IMF bijzondere trekkingsrechten
Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) werd in 1945 opgericht als onderdeel van de Bretton Woods systeemovereenkomst een jaar eerder. Het doel van het IMF is het bevorderen van macro-economische stabiliteit en mondiale groei en het verminderen van armoede over de hele wereld.
Interessant is dat econoom John Maynard Keynes voor het eerst een supranationale munteenheid voorstelde die bekend staat als “Bancor” op de Bretton Woods-conferentie, maar zijn voorstel werd afgewezen. In plaats daarvan heeft het IMF een systeem van gekoppelde wisselkoersen aangenomen dat is gekoppeld aan de waarde van ongemunt goud. Op het moment, ’s werelds reserves waren de Amerikaanse dollar en goud. Het aanbod hiervan was internationaal echter niet voldoende om voldoende reserves aan te houden om het IMF goed te laten functioneren. Om zijn mandaat te vervullen, creëerde het IMF in 1969 speciale trekkingsrechten, of SDR’s, als aanvulling om zijn stabilisatie-inspanningen te helpen financieren.
In 1973 was het oorspronkelijke Bretton Woods-systeem bijna volledig verlaten. President Nixon beperkte de uitstroom van goud uit de Verenigde Staten en belangrijke valuta verschoven van een gekoppeld systeem naar een regime met zwevende wisselkoersen. Toch is het SDR-systeem grotendeels succesvol geweest, waarbij het IMF ongeveer SDR 183 miljard heeft toegewezen, waardoor de benodigde liquiditeit en krediet aan het wereldwijde financiële systeem is verstrekt.
Waarom SDR’s nodig zijn
Volgens het IMF zijn SDR’s (of XDR’s) een internationale reserve ter aanvulling van de officiële geldreserves van de lidstaten. Technisch gezien is de SDR noch een valuta, noch een claim op het IMF zelf. In plaats daarvan is het een mogelijke claim op de valuta’s van IMF-leden.
Een SDR-toewijzing is een goedkope methode om de internationale reserves van de lidstaten aan te vullen, waardoor leden minder afhankelijk kunnen worden van duurdere binnenlandse of buitenlandse schulden. Ontwikkelingslanden kunnen SDR’s gebruiken als een kosteloos alternatief voor het opbouwen van deviezenreserves met duurdere middelen, zoals lenen of het beheren van overschotten op de lopende rekening.
De SDR wordt ook door sommige internationale organisaties gebruikt als rekeneenheid waar de volatiliteit van de wisselkoersen te extreem zou zijn. Dergelijke organisaties zijn onder meer de African Development Bank, Arab Monetary Fund, Bank for International Settlements en de Islamic Development Bank. Door SDR’s te gebruiken, hebben lokale valutaschommelingen een minder grote impact. SDR’s kunnen alleen worden gehouden door landen die lid zijn van het IMF en niet door individuen, investeringsmaatschappijen of bedrijven.
Sinds het jaar 2000 koppelen vier landen hun valuta aan de waarde van een SDR, ook al ontmoedigt het IMF dergelijke maatregelen.
De waarde van de SDR
De waarde van een SDR was aanvankelijk het equivalent van één Amerikaanse dollar op dat moment of 0,88671 gram goud. Toen de goudstandaard overging op een zwevend valutasysteem, werd de SDR in plaats daarvan gewaardeerd als een mandje van wereldwijde reservevaluta’s. Momenteel bevat deze mand de Amerikaanse dollar, Japanse yen, euro en Britse pond.
Om de vijf jaar herziet het IMF de componenten van de valutamand om er zeker van te zijn dat zijn Speculatie dat het IMF de Chinese yuan ( CNY ) zou toevoegen, maakte het de eerste opkomende valuta die aan de reserves van het IMF werd toegevoegd.
Het rentetarief van de SDR wordt gebruikt voor het berekenen van de rente die verschuldigd is door leden van IMF-leningen die zijn betaald uit SDR-holdings. SDR’s worden door het IMF aan zijn lidstaten toegewezen en worden gesteund door het volledige vertrouwen en krediet van de regeringen van de lidstaten.
Vandaag is 1 SDR = 1,3873 US dollar, een daling van iets meer dan 10% over de afgelopen 12 maanden ten opzichte van de dollar, als gevolg van de relatieve versterking van de dollar ten opzichte van de drie andere valuta’s in de SDR-basket.
Het komt neer op
Bijzondere trekkingsrechten zijn een wereldreserve waarvan de waarde is gebaseerd op een mandje van vier belangrijke internationale valuta’s. SDR’s worden door het IMF gebruikt om noodleningen te verstrekken en worden door ontwikkelingslanden gebruikt om hun valutareserves aan te vullen zonder de noodzaak om tegen hoge rentetarieven te lenen of overschotten op de lopende rekening te hebben ten koste van de economische groei. Hoewel SDR’s zelf geen valuta zijn en alleen toegankelijk zijn voor leden van het IMF, spelen ze een cruciale rol bij het handhaven van macro-economische stabiliteit en wereldwijde groei door noodliquiditeit en krediet te verstrekken wanneer traditionele methoden tekortschieten.