
De roklengte-theorie wordt ook wel de hemline-indicator of de “blote knieën, bull market” -theorie genoemd.
Belangrijkste leerpunten
- De roklengte-theorie stelt voor dat de zoomlijnen van de rok hoger zijn als de economie beter presteert, en langer tijdens recessie.
- Wat zijn verdienste was, was dat de zoomlijnindicator juist was in 1987, toen ontwerpers overstapten van minirokken op rokken tot op de grond vlak voordat de markt instortte. Een soortgelijke verandering vond ook plaats in 1929.
- Slechts weinigen vertrouwen echter op de geldigheid van de theorie als een nauwkeurige voorspeller van markten en het wordt als marktkennis beschouwd.
Inzicht in de roklengtetheorie
Het idee achter de roklengte-theorie is dat kortere rokken de neiging hebben om te verschijnen in tijden waarin het algemene consumentenvertrouwen en de opwinding hoog zijn, wat betekent dat de markten optimistisch zijn. De theorie daarentegen zegt dat lange rokken meer worden gedragen in tijden van angst en algemene somberheid, wat aangeeft dat de zaken bearish zijn.
De Hemline Index, die voor het eerst werd voorgesteld in 1925 door George Taylor van de Wharton School of Business, stelt voor dat de zoomlijnen van de rok hoger zijn als de economie beter presteert. Korte rokjes waren bijvoorbeeld in de mode in de jaren negentig, toen de tech-zeepbel toenam.
Roklengtetheorie is een leuke theorie om over te praten, maar het zou onpraktisch en gevaarlijk zijn om er volgens die theorie in te investeren.
The Case for Skirt Length Theory
Hoewel beleggers in het geheim in een dergelijke theorie geloven, geven de meeste serieuze analisten en beleggers de voorkeur aan marktfundamentals en economische gegevens boven hemlines. De theorie van roklengte is eigenlijk gebaseerd op twee punten in de geschiedenis en wordt door de meeste experts als een marktanomalie beschouwd.
In de jaren 1920 – of de “Roaring Twenties” – leidde de economische kracht van de VS tot een periode van aanhoudende groei van persoonlijke rijkdom voor het grootste deel van de bevolking. Dit leidde op zijn beurt tot nieuwe ondernemingen op alle gebieden, inclusief entertainment en mode. Mode die tien jaar eerder sociaal schandalig zou zijn geweest, zoals rokken die boven de knieën eindigden, waren allemaal razernij.
Toen kwam de crash van 1929 en de Grote Depressie, waarbij nieuwe modes slinken en stierven ten gunste van de goedkopere en eenvoudigere mode die eraan voorafging. Dit patroon herhaalde zich schijnbaar in de jaren tachtig, toen minirokjes populair werden, samen met de miljonairstijging waarmee Reaganomics gepaard ging. De slinger van de mode zwaaide eind jaren 80 terug naar langere rokken, ongeveer samenvallend met de beurscrash van 1987. De timing van deze incidenten, laat staan de sterkte van de mogelijke correlatie, is echter twijfelachtig.
Hoewel er een verdedigbare stelling kan zijn over perioden van aanhoudende economische groei die tot gewaagdere mode-keuzes leiden, is het geen praktische beleggingsthese om mee te werken. Zelfs het benchmarken van roklengte in Noord-Amerika zou een uitdagende onderneming zijn. De tijd die wordt besteed aan het controleren van kledingwinkels om de lengte van de best verkopende rokken vast te stellen, zou meer tijd kosten dan het waard is om in aanmerking te nemen dat het verre van bewezen is of de zoomlijnindicator toonaangevend of achterblijft.
Andere onconventionele economische indicatoren
De Men’s Underwear Index is slechts een van de vele onconventionele economische indicatoren die zijn voorgesteld sinds de komst van marktvolging.
Enkele andere onconventionele economische indicatoren die zijn gepromoot, zijn onder meer:
- Herenondergoed : De verkoop van herenondergoed. Deze maatstaf suggereert dat dalingen in de verkoop van herenondergoed duiden op een slechte algemene toestand van de economie, terwijl stijgende ondergoedverkopen een aantrekkende economie voorspellen.
- Kapsels : Paul Mitchell-oprichter John Paul Dejoria suggereert dat klanten in goede economische tijden elke zes weken salons zullen bezoeken voor kapsels, terwijl in slechte tijden de knipfrequenties dalen tot elke acht weken.
- Chemisch reinigen : een andere favoriete theorie van Greenspan, deze indicator suggereert dat chemisch reinigen daalt tijdens slechte economische tijden, omdat mensen alleen kleding naar de schoonmakers brengen als dat absoluut nodig is wanneer de budgetten krap zijn.
- Fastfood : veel analisten zijn van mening dat consumenten tijdens financiële recessies veel meer geneigd zijn om goedkopere fastfood-opties te kopen, terwijl klanten zich meer zullen richten op het kopen van gezonder voedsel en eten in mooiere restaurants wanneer de economie een opleving begint.
- Hoofdpijnmedicatie: de aspirine-indicator suggereert dat aandelenprijzen en aspirineproductie omgekeerd evenredig zijn. Deze indicator suggereert dat wanneer de markt stijgt, minder mensen aspirine nodig hebben om door de markt veroorzaakte hoofdpijn te genezen. Een lagere verkoop van aspirine zou moeten wijzen op een stijgende markt.