Werkloosheid en recessie – wat is het verband?
De werkloosheid loopt tijdens een recessie vaak snel op en blijft vaak hoog. Met het begin van de recessie, nu bedrijven te maken krijgen met hogere kosten, stagnerende of dalende inkomsten en toenemende druk om hun schulden af te lossen, beginnen ze werknemers te ontslaan om kosten te besparen. Het aantal werkloze werknemers in veel bedrijfstakken stijgt tegelijkertijd, de nieuwe werkloze werknemers vinden het moeilijk om nieuwe banen te vinden tijdens de recessie en de gemiddelde duur van de werkloosheid voor werknemers neemt toe. Hier onderzoeken we dit verband tussen recessie en werkloosheid.
Belangrijkste leerpunten
- Een recessie is een periode van economische krimp, waarin bedrijven minder vraag zien en geld beginnen te verliezen.
- Om kosten te besparen en verliezen tegen te gaan, beginnen bedrijven werknemers te ontslaan, wat leidt tot hogere werkloosheid.
- Werknemers opnieuw in dienst nemen in nieuwe banen is een economisch proces dat tijd en flexibiliteit vergt, en vanwege de aard van de arbeidsmarkten en de omstandigheden van een recessie wordt het geconfronteerd met enkele unieke uitdagingen.
Recessie en werkloosheid
Een recessie doet zich voor wanneer er twee of meer opeenvolgende kwartalen van negatieve economische groei zijn, gemeten aan de hand van het bruto binnenlands product (bbp) of andere indicatoren van macro-economische prestaties, waaronder werkloosheid. Voor een deel is de relatie tussen recessie en werkloosheid puur een kwestie van semantiek; de officiële data van recessies omvatten een stijging van de werkloosheid als onderdeel van de definitie van wat een recessie is.
Deze grafieken illustreren bijvoorbeeld de verandering in werkloosheidscijfers en bbp-groeipercentages tijdens de Grote Recessie van 2008 en 2009.
In 2008 en 2009 liep de werkloosheid sterk op en kromp het bbp, en het National Bureau of Economic Research verklaarde dat de Amerikaanse economie van december 2007 tot juni 2009 op basis van deze en andere trends in een recessie verkeerde.
De NBER verklaarde officieel een einde aan de economische expansie in februari 2020 toen de VS in een recessie raakte en de werkloosheid recordniveaus bereikte tijdens de coronavirus-pandemie.
Waarom stijgt de werkloosheid tijdens een recessie?
Tijdens een recessie doet zich een golf van zakelijke mislukkingen voor. Waarom deze bedrijfsfaillissementen gebeuren, wordt verklaard door verschillende economische theorieën als gevolg van negatieve economische schokken, reële middelen- of kredietcrises veroorzaakt door een eerder al te expansief monetair beleid, de ineenstorting van op schulden gebaseerde zeepbellen in activaprijzen of een negatieve verschuiving bij consumenten. of zakelijke stemming. Ongeacht de oorzaak, naarmate de recessie zich uitbreidt, beperken steeds meer bedrijven hun activiteiten of mislukken ze helemaal, met als gevolg dat hun werknemers worden ontslagen.
Tijdens een recessie ontslaan veel bedrijven tegelijkertijd werknemers en zijn beschikbare banen schaars.
Wanneer bedrijven failliet gaan, worden bij de normale werking van de markten de activa van het bedrijf verkocht aan andere bedrijven en worden de voormalige werknemers opnieuw ingehuurd door andere concurrerende bedrijven. In een recessie, omdat veel bedrijven in veel verschillende industrieën en markten het allemaal tegelijk laten afweten, stijgt het aantal werkloze werknemers dat op zoek is naar nieuwe banen snel. Het beschikbare aanbod van arbeidskrachten dat beschikbaar is voor onmiddellijke inhuur stijgt, maar de vraag naar nieuwe werknemers door bedrijven daalt. In een perfect, wrijvingsloos functionerende markt zouden economen verwachten dat een dergelijke toename van het aanbod en de afname van de vraag zal resulteren in een lagere prijs (in dit geval het gemiddelde loon), maar niet noodzakelijkerwijs een lager totaal aantal banen als de prijs zich aanpast.
