Hoe om te gaan met overheadkosten in kostenadministratie

Een groot aantal overheadcategorieën draait om productie, zoals de kosten die worden gemaakt om apparatuur op te zetten en te onderhouden, producten te inspecteren, fabrieken schoon te maken of gegevens bij te houden. Andere typische voorbeelden van overhead in kostprijsboekhouding zijn indirecte arbeid, indirecte materialen, nutsvoorzieningen en afschrijving.

Wat is kostenadministratie?

Bedrijven gebruiken kostprijsboekhouding om de kosten in verband met productie te identificeren. Een schoenenfabrikant gebruikt bijvoorbeeld kostprijsboekhouding om de materiaalinput voor zijn schoenen, de arbeidsuren voor zijn productiemedewerkers en alle andere factoren bij te houden die in aanmerking worden genomen door een traditioneel productiebudget. Kostprijsboekhouding verschilt van financiële boekhouding, die bedrijven gebruiken om de algehele prestaties en de activa en passiva van de staat te benadrukken. Financiële boekhouding heeft strikte richtlijnen en wordt gereguleerd door de IRS en de Financial Accounting Standards Board (FASB). Kostprijsboekhouding is bedrijfsspecifiek en niet gereguleerd door de overheid.

Overheadbehandeling bij kostenadministratie

Voor een bepaald vervaardigd object, zoals een schoen, zijn alle bijbehorende kosten ofwel directe kosten ofwel overheadkosten. Overheadkosten moeten worden toegerekend aan het kostenobject. Om met dit proces te beginnen, moeten de accountants van het bedrijf eerst de overheadkosten identificeren die verband houden met de productie van het object. Laten we doorgaan met ons schoenvoorbeeld.

Als de schoen wordt geproduceerd met behulp van een machine of ander kapitaalgoed, wordt een zeer klein deel van de kosten die aan de apparatuur zijn verbonden, eraan toegerekend. Dit omvat indirecte arbeid, of de mensen die de apparatuur opzetten, repareren en schoonmaken (in tegenstelling tot degenen die de apparatuur gebruiken om het schoeisel te maken; deze zouden als directe arbeid worden beschouwd). Het omvat ook elektriciteit voor de fabriek en eventuele andere energie-inputs voor de bovengenoemde apparatuur. Er wordt ook gekeken naar de afschrijving voor de fabriek en zijn uitrusting.

Bij kostprijsboekhouding is er altijd een “allocatiebasis” die de overheadkosten koppelt aan het kostenobject. Omdat het lastig is om overheadkosten toe te passen op elk afzonderlijk kostenobject, zoals een schoen, gebruiken bedrijven meestal het gemiddelde van een totaal aantal objecten. De schoenenfabrikant zou dus de overheadkosten over 10.000 schoenen kunnen spreiden in plaats van ze allemaal afzonderlijk te berekenen.

Stel dat over een bepaalde periode het opgebouwde loon voor indirecte arbeid, geaccumuleerde afschrijvingen, te betalen rekeningen en nutsvoorzieningen gelijk is aan $ 500.000. Die overhead in de fabriek moet worden toegewezen aan alle onderhanden werk en gereed product tijdens de periode. Er is een zekere mate van subjectiviteit bij de keuze van de toewijzingsbasis voor fabrieksoverhead, maar managers moeten streven naar een oorzaak-gevolgrelatie als ze de meest bruikbare boekhouding van hun activiteiten willen produceren en een zo nauwkeurig mogelijk beeld willen krijgen van hun winstgevendheid.