Derivaten versus opties: wat is het verschil?
Derivaten versus opties: een overzicht
Een derivaat is een financieel contract dat zijn waarde, risico en basistermijnstructuur krijgt van een onderliggend actief. Opties zijn een categorie van derivaten en geven de houder het recht, maar niet de verplichting om de onderliggende waarde te kopen of te verkopen. Opties zijn beschikbaar voor veel beleggingen, waaronder aandelen, valuta’s en grondstoffen.
Derivaten zijn contracten tussen twee of meer partijen waarbij de contractwaarde is gebaseerd op een overeengekomen onderliggende waarde of een reeks activa, zoals de S & P-index. Typische onderliggende effecten voor derivaten zijn onder meer obligaties, rentetarieven, grondstoffen, marktindexen, valuta’s en aandelen.
Derivaten hebben een prijs en een vervaldatum of afwikkelingsdatum die in de toekomst kan liggen. Als gevolg hiervan worden derivaten, inclusief opties, vaak gebruikt als afdekkingsvehikels om het risico van een actief of portefeuille te compenseren.
Derivaten worden al jaren gebruikt om risico’s af te dekken in de landbouwsector, waar een partij een overeenkomst kan sluiten om gewassen of vee te verkopen aan een andere tegenpartij die ermee instemt om die gewassen of vee op een bepaalde datum tegen een bepaalde prijs te kopen. Deze bilaterale contracten waren revolutionair toen ze voor het eerst werden geïntroduceerd, ter vervanging van mondelinge overeenkomsten en de simpele handdruk.
Belangrijkste leerpunten
- Derivaten zijn contracten tussen twee of meer partijen waarbij de contractwaarde is gebaseerd op een overeengekomen onderliggende waarde of set activa.
- Derivaten zijn onder meer swaps, termijncontracten en termijncontracten.
- Opties zijn een categorie van derivaten en geven de houder het recht, maar niet de verplichting om de onderliggende waarde te kopen of te verkopen.
- Opties, zoals derivaten, zijn beschikbaar voor veel beleggingen, waaronder aandelen, valuta’s en grondstoffen.
Opties
Wanneer de meeste beleggers aan opties denken, denken ze meestal aan aandelenopties, een derivaat dat zijn waarde verkrijgt uit een onderliggend aandeel. Een aandelenoptie vertegenwoordigt het recht, maar niet de verplichting, om een aandeel te kopen of verkopen tegen een bepaalde prijs, bekend als de uitoefenprijs, op of voor een vervaldatum. Opties worden verkocht voor een prijs die de premie wordt genoemd. Een calloptie geeft de houder het recht om de onderliggende aandelen te kopen, terwijl een putoptie de houder het recht geeft om de onderliggende aandelen te verkopen.
Als de optie wordt uitgeoefend door de houder, moet de verkoper van de optie 100 aandelen van de onderliggende aandelen per contract aan de koper leveren. Aandelenopties worden verhandeld op beurzen en afgewikkeld via gecentraliseerde verrekenkantoren, die transparantie en liquiditeit bieden, twee cruciale factoren wanneer handelaren of beleggers blootstelling aan derivaten nemen.
Opties in Amerikaanse stijl kunnen op elk moment worden uitgeoefend tot aan de vervaldatum, terwijl opties in Europese stijl alleen kunnen worden uitgeoefend op de dag dat ze vervallen. Belangrijke benchmarks, waaronder de S&P 500, hebben actief gehandeld in opties in Europese stijl. De meeste opties op aandelen en exchange-traded funds (ETF’s) op beurzen zijn Amerikaanse opties, terwijl slechts enkele brede indices opties in Amerikaanse stijl hebben. Op de beurs verhandelde fondsen zijn een mandje van effecten, zoals aandelen, die een onderliggende index volgen.
Derivaten
Futurescontracten zijn derivaten die hun waarde verkrijgen uit een onderliggende contante grondstof of index. Een futures-contract is een overeenkomst om een bepaalde grondstof of activum te kopen of verkopen tegen een vooraf ingestelde prijs en op een vooraf ingestelde tijd of datum in de toekomst.