Dit hoeft echter niet per se tijdens recessies te gebeuren. De werkloze arbeiders hebben moeite om nieuwe banen te vinden, en het resultaat is een overschot aan arbeidskrachten van vele soorten dat vele maanden kan aanhouden. De hoeveelheid werkloosheid die kan worden toegeschreven aan het banenverlies en de vertraging bij het vinden van nieuwe banen door werklozen als gevolg van de recessie (bovenop de normale werkloosheid die gepaard gaat met het dagelijkse verloop op de arbeidsmarkt) staat bekend als cyclische werkloosheid.
Verschillende factoren die specifiek zijn voor de arbeidsmarkten en voor de omstandigheden van een recessie, kunnen het normale proces van aanpassing van banen, lonen en werkgelegenheidsniveaus verstoren:
Verschillende soorten arbeid (en kapitaal)
Eenvoudigheidshalve negeren economen en statistici routinematig de verschillen tussen verschillende inputs voor productieve bedrijfsprocessen om geaggregeerde macro-economische statistieken te produceren die helpen bij het meten van de algehele economische prestaties, zoals het eerder genoemde bbp en werkloosheidscijfers. Hoewel deze brede, abstracte cijfers enig nut kunnen hebben, verdoezelen ze het feit dat er veel verschillende soorten werknemers zijn, met verschillende combinaties van vaardigheden, ervaring en knowhow, die hun werk min of meer nuttig maken voor verschillende soorten. van de werkgevers die zich bezighouden met verschillende soorten zaken, op verschillende locaties, met verschillende soorten gereedschappen en kapitaalgoederen. Dit sleutelaspect van de arbeids- (en kapitaal) markten verklaart een groot deel van de cyclische werkloosheid.
Sommige bedrijfstakken en bedrijven (en hun personeel) worden tijdens een bepaalde recessie harder getroffen dan andere. Tijdens de Grote Recessie zagen de bouw, de industrie en de sectoren financiën, verzekeringen en onroerend goed (FIRE) bijvoorbeeld de grootste stijging van de werkloosheid. De grootste stijging van de werkloosheid in de afgelopen maanden was daarentegen in de vrijetijds- en horecabranche, nu de economie lijkt af te stevenen op een nieuwe recessie te midden van de Covid-19-epidemie. Deze werknemers staan nu voor de uitdaging om een baan te vinden in andere bedrijven of zelfs in andere bedrijfstakken die passen bij hun capaciteiten en ervaring.
Covid-19-gerelateerde werkloosheid
De aanvankelijke piek van de werkloosheid in 2020 als gevolg van de volksgezondheidsreactie op Covid-19 vertegenwoordigt banen die direct verloren zijn gegaan door een negatieve economische schok, en is nog niet de normale cyclische werkloosheid die gepaard gaat met een recessie.
Om ervoor te zorgen dat de arbeidsmarkten voor elk van de vele soorten arbeid het overschot aan werkloze werknemers kunnen opruimen, moeten de juiste werknemers aan de juiste banen worden gekoppeld, in plaats van simpelweg een evenwicht te vinden tussen generieke werknemers en algemene banen vanuit macro-perspectief. Werknemers (en kapitaalgoederen) in verschillende banen en industrieën zijn geen uitwisselbare blokken die eenvoudig in de eerste beschikbare opening kunnen worden gestoken. Tabblad A moet in sleuf B passen, anders gaat de machine van de economie gewoon niet meer samen.
Dit proces van het sorteren van de juiste werknemers in de juiste banen kost tijd en vereist tegelijkertijd het sorteren van de juiste gereedschappen, apparatuur, gebouwen en ander kapitaal om de vaardigheden en bekwaamheden van die werknemers aan te vullen in de handen van bedrijven die al deze middelen samen op legitieme wijze kunnen gebruiken. productieve (en winstgevende) activiteiten.
Job matching
Werknemers en banen zijn er in alle soorten en maten. Het proces om de juiste werknemers in de juiste banen te sorteren om de werkloosheid terug te dringen, kost tijd en marktflexibiliteit.
