Wie bepaalt het fiscale beleid – de president of het congres?

Eigenlijk doen zowel de president als het congres dat. In de Verenigde Staten wordt het fiscale beleid gestuurd door zowel de uitvoerende als de wetgevende macht. In de uitvoerende macht behoren de twee meest invloedrijke kantoren in dit opzicht toe aan de president en de minister van Financiën, hoewel hedendaagse presidenten vaak ook een beroep doen op een raad van economische adviseurs. Op wetgevend gebied neemt het Amerikaanse Congres wetten aan en eigent het de uitgaven toe voor eventuele fiscale beleidsmaatregelen. Dit proces omvat participatie, beraadslaging en goedkeuring van zowel de Tweede Kamer als de Eerste Kamer.

De zogenaamde “belastingen en uitgaven clausule” van de Amerikaanse grondwet, artikel I, sectie 8, artikel 1, machtigt het Congres om belasting te heffen. Echter, volgens de grondwet met eigenlijk maar twee legitieme doeleinden voor belastingen: de te betalen macro-economie dat elk belastingniveau een impact heeft op de totale vraag.

Fiscaal beleid en de gerechtelijke macht

De gerechtelijke tak van de overheid, hoewel normaal gesproken niet betrokken, heeft ook een rol te spelen. Het Hooggerechtshof, of zelfs mindere rechtbanken, kunnen een impact hebben op het fiscaal beleid door bepaalde maatregelen die door de uitvoerende of wetgevende macht zijn genomen om de nationale economie te beïnvloeden, te legitimeren, te wijzigen of ongrondwettelijk te verklaren.

De bevoegdheid om uit te geven om bepaalde uitkomsten aan te moedigen, is over het algemeen als constitutioneel geïnterpreteerd sinds deuitspraak inSouth Dakota v. Dole door het Amerikaanse Hooggerechtshof in 1987. In deze zaak bevestigde de rechtbank de grondwettigheid van een federaal statuut dat federale snelwegfondsen inhield. staten waarvan de wettelijke leeftijd om alcohol te drinken niet in overeenstemming was met het federale beleid (een minimumleeftijd voor alcoholconsumptie van 21 jaar).2

Wat is fiscaal beleid?

Fiscaal beleid verwijst naar een economische strategie die de belasting- en bestedingsbevoegdheden van de overheid gebruikt om de economie van een land te beïnvloeden. Het onderscheidt zich van het monetaire beleid, dat gewoonlijk wordt bepaald door een centrale bank en zich richt op rentetarieven en de geldhoeveelheid.

Het huidige fiscale beleid is grotendeels gebaseerd op de economische theorieën van John Maynard Keynes, de Britse econoom die in de jaren dertig op de voorgrond kwam;veel van zijn ideeën zijn in feite ontwikkeld als reactie op de Grote Depressie die de wereld overspoelde. In strijd met de veronderstellingen van de klassieke economie dat economische schommelingen en cycli zichzelf corrigeren, stelde Keynes voor dat regeringen de conjunctuurcyclus konden stabiliserenen de economische outputkondenreguleren door het uitgaven- en belastingbeleid aan te passen. Volgens Keynesiaanse economische theorie, zowel overheidsuitgaven als belastingen bezuinigingen moeten de totale vraag, het consumptieniveau en de investeringen in de economie stimuleren en de werkloosheid helpen terugdringen.

Het gebruik van fiscaal beleid in de Verenigde Staten

Over het algemeen is het expansief fiscaal beleid in de VS nagestreefd door een combinatie van het besteden van overheidsgeld aan politiek aantrekkelijke doeleinden, zoals infrastructuur, beroepsopleiding of armoedebestrijdingsprogramma’s, en het verlagen van belastingen voor alle of sommige belastingbetalers.

Het fiscale beleid in de VS is normaal gesproken gekoppeld aan de federale begroting van elk jaar, die wordt voorgesteld door de president en goedgekeurd door het Congres. Er zijn echter tijden geweest dat er geen budget werd voorgesteld, waardoor het voor marktdeelnemers moeilijker werd om te reageren en zich aan te passen aan komende fiscale beleidsvoorstellen.

Zodra de begroting is goedgekeurd, ontwikkelt het Congres “begrotingsresoluties”, die worden gebruikt om parameters vast te stellen voor het uitgaven- en belastingbeleid. Nadat resoluties zijn genomen, begint het Congres met het toewijzen van middelen uit de begroting aan specifieke doelen. Deze kredieten facturen moet worden ondertekend door de president voordat ze kunnen worden vastgesteld.