Telefoonobligatie

Wat is een telefoonobligatie?

Telefoonobligaties zijn schuldbewijzen, zo genoemd omdat ze werden uitgegeven door vroege telefoonmaatschappijen om geld in te zamelen voor kapitaaluitgaven.

Inzicht in telefoonobligaties

Telefoonobligaties bestaan ​​al sinds het begin van de 20e eeuw en waren voor vroege telefoonmaatschappijen het belangrijkste middel om financiering te verkrijgen. Telefoonobligaties beloofden een veilig, vast inkomen, aangezien de bedrijven die ze uitgeven monopolies waren waarvan de inkomstenstroom, traditionele abonnementen op vaste telefonie en langeafstandskosten, geen concurrentieverstoring ondervonden. Vóór 1984 zag de Amerikaanse telefoonindustrie weinig concurrentie, waardoor het risico van wanbetaling op telefoonobligaties nog verder afnam.

Hoewel nutsbedrijven regelmatig inkomsten genereren via hun abonnementsactiviteiten, vereist het uitbouwen en onderhouden van hun infrastructuur grote hoeveelheden kapitaal. Netwerkupgrades en -uitbreidingen vereisen doorgaans dat telecombedrijven schulden aangaan. Aangezien AT&T gedurende het grootste deel van de 20e eeuw als een gereguleerd monopolie opereerde, beschouwden beleggers de uitgifte van schuldpapier als uiterst veilig.

Na het uiteenvallen van het Bell System van AT & T in 1984,moedigde de deregulering van de sector concurrentie aan, wat een risico-element toevoegde aan de schulden van het telefoonbedrijf.  De telecommunicatie-industrie veranderde verder toen kabeltelevisiebedrijven breedbandinternetnetwerken begonnen uit te bouwen en draadloze mobiele diensten de vaste lijn verdrongen. Concurrerende telecommunicatiebedrijven liepen schulden op om nieuwe netwerken te ontwikkelen, te onderhouden en te upgraden naarmate de technologie vorderde en consumenten afhankelijker worden van het verplaatsen van grote hoeveelheden gegevens over netwerken. Hoe snellere draadloze technologie evolueert, hoe sneller bedrijven moeten uitgeven om netwerken te upgraden in een poging de concurrentie voor te blijven.

Tegenwoordig vertegenwoordigen telefoonobligaties een risicovollere investering, hoewel beleggers die geïnteresseerd zijn in het kopen van telecommunicatieobligaties veel meer opties hebben om uit te kiezen dan in de begintijd van AT&T.

Telefoonobligaties vergeleken met bedrijfsopbrengsten

Het gevoel van telefoonobligaties als saaie, veilige investeringen groeide uit de positie van het telefoonnetwerk als een quasi-openbaar nutsbedrijf. Nutsbedrijven verwijzen over het algemeen naar essentiële diensten, met name water, elektriciteit en gas, waarvoor investeringen in infrastructuur nodig zijn om ervoor te zorgen dat ze beschikbaar zijn voor het publiek. Aangezien telecommunicatiediensten zijn afgestapt van vaste telefoonnetwerken, gedragen ze zich minder als een nutsbedrijf en meer als een handelsartikel, vooral waar klanten kunnen kiezen uit meerdere aanbieders van draadloze netwerken.

Financiering voor eenvoudige infrastructuurprojecten voor nutsvoorzieningen, zoals het elektriciteitsnet of de pijpleidingen voor watervoorziening, is vaak afkomstig van obligaties voor nutsvoorzieningen die zijn uitgegeven door gemeenten. Deze effecten betalen obligatiehouders terug via inkomsten die zijn verdiend met het gebruik van de infrastructuur. Aangezien gemeenten over het algemeen afhankelijk zijn van één elektriciteitsnet en één watervoorzieningssysteem om diensten aan het publiek te verlenen, worden deze inkomsten geleverd met een praktische garantie die sterk lijkt op de situatie in de begintijd van de telefoon, die ook grotendeels op één netwerk werkte.