Een standaard futurescontract voor maïs vertegenwoordigt bijvoorbeeld 5.000 schepel maïs, terwijl een standaard futurescontract voor ruwe olie 1.000 vaten olie vertegenwoordigt. Er zijn termijncontracten voor activa die uiteenlopen van valuta’s en weersomstandigheden.
Een ander type derivaat is een swapovereenkomst. Een swap is een financiële overeenkomst tussen partijen om een reeks cashflows voor een bepaalde tijd uit te wisselen. Renteswaps en valutaswaps zijn veel voorkomende soorten swapovereenkomsten. Renteswaps zijn bijvoorbeeld overeenkomsten om een reeks rentebetalingen in te ruilen voor een andere op basis van een hoofdsom. Het ene bedrijf wil misschien betalingen met variabele rentetarieven, terwijl een ander misschien vaste rentebetalingen wil. Door de swapovereenkomst kunnen twee partijen de kasstromen uitwisselen.
Swaps worden over het algemeen over-the-counter verhandeld, maar gaan langzaam over naar gecentraliseerde beurzen. De financiële crisis van 2008 leidde tot nieuwe financiële regelgeving, zoals de Dodd-Frank Act, die nieuwe swapbeurzen creëerde om gecentraliseerde handel aan te moedigen.
Er zijn meerdere redenen waarom beleggers en bedrijven swapderivaten verhandelen. De meest voorkomende zijn:
- Een wijziging in beleggingsdoelstellingen of terugbetalingsscenario’s.
- Een waargenomen financieel voordeel bij het overschakelen naar nieuw beschikbare of alternatieve kasstromen.
- De noodzaak om het risico dat wordt gegenereerd door de terugbetaling van een lening met variabele rente af te dekken of te verminderen.
Termijncontracten
Een termijncontract is een contract om een actief, vaak valuta’s, op een toekomstige tijd en datum voor een bepaalde prijs te verhandelen. Een termijncontract is vergelijkbaar met een termijncontract, behalve dat termijncontracten kunnen worden aangepast om op een bepaalde datum of voor een bepaald bedrag af te lopen.
Als een Amerikaans bedrijf bijvoorbeeld elke maand een reeks betalingen in euro’s moet ontvangen, moeten de bedragen worden omgerekend naar Amerikaanse dollars. Elke keer dat er een omwisseling is, wordt een andere wisselkoers toegepast op basis van de geldende koers van de euro ten opzichte van de Amerikaanse dollar. Als gevolg hiervan kan het bedrijf elke maand verschillende dollarbedragen ontvangen, ondanks dat het eurobedrag is vastgesteld vanwege wisselkoersschommelingen.
Met een termijncontract kan het bedrijf vandaag een wisselkoers vastleggen voor elke maand met eurobetalingen. Elke maand ontvangt het bedrijf euro’s, deze worden omgerekend op basis van de termijncontractkoers. Het contract wordt uitgevoerd met een bank of makelaar en stelt het bedrijf in staat om over voorspelbare kasstromen te beschikken.
Een termijncontract kan zowel voor speculatie als voor hedging worden gebruikt, hoewel het vanwege zijn niet-gestandaardiseerde karakter bijzonder geschikt is voor hedging. Termijncontracten worden over-the-counter verhandeld, dat wil zeggen tussen banken en brokers, aangezien het maatwerkovereenkomsten tussen twee partijen zijn. Omdat ze niet op een beurs worden verhandeld, lopen forwards een hoger risico op het in gebreke blijven van een tegenpartij. Als gevolg hiervan zijn termijncontracten niet zo gemakkelijk beschikbaar voor detailhandelaren en beleggers als termijncontracten.
Belangrijkste verschillen
Een van de belangrijkste verschillen tussen opties en derivaten is dat optiehouders het recht hebben, maar niet de plicht om het contract uit te oefenen of te ruilen voor aandelen van het onderliggende effect.
Derivaten daarentegen zijn meestal juridisch bindende contracten waarbij de partij, eenmaal aangegaan, aan de contractvereisten moet voldoen. Natuurlijk kunnen veel opties en derivaten worden verkocht vóór hun vervaldatum, dus er is geen uitwisseling van de fysieke onderliggende waarde.
Voor elk contract dat echter wordt afgewikkeld of verkocht voordat het verstrijkt, loopt de houder het risico op verlies als gevolg van het verschil tussen de aan- en verkoopprijzen van het contract.