Voorraadbeoordelingen: The Good, the Bad and the Ugly

The Good: Soundbites Wanted

De media en investeerders van vandaag vragen om informatie in soundbites omdat onze collectieve aandachtsspanne zo kort is. De ratings ” kopen “, ” verkopen ” en ” vasthouden ” zijn effectief omdat ze snel de bottom line aan beleggers overbrengen.

Maar de belangrijkste reden waarom beoordelingen goed zijn, is dat ze het resultaat zijn van de beredeneerde en objectieve analyse van ervaren professionals. Het kost veel tijd en moeite om een ​​bedrijf te analyseren en een winstprognose te ontwikkelen en bij te houden. En hoewel verschillende analisten tot verschillende conclusies kunnen komen, zijn hun beoordelingen efficiënt in het samenvatten van hun inspanningen. Een rating is echter het perspectief van één persoon en zal niet voor elke belegger gelden.

Het slechte: één maat past niet iedereen

Hoewel elke rating beknopt een aanbeveling weergeeft, is deze rating echt een punt op een beleggingsspectrum. Er zijn veel andere factoren waarmee u rekening moet houden, waaronder de risicotolerantie, de tijdshorizon en de doelstellingen van de belegger. Een aandeel kan een bepaald risico met zich meebrengen, dat mogelijk niet past bij de risicotolerantie van de belegger. Zo kan een aandeel door verschillende beleggers anders worden bekeken

Het Stock Rating Spectrum

Beoordelingen en perspectieven veranderen ook, en niet noodzakelijk tegelijkertijd of in dezelfde richting. Laten we nu eens kijken hoe de dingen veranderen door de geschiedenis van de aandelen van AT&T Inc. (T) te onderzoeken.

Laten we eerst eens kijken hoe perspectieven op een bepaald moment ertoe doen. In het begin (zeg maar in de jaren dertig) werd AT&T beschouwd als een ‘ weduwe-en-wees’ aandeel, wat betekent dat het een geschikte investering was voor zeer risicomijdende investeerders – het bedrijf werd gezien als een bedrijf met weinig bedrijfsrisico omdat het een product dat iedereen nodig had (het was een monopolie ), en het betaalde een dividend uit (inkomen dat de “weduwen nodig hadden om de wezen te voeden”). Bijgevolg werden AT & T-aandelen gezien als een veilige investering, zelfs als het risico van de algemene markt veranderde (als gevolg van depressies, recessies of oorlog).

Tegelijkertijd zou een meer risicotolerante belegger AT&T als een hold of verkoop hebben gezien omdat het, in vergelijking met andere agressievere beleggingen, niet genoeg potentieel rendement opleverde. De meer risicotolerante belegger wil een snelle kapitaalgroei, geen dividendinkomsten – risicotolerante beleggers zijn van mening dat het potentiële extra rendement het extra risico (van kapitaalverlies) rechtvaardigt.

Een oudere belegger kan het erover eens zijn dat de riskantere belegging een beter rendement kan opleveren, maar hij wil de agressieve belegging niet doen (is meer risico-aversie) omdat hij zich als oudere belegger het potentiële kapitaalverlies niet kan veroorloven.

Laten we nu eens kijken hoe de tijd alles verandert. Het risicoprofiel van een bedrijf (” specifiek risico “) verandert in de loop van de tijd als gevolg van interne veranderingen (bv. Managementomzet, veranderende productlijnen, enz.), Externe veranderingen (bv. ” Marktrisico ” veroorzaakt door toegenomen concurrentie) of beide.

Het specifieke risico van AT & T veranderde terwijl het uiteenvallen zijn productlijn beperkte tot langeafstandsdiensten – en terwijl de concurrentie toenam en de regelgeving veranderde. En het specifieke risico ervan veranderde nog dramatischer tijdens de dotcom-boom  in de jaren negentig: het werd een “tech” -aandeel en verwierf een kabelbedrijf. AT&T was niet langer het telefoonbedrijf van je vader, en het was ook niet langer een aandeel van weduwen en wezen. In feite zijn de rollen op dit punt omgedraaid. De conservatieve belegger die AT&T in de jaren veertig zou hebben gekocht, beschouwde het waarschijnlijk als een verkoop eind jaren negentig. En de meer risicotolerante belegger die in de jaren veertig geen AT&T zou hebben gekocht, beoordeelde het aandeel waarschijnlijk als een aankoop in de jaren negentig.

Het is ook belangrijk om te begrijpen hoe individuele risicovoorkeuren in de loop van de tijd veranderen en hoe deze verandering wordt weerspiegeld in hun portefeuilles. Naarmate beleggers ouder worden, verandert hun risicotolerantie. Jonge beleggers (in de twintig) kunnen beleggen in risicovollere aandelen omdat ze meer tijd hebben om eventuele verliezen in hun portefeuille goed te maken en nog vele jaren toekomstig werk hebben (en omdat jongeren vaak avontuurlijker zijn). Dit wordt de levenscyclustheorie van beleggen genoemd. Het verklaart ook waarom de oudere belegger het zich niet kan veroorloven om zijn spaargeld op het spel te zetten, ook al is hij het erover eens dat de riskantere belegging een beter rendement kan opleveren.

In 1985 bijvoorbeeld, investeerden mensen van midden dertig in startups als AOL omdat deze bedrijven het ‘nieuwe’ nieuwe ding waren. En als de weddenschappen mislukten, hadden deze investeerders nog vele (ongeveer 30) jaar werk voor de boeg om inkomsten te genereren uit salaris en andere investeringen. Nu, bijna 20 jaar later, kunnen diezelfde investeerders het zich niet veroorloven om dezelfde “weddenschappen” te plaatsen die ze plaatsten toen ze jonger waren. Ze zijn dichter bij het einde van hun arbeidsjaren (10 jaar na pensionering) en hebben dus minder tijd om eventuele slechte investeringen goed te maken.

The Ugly: een substituut voor denken

Hoewel het dilemma rond Wall Street ratings al bestaat sinds de eerste transactie onder de buttonwood-boom, is het lelijk geworden met de onthulling dat sommige ratings niet de ware gevoelens van analisten weerspiegelen. Beleggers zijn altijd geschokt als ze ontdekken dat dergelijke ongeoorloofde gebeurtenissen zich op Wall Street kunnen voordoen. Maar ratings kunnen, net als aandelenkoersen, worden gemanipuleerd door gewetenloze mensen, en dat is al heel lang zo. Het enige verschil is dat het ons deze keer is overkomen.

Maar alleen omdat een paar analisten oneerlijk zijn geweest, wil nog niet zeggen dat alle analisten dat ook zijn. Hun veronderstellingen kunnen onjuist blijken te zijn, maar dit betekent niet dat ze niet hun best hebben gedaan om beleggers een grondige en onafhankelijke analyse te geven.

Investeerders moeten twee dingen onthouden. Ten eerste doen de meeste analisten hun best om goede investeringen te vinden, dus ratings zijn voor het grootste deel nuttig. Ten tweede zijn legitieme ratings waardevolle stukjes informatie die beleggers in overweging moeten nemen, maar ze mogen niet het enige instrument zijn in het besluitvormingsproces over investeringen.

Het komt neer op

Een rating is de mening van één persoon op basis van hun perspectief, risicotolerantie en huidige visie op de markt. Dit perspectief is misschien niet hetzelfde als dat van u. Waar het op neerkomt, is dat ratings waardevolle stukjes informatie zijn voor beleggers, maar ze moeten met zorg en in combinatie met andere informatie en analyses worden gebruikt om goede investeringsbeslissingen te nemen.