Lening syndicatie versus consortium: wat is het verschil?
Lening-syndicatie versus consortium: een overzicht
Een leningsyndicatie treedt meestal op wanneer meerdere banken tegelijkertijd en voor hetzelfde doel geld aan een lener lenen. In zeer algemene zin is een consortium een groep individuen of entiteiten die besluiten middelen te bundelen voor een bepaald doel. Een consortium wordt meestal beheerst door een wettelijk contract dat verantwoordelijkheden onder zijn leden delegeert. In de financiële wereld verwijst een consortium naar verschillende kredietinstellingen die zich verenigen om gezamenlijk één kredietnemer te financieren.
Deze meervoudige bankregelingen lijken sterk op een syndicatie van leningen, hoewel er structurele en operationele verschillen tussen beide zijn.
Belangrijkste leerpunten
- Leningssyndicaties zijn over het algemeen gereserveerd voor leningen met internationale transacties, verschillende valuta’s en de noodzakelijke samenwerking tussen banken.
- Een consortium wordt meestal beheerst door een wettelijk contract dat verantwoordelijkheden onder zijn leden delegeert.
- Er is sprake van consortiumfinanciering voor transacties die mogelijk niet bij één geldverstrekker plaatsvinden.
Syndicatie van leningen
Hoewel bij een leningsyndicatie ook meerdere kredietverstrekkers en één kredietnemer betrokken zijn, wordt de term over het algemeen gereserveerd voor leningen met internationale transacties, verschillende valuta’s en een noodzakelijke samenwerking tussen banken om betalingen te garanderen en de blootstelling te verminderen. Een leningsyndicatie wordt geleid door een beherende bank die door de lener wordt benaderd om krediet te regelen. De beherende bank is in het algemeen verantwoordelijk voor het onderhandelen over de voorwaarden en het regelen van het syndicaat. In ruil daarvoor betaalt de lener de bank over het algemeen een vergoeding.
Leningssyndicatie is de meest gebruikelijke manier voor Europese en Amerikaanse bedrijven om financiering te zoeken bij banken en andere kredietverstrekkers. In Europa wordt leningssyndicatie voornamelijk aangestuurd door private equity-sponsors, terwijl in de VS zakelijke leners en private equity-sponsors de markt voor leningsyndicatie in gelijke mate aansturen.2
De beherende bank in een leningssyndicatie is niet noodzakelijk de meerderheidsverschaffer of “leidende” bank. Elk van de deelnemende banken kan optreden als leidinggevende of de verantwoordelijkheden van de beherende bank op zich nemen, afhankelijk van hoe de kredietovereenkomst is opgesteld.
Een leningsyndicatie is vergelijkbaar met een consortium, hoewel er structurele en operationele verschillen tussen beide zijn.
Consortium
Net als bij een syndicatie van leningen vindt consortiumfinanciering plaats voor transacties die mogelijk niet met één enkele geldschieter plaatsvinden. Verschillende banken komen overeen om gezamenlijk toezicht te houden op één enkele lener met een gemeenschappelijke beoordeling, documentatie en follow-up en om een gelijk aandeel in de transactie te hebben. Anders dan bij een leningsyndicatie, is er niet één leidende bank die het financieringsproject beheert; alle banken spelen een gelijkwaardige rol bij het beheer van het project.
Consortia zijn niet opgericht om internationale transacties af te handelen, zoals een syndicatielening. In plaats daarvan kan er een consortium ontstaan omdat de omvang van het voorliggende project simpelweg te groot of te riskant is om door een enkele geldschieter te worden aangenomen. Hoewel leningssyndicaties doorgaans grensoverschrijdend werken en financiering in verschillende valuta’s kunnen afhandelen, komen consortia meestal voor binnen de grenzen van een bepaald land.
Soms vormen de deelnemende banken een nieuwe consortiumbank die functioneert dooractiva van elke instelling te benutten en wordt ontbonden nadat het project is voltooid. Door alle leden toe te staan hun activa te bundelen, stellen consortia kleinere banken in staat grotere projecten aan te pakken.