Totaal en marginaal nut

De kern van hoe een consument een beslissing neemt, is het concept van individueel voordeel, ook wel nut genoemd. Hoe meer voordelen een consument voelt dat een product oplevert, hoe meer de consument bereid is te betalen voor het product. Consumenten kennen vaak verschillende niveaus van nut toe aan verschillende goederen, waardoor er verschillende vraagniveaus ontstaan. Consumenten hebben de keuze om een ​​willekeurig aantal goederen te kopen, dus bij de analyse van het nut wordt vaak gekeken naar het marginale nut, wat de voldoening aantoont die een extra eenheid van een goed oplevert. Totale bruikbaarheid is de totale tevredenheid die de consumptie van een product bij de consument brengt.

Nut kan moeilijk te meten zijn en is zelfs nog moeilijker te aggregeren om uit te leggen hoe alle consumenten zich zullen gedragen. Elke consument voelt immers anders over een bepaald product. Neem het volgende voorbeeld:

Bedenk hoe graag je bepaald voedsel eet, zoals pizza. Hoewel je misschien heel tevreden bent na één plak, doet dat zevende stuk pizza je maag pijn doen. In het geval van jou en pizza zou je kunnen zeggen dat het voordeel (nut) dat je krijgt door het eten van dat zevende stuk pizza lang niet zo groot is als dat van het eerste stuk. Stel je voor dat de waarde van het eten van dat eerste stuk pizza is ingesteld op 14 (een willekeurig getal dat ter illustratie is gekozen).

Afbeelding 1 hieronder laat zien dat elke extra pizza die je eet, je totale bruikbaarheid vergroot, omdat je minder honger hebt naarmate je meer eet. Tegelijkertijd, omdat de honger die u voelt afneemt met elke extra schijf die u consumeert, neemt ook het marginale nut – de bruikbaarheid van elke extra schijf – af.

In grafiekvorm zien de figuren 2 en 3 er als volgt uit:

Merk het verschil op dat totaal nut en marginaal nut creëren.

De afnemende tevredenheid die de consument voelt van extra eenheden, wordt de wet van afnemend marginaal nut genoemd. Hoewel de wet van het afnemende marginale nut niet echt een wet in de meest strikte zin is (er zijn uitzonderingen), illustreert het wel hoe middelen die door een consument worden uitgegeven, zoals de extra dollar die nodig is om dat zevende stuk pizza te kopen, elders beter gebruikt.

Als u bijvoorbeeld de keuze heeft gekregen om meer pizza te kopen of frisdrank te kopen, kunt u besluiten om af te zien van nog een plak om iets te drinken te nemen. Net zoals je in een tabel kon aangeven hoeveel elk stuk pizza voor je betekende, kon je waarschijnlijk ook aangeven hoe je je voelde over combinaties van verschillende hoeveelheden frisdrank en pizza. Als je deze grafiek in een grafiek zou uitzetten, zou je een onverschilligheidscurve krijgen, een diagram dat gelijke niveaus van nut (tevredenheid) weergeeft voor een consument die wordt geconfronteerd met verschillende combinaties van goederen.

Figuur 4 toont de combinaties van frisdrank en pizza, waar je even blij mee zou zijn.

Gelegenheidskosten

Wanneer consumenten of bedrijven de beslissing nemen om bepaalde goederen te kopen of te produceren, gaan ze ten koste van het kopen of produceren van iets anders. Dit wordt de alternatieve kosten genoemd. Als een persoon besluit om een ​​maandsalaris te gebruiken voor een vakantie in plaats van te sparen, is het onmiddellijke voordeel de vakantie op een zandstrand, maar de alternatieve kosten zijn het geld dat op die rekening aan rente zou kunnen zijn opgebouwd, evenals wat had kunnen met dat geld in de toekomst gedaan.

Om te illustreren hoe alternatieve kosten de besluitvorming beïnvloeden, gebruiken economen een grafiek die de productiemogelijkheidsgrens (PPF) wordt genoemd. Figuur 5 toont de combinaties van twee goederen die een bedrijf of economie kan produceren. Punten binnen de curve (punt A) worden als inefficiënt beschouwd omdat de maximale combinatie van de twee goederen niet wordt bereikt, terwijl punten buiten de curve (punt B) niet kunnen bestaan ​​omdat ze een hoger efficiëntieniveau vereisen dan wat momenteel mogelijk is. Punten buiten de curve kunnen alleen worden bereikt door een toename van middelen of door verbeteringen in technologie. De curve staat voor maximale efficiëntie.

De grafiek geeft de hoeveelheid van twee verschillende goederen weer die een bedrijf kan produceren, maar in plaats van altijd langs de curve te proberen te produceren, zou een bedrijf ervoor kunnen kiezen om binnen de grenzen van de curve te produceren. De beslissing van het bedrijf om minder te produceren dan wat efficiënt is, wordt bepaald door de vraag naar de twee soorten goederen. Als de vraag naar goederen lager is dan wat efficiënt kan worden geproduceerd, is de kans groter dat het bedrijf de productie beperkt. Deze beslissing wordt ook beïnvloed door de concurrentie waarmee het bedrijf wordt geconfronteerd.

Een bekend voorbeeld van de PPF in de praktijk is het ” guns and butter ” -model, dat de combinaties van defensie-uitgaven en civiele uitgaven laat zien die een overheid kan ondersteunen. Hoewel het model zelf de complexe relaties tussen politiek en economie al te simpel maakt, is het algemene idee dat hoe meer een regering aan defensie uitgeeft, hoe minder zij kan uitgeven aan niet-defensiepunten.

Marktfalen en concurrentie

Hoewel de term marktfalen beelden kan oproepen van werkloosheid of een enorme economische depressie, is de betekenis van de term anders. Er is sprake van marktfalen wanneer de economie niet in staat is om efficiënt middelen toe te wijzen. Dit kan leiden tot schaarste, een overvloed of een algemene mismatch tussen vraag en aanbod. Marktfalen wordt vaak geassocieerd met de rol die concurrentie speelt bij de productie van goederen en diensten, maar kan ook ontstaan ​​door asymmetrische informatie of door een verkeerde inschatting van de effecten van een bepaalde handeling (ook wel externaliteiten genoemd ).

Het concurrentieniveau waarmee een bedrijf op een markt wordt geconfronteerd, en de manier waarop dit de consumentenprijzen bepaalt, is waarschijnlijk het concept dat algemener wordt genoemd. Er zijn vier hoofdtypen wedstrijden:

• Perfecte concurrentie : een groot aantal bedrijven produceert een goed en er is een groot aantal kopers op de markt. Omdat zoveel bedrijven produceren, is er weinig ruimte voor differentiatie tussen producten en kunnen individuele bedrijven de prijzen niet beïnvloeden omdat ze een laag marktaandeel hebben. Er zijn weinig toetredingsdrempels bij de productie van dit product.
• Monopolistische concurrentie : een groot aantal bedrijven produceert een goed, maar de bedrijven zijn in staat hun producten te differentiëren. Er zijn ook weinig toetredingsdrempels.
• Oligopolie : een relatief klein aantal bedrijven produceert een goed, en elk bedrijf kan zijn product onderscheiden van zijn concurrenten. De toetredingsdrempels zijn relatief hoog.
• Monopolie : één bedrijf controleert de markt. De toetredingsdrempels zijn erg hoog omdat het bedrijf het volledige marktaandeel in handen heeft.