Bovendien vereisen beide sorteerprocessen flexibiliteit van werknemers en werkgevers. Flexibiliteit, niet alleen in termen van de prijzen, lonen en geleverde en gevraagde hoeveelheden waar economische modellen van de klas om draaien, maar ook in termen van het vermogen om verschillende soorten werknemers en kapitaalgoederen tussen bedrijven en markten te verplaatsen en te combineren. Als de markten voor arbeid en kapitaalgoederen op deze manieren voldoende flexibel waren, zou de pijn van de recessie na de eerste schok misschien van korte duur zijn.
Rigiditeiten op de markt
Het slechte nieuws is echter dat veel bijkomende complicaties kunnen betekenen dat de arbeids- en kapitaalgoederenmarkten mogelijk niet flexibel genoeg zijn om een aanhoudende werkloosheid tijdens een recessie te voorkomen.
Een van de redenen waarom degenen die pas werkloos zijn tijdens een recessie moeite hebben met het vinden van een nieuwe baan, is dat de arbeidsmarkten een beetje anders functioneren dan de perfecte markten die in een economische basisklasse worden gepresenteerd. Een manier waarop de arbeidsmarkten verschillen van veel andere goederen, is dat de lonen ” plakkerig ” kunnen zijn. Met andere woorden, werkgevers en werknemers kunnen terughoudend zijn om in te stemmen met lagere lonen, zelfs als de vraag afneemt en het aanbod van arbeid toeneemt.
Een bedrijf heeft over het algemeen een pool van werknemers met verschillende vaardigheids- en vaardigheidsniveaus in dienst, met de bedoeling de meest productieve werknemers te vinden en te behouden, maar waar nodig ook marginaal minder productieve werknemers. Wanneer bedrijven onder druk staan en de loonkosten willen verlagen, zijn ze vaak beter af door hun marginaal productieve werknemers te ontslaan dan door de lonen of uren van alle werknemers (inclusief de meest productieve) te verlagen.
Verlaging van lonen heeft de neiging de productiviteit van werknemers te verlagen en kan er zelfs toe leiden dat de meest productieve werknemers vrijwillig vertrekken voor hogerbetaalde banen elders, terwijl het verminderen van marginale werknemers de overblijvende werknemers ertoe neigt de productiviteit te verhogen. Bezuinigingen op werknemers in plaats van op lonen kunnen een belangrijke bron van kleverige lonen zijn. Contractueel gegarandeerde lonen, collectieve arbeidsovereenkomsten en minimumloonwetten kunnen verder bijdragen aan loonvastheid.
Kleverige lonen
Werknemers en bedrijven zijn misschien allebei terughoudend om in een recessie de lonen te verlagen.
Werkloze werknemers kunnen merken dat de banen en beroepen, of zelfs hele bedrijfstakken waarin ze werkzaam waren, tijdens een recessie verdwijnen. Dit kan te wijten zijn aan technologische veranderingen en veroudering of aan een structurele verandering in de economie die verband houdt met een economische schok die mogelijk de recessie zelf heeft veroorzaakt.
Zelfs als deze factoren afwezig zijn, brengt de opbouw naar een recessie meestal zware overinvesteringen met zich mee in bepaalde bedrijfstakken en bedrijfsactiviteiten, en het bijbehorende menselijk kapitaal, dat vervolgens geconcentreerde verliezen lijdt wanneer de recessie toeslaat. Dit zijn doorgaans bedrijven en activiteiten die zeer gevoelig zijn voor of afhankelijk zijn van een overvloed aan beschikbare kredieten tegen lage rentetarieven, wat niet het geval is tijdens een recessie, vooral niet in het begin van de recessie. Het menselijk kapitaal dat werknemers mogelijk hebben geïnvesteerd voor banen in deze bedrijven, kan niet goed of helemaal niet naar nieuwe banen worden overgebracht.
Overheids beleid
Een van de grote tragedies van recessies is dat de aanpassing van de arbeidsmarkten vaak verder wordt belemmerd door overheidsbeleid, dat de werkloosheid kan doen toenemen en verlengen. Technisch gezien is dit niet puur cyclische werkloosheid, maar dergelijke beleidsreacties zijn een voldoende consistent kenmerk van recessies dat ze relevant en noodzakelijk zijn om te bespreken. Dit kan op verschillende manieren gebeuren, maar het belangrijkste is het fiscale en monetaire beleid dat de aanpassing van de structuur van de industrie verstoort. Tot op zekere hoogte speelt ook directe inmenging van de overheid in arbeidsmarktprikkels een rol.
De normale beleidsreactie op recessies, in ieder geval de afgelopen eeuw, was een combinatie van expansief monetair en fiscaal beleid. Veel of het grootste deel van deze inspanningen zijn meestal gericht op het subsidiëren, stimuleren of redden van noodlijdende industrieën, met name de financiële sector en grote bedrijven in de productie en de bouw, maar in sommige gevallen ook andere. Helaas, maar vaak door het ontwerp om hulp te bieden waar dat nodig blijkt te zijn, voorkomt dit de liquidatie en recombinatie van echte kapitaalgoederen in de economie onder een nieuw bedrijfseigenaarschap.
Stimulus en reddingsoperaties
Overheidsbeleid ter bescherming van banken en grote bedrijven kan de economie meer kwaad dan goed doen.
Om productieve nieuwe banen te creëren voor werklozen, moeten de gereedschappen, apparatuur en fysieke installaties die voor die banen nodig zijn, door nieuwe werkgevers ter beschikking worden gesteld, zodat ze deze in hun nieuwe banen kunnen gebruiken. Sommige kapitaalgoederen worden letterlijk op hun plaats gehouden in de vorm van gebouwen en ander vast kapitaal. Sommige kapitaalgoederen zijn gebonden in de vorm van gereedschappen en uitrusting met zeer specifieke toepassingen die moeilijk over te dragen zijn naar andere toepassingen, behalve door ze volledig te slopen. Hoe specifiek kapitaalgoederen zijn voor een bepaald gebruik en hoe snel ze kunnen worden omgevormd, hergebruikt of gerecycled voor ander gebruik, varieert aanzienlijk, maar dit is een noodzakelijk proces om de economie en de arbeidsmarkt letterlijk weer bij elkaar te brengen.
Alles wat het proces van het liquideren van mislukte bedrijven en het herverdelen van hun activa onder nieuwe eigenaren en ondernemers die ze voor een nieuwe bestemming kunnen gebruiken, vertraagt of stopt, vertraagt of verhindert ook het overeenkomstige aanpassingsproces op de arbeidsmarkten dat nieuwe banen voor werklozen oplevert. Voor beter of slechter (meestal slechter) overheidsbeleid tijdens recessies is er grotendeels op gericht om precies dat te doen.
Regeringen bemoeien zich niet alleen met aanpassingen op de kapitaalmarkt, maar bieden ook vaak verschillende voordelen aan werknemers en consumenten in de vorm van een werkloosheidsverzekering, stimuleringskortingcontroles of andere voordelen. Hoewel deze tijdelijke verlichting bieden aan degenen die tijdens de recessie werkloos en economisch in moeilijkheden verkeren, lossen ze het probleem van het verschaffen van duurzame, productieve werkgelegenheid niet op. Ondanks ongegronde kritiek dat werkloosheidssteun mensen stimuleert om werkloos te blijven, is er geen bewijs om deze bewering te ondersteunen. Uit een recent onderzoek van de Yale University is zelfs gebleken dat het ontvangen van extra werkloosheidsuitkeringen uit hoofde van de CARES-wet geen effect had op de snelheid waarmee mensen terugkeerden naar hun baan .
Het komt neer op
Recessie en werkloosheid gaan hand in hand – een piek in werkloosheid en aanhoudende werkloosheid is een van de kenmerken van een recessie. Bedrijven ontslaan werknemers vanwege verliezen en mogelijke faillissementen naarmate een recessie zich uitbreidt, en het opnieuw in dienst nemen van die werknemers is een uitdagend proces dat tijd kost en wordt geconfronteerd met verschillende economische en beleidsgestuurde obstakels.